Maryja nie pozostaje dłużej w odosobnieniu: pełna Ducha Świętego, czuje nieodparcie potrzebę spotkania z Elżbietą, która jest brzemienna. Nie ustępuje wobec trudności (por. 2 Kor 12, 9), wyrusza w góry, nie myśląc o sobie (por. Łk 1, 39).
Przyszedłszy do domu Zachariasza, Maryja spotyka Elżbietę, która słysząc Jej pozdrowienie czuje, jak dzieciątko poruszyło się z radości w jej łonie (por. Łk 1, 40-41).

 

Ta chwila jest nasycona najbardziej wzniosłą kontemplacją, głęboką wspólnotą (por. 1 J 1, 7), darem Ducha. Ten, kto naprawdę jest mieszkaniem Boga, mówi uniwersalnym językiem miłości, przekazuje słowa, które Pan umieścił w jego wnętrzu.
Podczas tego spotkania kobiety czują się wzajemnie zanurzone w obecności Najwyższego, otoczone Jego łaską. Obie nie przypisują sobie nadprzyrodzonych wydarzeń, które się w nich dokonały, w pokorze przyjmują dar otrzymany od Pana (por. Iz 66, 2).
Elżbieta błogosławi Maryję, ponieważ, posłuszna wezwaniu Bożemu (por. Łk 1, 42), stała się Matką Pana (por. Łk 1,43). Wyraża z radością swoje uczucie wdzięczności za wizytę, którą uważa za gest uprzejmości.

 

We fragmencie Ewangelii widzimy, jak Maryja uczestniczy w całkowitym darze miłości już od pierwszej chwili poczęcia Jezusa i nie zatrzymuje go dla siebie. Elżbieta, pomimo swego wieku, okazuje się kobietą zdolną rozpromienić się z radości aż do głębi, ponieważ jej syn będzie w swym życiu przygotowywał drogi dla Pana, który nadchodzi.
Elżbieta i Maryja, uczestnicząc w dzieleniu się miłością według logiki daru, stanowią pierwowzory w pełni przyjętego macierzyństwa.

 

 

• Czy moje życie w Bogu pozwala mi pokonać lenistwo, słabości, wygodnictwo i pomaga mi stawić czoła niedogodnościom, aby nieść pomoc innym?
• W jaki sposób przygotowuję się do tego, by – w jakimkolwiek stanie życiowym – stać się współpracownikiem Boga w akcie stworzenia?

 

 

Życie rozwija się dziś często w formie sterylnego monologu, gdzie wszystko mierzy się według osobistych potrzeb, których prawdziwą wartość człowiek nie zawsze może oszacować.
Dopiero kiedy wychodzi poza własne ja i spotyka twarz innego, jego życie zmienia się i otrzymuje swój właściwy charakter: istnienie w relacji.
Chrześcijanin, spotykając Boga w swym życiu, uczy się promieniować wszystkimi odcieniami miłości, czuje prawdziwe pragnienie otwarcia się, oddania w służbę innym, już tu na ziemi, tak jak to czynił Jezus. Pozostając z Nim w ścisłej, głębokiej więzi, znajduje siłę, by stać się darem dla tych, których spotyka.

 

Nieść Jego miłość pomiędzy ludzi, to pozwolić Panu by mógł liczyć na swe stworzenie, które Mu się oddaje; pozwala się kochać i kształtować Duchowi Świętemu.
Bóg raduje się, gdy człowiek wierzący dochodzi do głębi wiary, by być pośród ludzi nosicielem nadziei (por. 1 Tes 5, 8). Kiedy chrześcijanin otwiera się na Pana, odkrywa innych, którzy wraz z nim budują głębszą więź z Bogiem. Doświadcza wspólnoty wiary, widzialnego daru Kościoła, który odnajduje się w Chrystusie.
Wspólnota wiary nabiera znaczenia również dla tych, którzy są daleko, szerzy nakaz miłości bez granic. Ta miłość ma trwać przez wieki.

 

 

- Na ile, w mojej służbie dla innych, jestem uzależniony od własnych potrzeb, czy uczę się składać dar z siebie samego?
- Czy cieszę się dobrem, jakie wyświadczają mi inni?
- Co nie pozwala mi przekazywać braciom mojej drogi wiary? Czy przyjmuję ich świadectwa?

 

 

• Nie dać się zahamować przejawom swego lenistwa.
• Być wyczulonym na potrzeby innych i ofiarować swą pomoc.
• Mówić o źródle mojej radości.