Zazwyczaj ludzie z dużych miast są przebojowi: tam byli, tamto widzieli, jeszcze co innego zrobili… Łatwiej jest się wówczas przebić i zmierzyć ze światem. Studenci z mniejszych miejscowości cenią dom, rodzinę i tam często wracają, więc to wyjście do świata i ruszenie pod wiatr jest trudniejsze.

 

 

Powstały wspólnoty stypendystów w czternastu miastach akademickich, a ich podstawą było postawienie na czele wspólnoty kogoś z naszych stypendystów. Szefem świeckim stawał się człowiek scalający i organizujący wspólnotę, ale dzieje się to wszystko przy wsparciu koordynatora – duszpasterza, który z kolei zajmuje się kształtowaniem duchowości studentów. Taka wspólnota ze swoim szefem podejmuje różne działania: dni skupienia, spotkania z ciekawymi ludźmi, Dzień Papieski… Także pozytywną stroną wspólnot jest integracja i poznawanie siebie.

 

 

Jeśli było Idź!, to warto ukazać po co i dokąd zmierzać. W naszym założeniu i patrzeniu na formację jest taka myśl, że w okresie studiów ważne jest poznawanie siebie, tego kim się jest, ale jeszcze większe kształtowanie serca następuje kiedy ludzie młodzi zaczynają być dla kogoś, zaczynają służyć innym czy podejmować wszelakie odpowiedzialności za różnych ludzi. Taka pomoc i oddawanie swojego czasu niesamowicie rozwija wewnętrznie właśnie w tym wieku. To dawanie siebie innym nie jest oczywiście takie proste, bo nie chodzi tylko o to by iść i komuś pomóc od święta, ale warto ukształtować w sobie postawę, cechę, cnotę bycia dla, która jest najpierw mocno oparta na odkryciu miłości Boga do każdego, a następnie popychającej nas do takiego a nie innego działania. Dopiero posiadanie tej Bożej Miłości w sobie może być siłą do dawania siebie innym.

 

 

Przyjęliśmy taką pięciostopniową drogę, pozwalającą odkryć w sobie pokłady Bożej łaski. Pod nią ułożyliśmy program tegorocznego obozu: Bądź uczniem (jestem świadkiem namaszczonym przez Boga, jestem uzdolniony – tak jak apostołowie, do bycia dla innych) – Bądź świadkiem (świadczę, promieniuję swoim życiem, moją miłością i radością życia, afirmuję życie) – Bądź razem (będąc dla innych, jestem z innymi ludźmi, to jest pewnego rodzaju fundament) – Bądź dla (będąc z innymi, staję się dla nich, jestem obok, ale dopóki nie umiem być obok, nie umiem współodczuwać, współprzeżywać) - Bądź wierny (bycie dla innych to nie fajerwerki, to nie święto, ale trud codzienności). Te pięć razy bądź ukazuje taką ścieżkę bycia dla innych.

 

 

Bycie dla innych musi wpierw narodzić się w moim sercu. Miłość przed jej ofiarowaniem musi być we mnie. Muszę ją sam wpierw doświadczać. Bycie dla nie jest jednak czymś abstrakcyjnym, ale to bardzo konkretny przekaz: kwiat, słowa: jesteś wspaniały, kocham, dziękuję, także czyny czy postawa: podtrzymanie drugiego człowieka, gdy upada; podniesienie kogoś, kto upadł; nakarmienie głodnego. Jeśli nie ma takiego konkretu, nie ma miłości dla innych.

 

 

Bycie dla innych to także pewnego rodzaju strata. Taka jest już zasada, że jak chcesz coś dobrego zrobić, to musisz za to zapłacić. Bycie dla innych jest więc trudne i wymagające.
W pierwszej chwili rodzi się więc chęć ucieczki: dobra, zrobię coś, ale zaraz biorę nogi za pas i mam spokój. Bycie dla innych to jednak nie oklaski, ale trud. Bycie dla jest miłością, kiedy jest trwaniem, jest wiernością danej postawie otwartości na drugiego człowieka.

 

 

Ilość. Ktokolwiek był duszpasterzem wie, że duszpasterstwo to tak naprawdę spotkanie twarzą w twarz, wejście w serce, dotknięcie drugiego człowieka. To jest możliwe, gdy ma się do czynienia z niewielką grupką, dwudziestoma, trzydziestoma osobami. Kiedy chodzi o kilkaset osób, nagle ma się wrażenie, że nie ma bliskości i trzeba się pilnować, aby nie zapomnieć o tym, że obok mnie nie stoi masa, ale konkretny człowiek. Kolejnym trudem jest organizacja. Aby zorganizować taki obóz jak nasz studencki, to ma się do załatwienia tysiąc spraw na minutę. Ma się wówczas dylemat, czy jest się bardziej menadżerem czy duszpasterzem... Pojawia się jednak jeszcze jeden problem, tym razem już bardziej osobisty, dotyczący charakteru. Jestem człowiekiem chętnym do poznawania świata. Niewiele brakuje mi, by wziąć łódkę i popędzić na koniec świata. Ze stypendystami jest jednak tak, że nie wszyscy popierają tę ochoczość poznawania nowych lądów. Wielu z nich nawet boi się tych nowych wyzwań, jakie przed nimi stawiam i niejednokrotnie, nawet niewerbalnie, dają mi do zrozumienia: Spokojnie Ojcze, zwolniej trochę…. Uczą mnie więc takiego pójścia krok w krok z nimi, bok nich, towarzyszenia im…

 

 

Spotkanie drugiego człowieka jest dla mnie wielkim przeżyciem. Odkrywania różnorakich osobowości. Stypendyści są wspaniali. Pozytywnie emanują sobą, więc po spotkaniu z nimi zawsze wracam naładowany.