Ponadto filozof przedstawia dzieje ludzkości jako historię ciągłego zmagania się dobra ze złem (jako symbol podał walkę Chrystusa z szatanem). Dzięki temu doszedł do wniosku, że indywidualne dążenie człowieka do moralnej doskonałości nie broni go przed złem. Dlatego ludzie powinni zjednoczyć swoje siły, aby wspólnie walczyć ze złem. Oni sami są jednak zdolni do utworzenia wspólnoty ogólnoludzkiej wtedy, gdy założymy istnienie Boga jako jej twórcy — wspólnota ludzka musi być wspólnotą religijną.

 

Religia to traktowanie naszych moralnych obowiązków, jako Bożych przykazań. A jedyny sposób oddawania chwały Bogu, czyli praktykowanie religii, to czynienie zadość naszym moralnym obowiązkom: prowadzenie dobrego życia i dążenie do moralnej doskonałości. Tak rozumiana religię może człowiek odkryć na podstawie samego rozumu i Kant nazwał ją religią naturalną albo religią rozumu. Religia ta nie przybliża nas do poznania Boga, co więcej zachowuje ważność, nawet gdyby Bóg nie istniał.
 
Owej naturalnej religii rozumu przeciwstawił religię opartą na objawieniu, powołując się na fakt, że istnieje bardzo wiele takich religii, które podają różne źródła swego pochodzenia, głoszą różne prawdy wiary i proponują różne formy kultu religijnego. W religii objawionej człowiek próbuje czcić Boga na różne sposoby, a wiedzę na ten temat czerpie z  świętych ksiąg lub tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Kant nie odrzucał takiej religii ale mówił, że powinna ona stanowić tylko pomoc dzięki której będzie można  dotrzeć do prawdziwej religii rozumu. Niedobrze zaś jest wtedy, gdy człowiek zapomina o tym celu i zamiast dążyć do moralnej doskonałości ogranicza się do bezrefleksyjnego i mechanicznego uczestnictwa w obrzędach Kościoła, wierząc przy tym, że w ten sposób stanie się człowiekiem miłym Bogu.

 

 

W dziele „Metaphysik der Sitten” Kant podzielił na naukę prawa, obejmującą prawo prywatne i publiczne, oraz na naukę cnoty, czyli obowiązków człowieka wobec siebie samego oraz innych osób. W filozofii dotyczącej prawa Kant opiera się na założeniu, że zadaniem instytucji państwa jest zabezpieczenie wolności zewnętrznej obywateli, co dokonuje się w taki sposób, że każdy zrzeka się części swej osobistej wolności na rzecz społeczeństwa.

 

Społeczeństwo obywateli powinno funkcjonować jako związek organiczny, zgodny z imperatywem kategorycznym, który to nakazuje traktować każdego obywatela nie jako środek, ale zawsze zarazem jako cel istnienia społeczeństwa. Kant ową zasadę tę uważał za podstawę wykładni prawa międzynarodowego, którą zaprezentował rozprawie „Zum ewigen Friedel” (dzieło uchodzące za pierwszy projekt stworzenia rządu ogólnoświatowego)

 

 

Filozoficzny system Kanta wywarł duży wpływ na rozwój filozofii, teologii protestanckiej, przyrodoznawstwa, prawa i politologii XIX w. Zainicjował powstanie wielu szkół kantowskich i neokantowskich. Miał pionierski charakter w zakresie prawa międzynarodowego.
Od samego początku rozgorzał też spór o zgodność Kantowskiej wizji religii z doktryną chrześcijańską. Kręgi teologów protestanckich były skłonne wskazywać na występujące pomiędzy nimi zbieżności, natomiast teologowie katoliccy przeciwstawiali raczej myśl Kanta poglądom św. Tomasza.

 

 

***