***
Obok ołtarza znajduje się wejście do zakrystii, w której kapłan z asystą przygotowują się do liturgii i w której przechowywane są stroje, naczynia i sprzęty liturgiczne. Główna komoda w zakrystii, na której kładzie się strój liturgiczny przygotowany dla kapłana (celebransa) zwykle nazywana jest kredencją.
Nad wejściem znajduje się element budowli nazywany chórem. W sposób oczywisty nazwa ta pochodzi od grupy osób, które stamtąd śpiewem wzbogaca liturgię.
Do bocznych ścian kościoła przymocowane są zacheuszki. Są to świeczki przypominające dzień poświecenia (poprawniej: pobłogosławienia lub konsekracji) świątyni. Czasem w specjalnym pomieszczeniu, czasem przy ścianach świątyni stoją feretrony (obrazy na uchwytach umożliwiających ich noszenie), chorągwie i baldachim, z których korzysta się podczas procesji.
Aby czuć się "swojsko" w kościele przez cały rok dodajmy jeszcze kolory liturgiczne różnych okresów liturgicznych:
Fioletowy – oznacza pokutę, zadumę, używany jest podczas Adwentu i Wielkiego Postu oraz podczas sprawowania Mszy Świętych pogrzebowych;
Biały – symbolizuje radość, czystość, używany jest w Okresie Bożego Narodzenia i Wielkanocnym oraz podczas uroczystości wielu świętych, którzy nie umarli śmiercią męczeńską;
Czerwony – oznacza miłość, męczeństwo, jest także używany w dzień Zesłania Ducha Świętego oraz podczas Mszy Świętej połączonej z udzielaniem sakramentu bierzmowania
Zielony – oznacza nadzieję, używany jest podczas tak zwanego Czasu Zwykłego
ks. Zbigniew Kapłański
Święta Faustyna zapewnia: „Bóg nikomu miłosierdzia swego nie odmówi. Niebo i ziemia może się odmienić, ale nie wyczerpie się miłosierdzie Boże” (Dz. 72). Jedyne, co musimy zrobić, by dostąpić miłosierdzia i zbawienia i móc obcować z Jezusem, to wyznanie naszych grzechów. Pan Jezus mówi do św. Faustyny, ale też do każdego grzesznika przychodzącego do sakramentu pojednania: „wzruszyło się Serce Moje miłosierdziem wielkim ku tobie, dziecię Moje najdroższe, kiedy cię ujrzałem w strzępy poszarpaną od wielkiej boleści, którą cierpiałaś, żałując za grzechy swoje” (Dz. 282).
W Piśmie świętym egoizm zostaje przedstawiony jako postawa, w której interes osobisty przeważa nad społecznym, a dobro własne góruje nad dobrem bliźniego. Szukając przejawów egoizmu w najwcześniejszych dziejach ludzkości, można dopatrzeć się go już w postawie pierwszych rodziców w raju. Sprzeniewierzając się Bożemu zakazowi spożycia owocu z drzewa (Rdz 2,16-17), postawili własną wolę ponad posłuszeństwo, które było jedynym warunkiem ich szczęścia, bycia w bliskości z Bogiem (Rdz 3,6).