Cały szereg wypowiedzi biblijnych dotyczy uświęcenia ludzi przez Chrystusa (J 17,19; 1Kor 1,2; 1,30; 6,11; Ef 5,26n; Hbr 2,11; 10,10.14.29; 13,12). Ma ono wymiar zbawczy, a także moralny i kultyczny. Jezus jest zatem widziany jako źródło świętości, analogicznie do samego Boga. Z kolei u św. Piotra tekst (1P 1,15n), który brzmi: „Według tego, który powołał was, Świętego, sami święci w każdym zachowaniu się stańcie, dlatego, że jest napisane: Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty”, stosuje do Chrystusa cytat z Księgi Kapłańskiej (Kpł 19), pierwotnie dotyczący Boga.

 

 

W Nowym Testamencie „święci” to chrześcijanie, członkowie Kościoła. Nawiązuje to niewątpliwie do idei świętości ludu Bożego w Starym Testamencie. Ten sposób mówienia jest dość popularny i ma kilka odmian.

 

W części tekstów chodzi ogólnie o chrześcijan, „braci”, członków wspólnot (Rz 1,7; 1Kor 1,2; 6,1; 14,33; 2Kor 1,1; 13,12; Ef 1,1; 2,19; 3,8.18; 4,12; 5,3; Flp 4,21n; Kol 1, 2.4.26; 3,12; Flm 5.7; Hbr 3,1; 13,24; Jud 3). Dość wyjątkowo występuje liczba pojedyncza, „każdy święty” (Flp 4,21; por. 1Tm 2,21; Ap 22,11). W innych miejscach można jednak odnieść wrażenie, że „święci” stanowią grupę mniejszą; mogliby to być charyzmatycy lub ci, którzy prowadzili życie bardziej ascetyczne, na przykład we wspólnocie jerozolimskiej.

Pewne teksty akcentują moralny wymiar świętości i jej pochodzenie od Boga (Ef 1,4; 4,24; Kol 1,22; 1P 1,15n; por. Ef 4,11n; 1Tes 4,3). Święci to powołani (Rz 1,7; 1Kor 1,2), świętość wiąże się z obmyciem chrztu (1Kor 6,11). Inne wzmianki o świętych dotyczą ogółu zbawionych i mają na względzie czasy ostateczne (Mt 27,52; Rz 8,27; Dz 20,32; 26,18; 1Kor 6,2; Ef 1,18; Flp 4,12; 15 miejsc w Apokalipsie).

 

Jako zadanie zalecane jest chrześcijanom uświęcenie (Rz 6,19; 1Tes 4,3.4.7; 1Tm 2,15; Hbr 12,14), ich właściwym stanem jest świętość (2Kor 7,1; 1Tes 3,13). Św. Piotr (1P 2,5.9n) przypisuje chrześcijanom świętość kapłanów i ludu Bożego Starego Testamentu; świętość tę zawdzięczają Bogu. W Liście św. Pawła do Efezjan (Ef 5,27) święty jest Kościół, wspólnota chrześcijan. Według Nowego Testamentu, nawet będąc grzesznikami, społecznie jesteśmy dzięki bliskości Boga i święci, i powołani do świętości.

 

 

Zazwyczaj Pismo Święte nazywa życie moralne „sprawiedliwością”, a więź z Bogiem – „pobożnością”. Mowa też o świętym postępowaniu (2P 3,11) i wierze (Jud 20). Pobożny to modlący się do Boga człowiek, gdyż pobożność nie jest rozumiana wąsko, jako jedna z wielu cnót. Wiąże się też z postępowaniem wobec ludzi, z wiernością Prawu i wiarą, ze sprawiedliwością, miłosierdziem, miłością, ujmowaniem się za ubogimi itd. Skojarzenie sprawiedliwości ze świętością występuje wielokrotnie w Nowym Testamencie (Mk 6,20; Dz 3,14; por. J 17,11.25; Ap 16,5; 22,11; Rz 6,19; 7,12; 1Kor 1,30; 1Kor 6,11; Ef 4,24).

 

Znajdziemy też w Biblii liczne dowody postawy czci wobec bohaterów wiary. Są przedstawiani jako godny pochwały ideał i wzór do naśladowania. Byli wśród nich męczennicy, zwłaszcza w Księgach Machabejskich. Lista takich bohaterów wiary w Mądrości Syracha (Syr 44-50) zaczyna się od słów: „Wychwalajmy mężów sławnych [...] to Pan stworzył wielką tę chwałę”. W Liście do Galatów (Ga 3,6nn) Abraham jest wzorem wiary. List do Hebrajczyków (Hbr 13,7) mówi o niedawnych męczennikach: „Pamiętajcie o swych przełożonych, którzy głosili wam słowo Boże, i rozpamiętując koniec ich życia, naśladujcie ich wiarę”. W Liście św. Jakuba czytamy: „Za przykład wytrwałości i cierpliwości weźcie, bracia, proroków, który przemawiali w imię Pańskie. Oto wychwalajmy tych, co wytrwali” (Jk 5,10n).

 

Zatem według Pisma Świętego świętość należy pojmować pozytywnie, jako bliskość do Boga; ma ona wymiar kultowy i moralny, wyraża się w pobożności i sprawiedliwości. Teksty biblijne rzadko mówią o świętości pojedynczego człowieka, chociaż chwalą postawę bohaterów wiary i podają ich za wzór. Podkreślają natomiast świętość ludu Bożego Starego Przymierza i świętość chrześcijan, pojętą zbiorowo. Wynika ona z uświęcenia przez Boga i zarazem jest zadaniem. Źródłem i wzorem świętości jest Bóg – a w szczególności Bóg w Jezusie Chrystusie.

Michał Wojciechowski