logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
ks. Zbigniew Kapłański
Aby świątynia nie była mi obca
Droga
 


Na ołtarzu, poza kielichem stoi jeszcze mszał, czyli księga, z której kapłan odczytuje słowa wypowiadane podczas Mszy Świętej (nie wolno ich mówić z pamięci, nawet, jeśli kapłan je doskonale zna). Fragmenty Pisma Świętego odczytywane podczas Liturgii Słowa są przygotowane w specjalnym lekcjonarzu, czasem, podczas uroczystych Mszy Świętych fragment Ewangelii jest czytany z ewangeliarza.

Podczas nabożeństw konsekrowaną hostię umieszcza się w monstrancji. Aby to było możliwe, sama hostia jest włożona w niewielki melchizedek (metalowy pozłacany uchwyt w kształcie półksiężyca, służy łatwiejszemu umieszczaniu Hostii w monstrancji). Gdy Hostia nie jest w monstrancji, czyli poza nabożeństwami, melchizedek z Hostią jest umieszczany w niewielkim naczyniu zwanym kustodią. Obok tabernakulum stoi jeszcze małe naczynko, w którym jest woda służąca kapłanowi do oczyszczenia palców po oddzielaniu Komunii Świętej. To naczynko to vasculum.

Podczas Mszy Świętej ministranci używają jeszcze ampułek, w których zanoszą do ołtarza wino i wodę. Lawaterz (od lavabo = obmywam) to dzbanuszek, z którego ministrant polewa wodą palce kapłana, przechyla ten dzbanuszek nad palcami kapłana, a pod spodem trzyma przeznaczoną do tego miseczkę. Ministrant podczas udzielania Komunii Świętej posługuje się też innym rodzajem pateny. Jest to podobny do wymienionego przy kielichu talerzyk z rączką - ministrant podtrzymuje tę patenę pod brodą osoby przyjmującej Komunię Świętą (aby uniemożliwić ewentualny upadek konsekrowanego komunikantu na ziemię).

Podczas nabożeństw ministranci przynoszą do ołtarza kadzielnicę i łódkę, czyli naczynie, w którym przechowywane jest kadzidło (nazwa pochodzi od kształtu tego naczynia). Czasem, aby pokropić wiernych kapłan używa kropielnicy (wówczas oznacza to rodzaj kociołka, metalowego wiaderka przyniesionego przez ministranta; jak widzimy ta nazwa jest poprawniej używana niż w przypadku naczynia zawierającego wodę święconą przy wejściu do kościoła).

***

Obok ołtarza znajduje się wejście do zakrystii, w której kapłan z asystą przygotowują się do liturgii i w której przechowywane są stroje, naczynia i sprzęty liturgiczne. Główna komoda w zakrystii, na której kładzie się strój liturgiczny przygotowany dla kapłana (celebransa) zwykle nazywana jest kredencją.

Nad wejściem znajduje się element budowli nazywany chórem. W sposób oczywisty nazwa ta pochodzi od grupy osób, które stamtąd śpiewem wzbogaca liturgię.

Do bocznych ścian kościoła przymocowane są zacheuszki. Są to świeczki przypominające dzień poświecenia (poprawniej: pobłogosławienia lub konsekracji) świątyni. Czasem w specjalnym pomieszczeniu, czasem przy ścianach świątyni stoją feretrony (obrazy na uchwytach umożliwiających ich noszenie), chorągwie i baldachim, z których korzysta się podczas procesji.

Aby czuć się "swojsko" w kościele przez cały rok dodajmy jeszcze kolory liturgiczne różnych okresów liturgicznych:

Fioletowy – oznacza pokutę, zadumę, używany jest podczas Adwentu i Wielkiego Postu oraz podczas sprawowania Mszy Świętych pogrzebowych;

Biały – symbolizuje radość, czystość, używany jest w Okresie Bożego Narodzenia i Wielkanocnym oraz podczas uroczystości wielu świętych, którzy nie umarli śmiercią męczeńską;

Czerwony – oznacza miłość, męczeństwo, jest także używany w dzień Zesłania Ducha Świętego oraz podczas Mszy Świętej połączonej z udzielaniem sakramentu bierzmowania

Zielony – oznacza nadzieję, używany jest podczas tak zwanego Czasu Zwykłego

ks. Zbigniew Kapłański

 
poprzednia  1 2 3
Zobacz także
Mirosław Rucki

Święta Faustyna zapewnia: „Bóg nikomu miłosierdzia swego nie odmówi. Niebo i ziemia może się odmienić, ale nie wyczerpie się miłosierdzie Boże” (Dz. 72). Jedyne, co musimy zrobić, by dostąpić miłosierdzia i zbawienia i móc obcować z Jezusem, to wyznanie naszych grzechów. Pan Jezus mówi do św. Faustyny, ale też do każdego grzesznika przychodzącego do sakramentu pojednania: „wzruszyło się Serce Moje miłosierdziem wielkim ku tobie, dziecię Moje najdroższe, kiedy cię ujrzałem w strzępy poszarpaną od wielkiej boleści, którą cierpiałaś, żałując za grzechy swoje” (Dz. 282).

 
o. Dariusz W. Andrzejewski CSSp
Ksiądz prof. Janusz Pasierb pięknie napisał: "Adwent to świt. Adwent to daleki tłumny fryz pełen postaci i zdarzeń, nieczytelny i pozbawiony sensu, gdyby w Betlejem nie narodziło się dziecko, któremu nadano imię Jezus, a którego matką była Maryja. Adwent to pustynia, na której widać wyniosłą postać odzianą w skórę wielbłąda. Adwent to nasze życie. Adwent to liturgia. Adwent to czas przychodzenia Tego, który jest zawsze, znajomy i nieznajomy"...
 
ks. Janusz Nawrot

W Piśmie świętym egoizm zostaje przedstawiony jako postawa, w której interes osobisty przeważa nad społecznym, a dobro własne góruje nad dobrem bliźniego. Szukając przejawów egoizmu w najwcześniejszych dziejach ludzkości, można dopatrzeć się go już w postawie pierwszych rodziców w raju. Sprzeniewierzając się Bożemu zakazowi spożycia owocu z drzewa (Rdz 2,16-17), postawili własną wolę ponad posłuszeństwo, które było jedynym warunkiem ich szczęścia, bycia w bliskości z Bogiem (Rdz 3,6).

 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS