Przez 40 dni wyciszaliśmy się od zgiełku, uciszaliśmy w sobie nieuporządkowane emocje i myśli, pozbywaliśmy się hałaśliwych przyzwyczajeń. Wszystko po to, by umilknąć całkowicie w Wielkim Tygodniu. Punkt kulminacyjny następuje w Wielki Piątek – jest spełnieniem wszystkich Bożych Obietnic. Naszą odpowiedzią może być jedynie milczenie. Nie ma słów, wobec tego, czego jesteśmy świadkami. W tej ciszy możemy usłyszeć czuły szept Boga kierowany prosto do naszych spragnionych serc. To słowa miłości i tęsknoty. Zechciejmy usłyszeć, co Bóg do nas mówi i pozwólmy się porwać nadziei – że śmierć na krzyżu to nie koniec. To dopiero początek.

 

Proponujemy porzucić porządki, świątecznie wypieki, zakupy. Nie to jest najważniejsze w Wielkim Tygodniu. Nawet jeśli okna nie będą czyste, lodówka pełna po brzegi, a ciasta upieczone na czas… – Jezus i tak pozwoli przybić się do krzyża i zapragnie nas przyciągnąć do Siebie, byśmy mogli z Nim przejść przez wielką tajemnicę śmierci, zejścia do otchłani i zmartwychwstania. Jezus pragnie zmartwychwstać w naszych sercach, wolnych od zbytniej troski o codzienność. Pan mówi do nas: "…martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego" (Łk 10, 41-42).