Każde ludzkie wydarzenie jest naznaczone wtargnięciem Boga w historię w ściśle określonym miejscu i czasie (por. Łk 1, 5; Jdt 9, 5-6).
Święty Łukasz, w części Ewangelii poświęconej dzieciństwu Jezusa, opisuje zwiastowanie narodzin Jana Chrzciciela Zachariaszowi, mężowi Elżbiety.
Małżonkowie, pochodzący z rodu kapłańskiego, żyją ściśle według prawa Pańskiego (por. Łk 1,6).

 

Fragment ten można porównać ze zwiastowaniem anielskim Maryi (por. Łk 1,26-38). Obie kobiety są w sytuacji, w której poczęcie jest niemożliwe, a jednak stają się matkami, ponieważ dla Boga nie ma nic niemożliwego (por. Łk 1,37). Anioł uprzedza działanie Pana, kiedy wydarzenie może wywołać lęk i niepewność.
Każda chwila w życiu człowieka jest błogosławiona (por. Jr 17,7-8) i nic nie zdarza się przypadkowo. Także z Zachariaszem nie dzieje się nic przypadkowego: przypada mu w udziale los kadzenia w świątyni (por. Łk 1,8), gdzie widzi anioła, zapowiadającego mu narodziny syna, którego nazwie Janem (por. Łk 1,11-13).

 

Ów syn, dar Boga, pełen Ducha Świętego, doprowadzi do Pana wielu synów Izraela (por. Łk 1,16).
Jest to unaocznienie dzieła Boga, który objawia się zwłaszcza wtedy, gdy Jego zamiary przekraczają możliwości człowieka.
Zachariasz, przejęty i przerażony, kieruje do anioła kilka pytań, gdyż uważa tę wieść za niemożliwą do spełnienia na poziomie ludzkim (por. Łk 1, 18). Wtedy Gabriel potwierdza wszystko to, co powiedział. Zachariasz traci mowę aż do narodzin syna, ponieważ zwątpił (por. Łk 1,19-20). To znak jego małej wiary w Boga.

 

Życie w wierze oznacza również wiarę w niemożliwe (por. Mt 17,20). Bóg, aby dokonywać swych dzieł w historii, musi liczyć na całkowitą gotowość człowieka, nawet kiedy wydaje się, że Jego wola nie bierze pod uwagę ludzkich możliwości zrozumienia.
Posługuje się On także niezrozumiałym wydarzeniem, aby przygotować narodziny Syna. Jego logika nigdy nie ogranicza planu miłości do człowieka, ponieważ przyjęcie tajemnicy zakłada, że pójdzie się coraz dalej.

 

 

• Bóg dokonuje cudów w moim życiu. Za co chcę Mu dziś podziękować?
• Często z przerażeniem zauważam pozorną nieobecność Boga w historii. Co upewnia mnie, że Bóg nigdy nie odrzuca ludzkości?
Spojrzenie na człowieka…
Jakże trudno jest dzisiaj dostrzec spojrzenie Boga, nieustannie skierowane na nas i na innych! Często człowiek, polegając tylko na sobie, myśli że wszystko zależy od niego.
Wierzący z kolei waha się między życiem w obecności Boga, a traktowaniem siebie jako jedynego punktu odniesienia. Nieraz brak mu pewności, że Pan otacza cały wszechświat swoją miłością (por. Rdz 24,40).

 

Przekonanie, że wszystko jest dziełem przypadku, jest myśleniem stereotypowym. Ten, kto idzie za Panem, ma świadomość rzeczywistej interwencji Boga w historię.
Człowiek, który szuka i znajduje rozwiązania, opracowuje projekty, interpretuje dane, nie zawsze potrafi wyjść poza to wszystko, co się zdarza. Z trudem przyjmuje fakt, że u Boga rachunki nie zgadzają się z ludzką logiką. Przypinając etykietkę do każdego z wydarzeń, człowiek naraża się na to, że straci zdolność zdumienia.

 

Bóg prowadzi człowieka ku temu, co lepsze, podczas gdy on często uparcie trzyma się swego sposobu życia. Największą trudnością jest położenie u podstaw swego życia wartości ewangelicznych (por. Mk 10,17-22). To podstawowy warunek, by codziennie przygotowywać drogę Panu, który przychodzi.
Dla Boga nie istnieją ludzkie granice. Im bardziej człowiek Mu się powierza, tym bardziej Bóg wyzwala go z jego uzależnień (por. 2 Tm 4, 18) i pozwala mu doświadczyć nieznanych dotąd przeżyć. Bóg sprawia, że człowiek może przekroczyć swoje ludzkie możliwości. Kiedy człowiek wierzący oddaje Mu się całkowicie, wówczas staje się zdolny do nieustannej odwagi, nie boi się narażać i nie wyszukuje sobie miejsca, gdzie złoży swe świadectwo, lecz stara się być znakiem sprzeciwu w miejscu, w którym żyje.

 

 

- Co przeszkadza mi myśleć, że Pan może zmienić na lepsze życie moje i innych? Co mogę zrobić, by wierzyć i oddać Mu się bez granic?
- Czy Słowo Boże sprawia, że przełamuję upraszczający sposób myślenia i poszerzam swe horyzonty? Czy dostrzegam wartość każdej osoby?

 

 

• Nie tłumaczyć sobie wszystkiego rozumem.
• Powierzać się nieustannie Bogu.
• Docenić obecność osób starszych, które żyją w pobliżu, ponieważ wraz z Bogiem są  skarbnicą ludzkiej mądrości i niedrukowanej historii.