Wyobraźmy sobie poranek w świątyni jerozolimskiej. Jesteśmy pośród tłumu, który się zebrał, by słuchać nauczania Jezusa. Wtem podchodzą do Jezusa uczeni w Piśmie i faryzeusze, przyprowadzając do Niego pochwyconą na cudzołóstwie kobietę. Pan Jezus jest wystawiany na próbę. Uczeni w Piśmie i faryzeusze są żądni śmierci kobiety, a zarazem i pochwycenia Jezusa na czymś, o co można by Go oskarżyć.

 

Spróbujmy, rozważając tę scenę, odkryć, w jaki sposób Jezus objawia miłosierne oblicze swego Ojca, abyśmy mocniej uwierzyli w Jego miłosierdzie wobec nas i abyśmy mogli nauczyć się od Niego właściwego podejścia do grzeszników. Starajmy się odkryć Boga jako Ojca miłującego, czułego, tkliwego i ciągle o nas zatroskanego.

 

Jezus o brzasku zjawił się w świątyni i cały lud schodził się do Niego, a On usiadłszy, nauczał go. Hałaśliwe przyprowadzenie jawnogrzesznicy przerwało Jego nauczanie, jednak stało się okazją do praktycznego wychowywania słuchaczy do miłosierdzia. Tu już nie ma przypowieści, tu jest rzeczywistość. Jezus uczył nie tylko słowami, ale także poprzez konkretną postawę. Jezus ukazuje się jako Dobry Pasterz (jak o tym będzie nauczał nieco później), który jest blisko każdego człowieka, pełen cierpliwości i niestrudzonego oddania.

 

 

Oskarżyciele odnoszą się do Prawa głoszącego: Nie będziesz cudzołożył (Pwt 5,18; Wj 20,14) i ktokolwiek cudzołoży z żoną bliźniego, będzie ukarany śmiercią i cudzołożnik, i cudzołożnica (Kpł 20,10). Przyprowadzają jednak tylko kobietę, a przecież nie można kogoś pochwycić na cudzołóstwie w samotności... Przypomina się tu opowiadanie biblijne o Zuzannie i o dwóch starcach, którzy oskarżają bohaterkę o cudzołóstwo, mszcząc się za to, że nie chciała z nimi zgrzeszyć. Niewinną Zuzannę uratował Daniel. Kobieta z Janowej Ewangelii prawdopodobnie jest winna, ale i ją Jezus uratował, mówiąc do oskarżycieli: Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień.
A jaka jest nasza postawa wobec grzeszników? Czy nie bywamy zbyt często oskarżycielami? Czy nie nazbyt łatwo “rzucamy kamienie” na innych, nie bacząc, że sami również jesteśmy grzeszni?