Wszystkie akustyczne trasy były do tej pory do siebie podobne. Wciąż ten sam repertuar. Pewnym urozmaiceniem były solowe kompozycje Tomka, Maleo i Andżeliki, dlatego postanowiliśmy nagrać płytę, żeby wielkopostna trasa w 2008 roku wypełniona była nowymi, naszymi utworami. Jesteśmy w trakcie nagrywania, mamy już piętnaście piosenek i jeszcze widzę, że jest kilka, także będzie z czego wybierać.

 

 

Nie... To znaczy zdarza się, że to są stare kawałki, np. „Psalm 40”, „Łania”... Ale poza tym to są nowe piosenki. Kilkanaście nowych kompozycji, zupełnie nowych, które są owocem wspólnej pracy w studio.

 

 

Nie, nie, to są zupełnie osobne kompozycje. Po płycie „888” myśleliśmy, że nic nowego się nie uda zrobić, ale to, co do tej pory nagraliśmy, zdumiewa nowością. Tak jeszcze nie brzmieliśmy. To odkrywanie miejsc w muzyce gdzie jeszcze nie byliśmy.

 

 

Chcemy nazwać tę płytę „Dementi”. Ja sobie myślę tak... Dobrze jest dementować wszelkie fałszywe pojęcia na temat wiary, na temat Boga, na temat mojej chrześcijańskiej radykalności... „Dementi” – pasuje naprawdę do wielu sytuacji. Chociażby do takiej: często tak zwany „muzyk chrześcijański” jest kojarzony z kimś pokornym, posłusznym, takim zawsze sympatycznym. Tymczasem w zespole 2 Tm 2,3 takich ludzi nie widzę! Kiedyś jeszcze myśleliśmy, że może Marcin Pospieszalski albo Mikołaj jest taki pokorny, ale też okazuje się, że są grzesznikami jak my (śmiech). W ustach jakiegoś nawiedzonego, wielkiego „chrześcijanina”, o którym nie wiadomo co piszą w gazetach, psalmy są jak taki sztandar wyszyty złotą nitką, a w drugiej ręce szabla, żeby ciąć tych, co się jeszcze nie nawrócili... Dlatego dobrze jest ten obraz dementować! Jesteśmy naprawdę ludźmi słabymi. Dlaczego tylko niektórzy ze środowiska rockowego są dzisiaj w Kościele? Bo my byliśmy najgorsi! Ja myślę, że reszta z zespołu się ze mną zgodzi, że tak mówię, ale czujemy się naprawdę słabi. Wierzymy jednak i mamy nadzieję, że Pan Bóg ze zła robi dobro, ze śmierci wyprowadza życie. Słowo „dementi” często mi się w ciągu dnia „wyświetla”: trzeba robić „dementi”, człowiek robi „dementi”... Co jest naprawdę w moim życiu na pierwszym miejscu? Bo idziesz ulicą lub buszujesz po internecie i jesteś atakowany przez różnego rodzaju rzeczy, jakaś czekolada na gorąco (prowadziliśmy rozmowę w pijalni belgijskich czekolad Mt. Blank w Galerii Krakowskiej, gdzie wcześniej Robert nam zamówił dwie pyszne gorące czekolady z bitą śmietaną), kosmetyki, gitary & okulary, dziewczyny... Co jest ważne w moim życiu, ale tak naprawdę? Shema Izrael? I co wybieram? No właśnie. Czas na – dementi.

 

 

Dużo jest tęsknoty i nostalgii w tych nowych utworach. To nie jest smutek, ale jest taka tęsknota, takie: „Z głębokości wołam do Ciebie...” i to bardzo słychać.