logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Emilio Szopiński
Fortuna Misjonarza
Wydawnictwo Ad Oculos
 


Wydawca: Ad oculos
Rok wydania: 2010
ISBN: 978-83-7613-081-1
Format: 155x220
Stron: 186
Rodzaj okładki: miękka

 

Na szczytach Andów (Boliwia)

Trzy do ponad pięć tysięcy metrów nad poziomem morza. Sytuacje mrożące krew w żyłach.

Rzeka zabrała samochód

Z całego serca dziękuję Najwyższemu za powołanie mnie do życia misyjnego w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela. Dostąpiłem łaski głoszenia misji w Górach Andach, na wysokości od 4 do 5 tysięcy metrów n.p.m. Kto jest w stanie wyobrazić sobie tamtejsze drogi pnące się po zboczach stromych gór, po drogach zawieszonych nad głębokimi przepaściami! Ponieważ deszcz pada tylko w określonej porze roku, koryta chwilowych rzek są wykorzystane do uprawy warzyw, lub jako drogi.

W towarzystwie wiceprowincjała, ojca Wyczyńskiego oraz ks. Urbana, dwunastego marca 1984 r. miałem zamiar opuścić miasteczko Tupiza, położone na wysokości 3.400 metrów n.p.m. i powrócić do Argentyny. Była to podróż bardzo ryzykowna, ale wydawała się konieczna, wiceprowincjał chciał dojechać na święcenia subdiakonatu ojca Felixa Stabrawy.

Wyruszyliśmy o godz. 1600, chociaż na szczytach gór już padał deszcz. Koryto rzek jest bardzo strome, więc woda pędzi z szaloną szybkością, niosąc ze sobą wszystko, co potrafi wyrwać, a nawet porusza kamienie, którymi jest usłane koryto tej chwilowej rzeki. Grozi to wszelkimi niebezpieczeństwami! Dotychczas wiedziałem o tym tylko z opowiadań, a w tym dniu przekonałem się osobiście. Oczywiście nie ma mowy o mostach i w wielu wypadkach trzeba ryzykować, aby przejechać. Ma rację ten, kto wymyślił: "lepiej stracić minutę w życiu, aniżeli życie w jednej minucie".

Kiedy dojechaliśmy do pierwszej rzeki, zaproponowałem zawrócić i poczekać na koniec deszczu. Widząc, że nieco większy samochód przejechał, ojciec wiceprowincjał nalegał, aby jechać dalej.

Aby przejechać drugą rzekę, o wiele szerszą, obydwaj ojcowie zdecydowali się iść obok samochodu, aby się samochód nie zawiesił na kamieniach.
Trzecia rzeka była o wiele szersza, może ponad 100 m., niemniej jednak, zaryzykowało parę samochodów, wobec czego i ja uległem naleganiom ojca wiceprowincjała. Po prostu, widać było rosnący poziom niemiłosiernie pędzącej wody. Kilkanaście osób stało na brzegu, aby ostrzec kierowców. Wymachując rękami dawali do zrozumienia, aby nie jechać dalej. Woda zabrała tam już niejeden samochód wraz z pasażerami. Poginęli wszyscy. Pojechaliśmy za innymi, a za nami był jeszcze jeden samochód.

Kiedy przejechaliśmy jakieś 20 m, samochód jadący za nami chciał nas wyprzedzić. Prawdopodobnie rosnąca fala zalała rurę wydechową i silnik się zatrzymał. O uruchomieniu silnika nie było mowy. Stojący na brzegu ludzie robili rozpaczliwe znaki, aby opuścić samochód. Ojciec wiceprowincjał chciał wydostać teczkę z dokumentacją, wyciągnął klucz ze stacyjki, ale kiedy wysiadał, kluczyk wpadł do rzeki!

Byłem kierowcą, rwąca woda nie pozwoliła mi otworzyć drzwi i wysiąść. Na szczęście jeden odważny młody człowiek podszedł, pomógł otworzyć drzwi, chwycił mnie mocno za rękę i dał do zrozumienia, abym się też mocno tej ręki trzymał. Prowadził mnie ukosem, lekko pod prąd. Woda podcinała mi nogi, kamienie niemiłosiernie raniły, ale dotarliśmy do brzegu.

Samochód stał jeszcze chwilę, ale nie długo. Woda uniosła go jak korek od butelki. Myśląc po ludzku, samochód był stracony! Zniknął z oczu za zakrętem rzeki!
Przypomniałem sobie historię, jak to św. Gerard uratował płynących do brzegu rybaków oraz konia i jeźdźca chcącego przejechać podobną rzekę. W duchu westchnąłem: "Św. Gerardzie, uratowałeś "jeźdźca", ratuj "konia", czyli samochód, abym miał czym jeździć na dalsze misje".

Nagle zrobiło się ciemno, a my, przemoknięci, trzęśliśmy się z zimna. Nie było mowy, by na piechotę wrócić do klasztoru, ale komuś tam udało się zawiadomić ojców, więc po dłuższym czasie przyjechali po nas.

Rano zadecydowaliśmy zaspokoić ciekawość i wrócić na miejsce wypadku. Tam gdzie opuściliśmy samochód, jak i w całej "rzece", wody już nie było, popłynęła do morza. A co z samochodem? Ponieważ nie było wody, zaczęliśmy iść korytem rzeki.
Aby rwąca woda nie nanosiła kamieni rzecznych na pobliski skrawek uprawnej ziemi, ludzie zrobili mały wał ochronny. Poszliśmy dalej, nie mogliśmy uwierzyć własnym oczom! Jak gdyby "ktoś" wziął samochód na ręce i przeniósł go w bezpieczniejsze miejsce! Samochód stał oparty o kolczasty krzew, a pomimo to, blacha ani nie była pozaginana, ani nawet podrapana. W środku było pełno rzecznej wody zmieszanej z maleńkimi ziarenkami piasku, kolorem przypominającym kawę z mlekiem.

Z wielką radością wróciliśmy do klasztoru, ojcowie postarali się o wojskowy samochód, aby nasz przetransportować do warsztatu. Trzeba go było oczyścić z mułu rzecznego, ale nic nie było uszkodzone.

Samochód służył w dalszym ciągu, aby wyjechać na wiele misji. Dzięki Ci święty Gerardzie.

Powrót z misji świętych w Camargo (Boliwia)

Misje święte w Villa Abecia i Camargo nie były męczące, ale wręcz, przynajmniej dla mnie, wyczerpujące, przede wszystkim z powodu braku tlenu. Trudno było oddychać. A na dodatek, jedna misja za drugą, bez żadnego wypoczynku. Więc wracaliśmy do klasztoru zadowoleni, ale bardzo wyczerpani. Byli ze mną ojcowie Karpeta, Kazimierczak i Kotliński.

Ojciec Kotliński jest dobrym szoferem, ale żadna kamera, nawet cyfrowa nie odzwierciedli wiernie tego, jak wyglądała droga w rzeczywistości. Wyryta w zboczu góry, zakręt pod kątem 360 stopni, przepaść nawet do 1000 metrów, a byliśmy na wysokościach ponad 5000 m. To prawda, tam jest mniej wypadków niż na autostradach niemieckich, ale są. I kto z takiego wypadku uchodzi z życiem? Wiadomo mi, że do wielu wypadków dochodzi z powodu pasażerów, którzy krzyczą "uważaj". Starałem się nie interweniować, a kiedy już czułem strach modliłem się i żałowałem za grzechy.

Tym razem, nie wiem czy nerwy odmówiły mi posłuszeństwa, czy Opatrzność nie pozwoliła, aby mając na względzie wysokość górską, czterech misjonarzy miało "bliżej do nieba". Biorąc pod uwagę prędkość, pokonanie zakrętu wydało mi się rzeczą niemożliwą.. Na szczęście spokojnie i po hiszpańsku powiedziałem "curva", wymawia się "kurwa", ale oznacza zakręt. Ojciec Zbigniew nie wpadł w panikę. Udało mu się wyhamować, ale silnik zgasł, a przednie koła były... No właśnie, były nad przepaścią.

O uruchomieniu silnika nie było mowy. Zachowując nie wiem jaką ostrożność, wszyscy trzej wysiedliśmy, aby nie mając czym oddychać, wypchać samochód.
Za kierownicą usiadł ojciec Karpeta. Ale czy on nie był wyczerpany? Gdzieś tam na płycie skalnej, musiał przyhamować. Chyba Anioł Stróż każdego z nas hamował, aby samochód nie spadł w przepaść. Szczęśliwie dojechaliśmy do klasztoru, skoro ojciec Zbigniew jest dalej misjonarzem na Syberii, ja w Italii oraz w Bawarii, a pozostali dwaj w Argentynie i Boliwii.


Zobacz także
Ks. Jacek Stępczak
W lipca br. w Zambii księdzem został prof. Antonio Biagioli, wdowiec mający dwie córki i ośmioro wnuczat. Jak to możliwe? Do Misyjnego Seminarium Duchownego w Kitwe w Zambii przynależy aktualnie 27 alumnów pochodzących z dziewięciu krajów Afryki, Europy i Ameryki Łacińskiej. Do niedawna dwudziestym ósmym seminarzystą był Antonio, 60-letni Włoch, który drogę ku kapłaństwu obrał po śmierci swojej żony...
 
Jacek Jureczko
Czwartkowe przedpołudnie, 14 lipca 2005 roku. Dzwoni telefon. Na wyświetlaczu widzę, że to Tomek z diakonii ewangelizacji wspólnoty Hallelu Jah. Już wiem, że coś ważnego, ale pierwsze pytanie „czy mógłbyś jechać z nami do Bułgarii i grać na basie z 'Czterdziestoma'?” totalnie mnie zaskakuje. Tego się nie spodziewałem. Wyjazd planowany był na wieczór 22 lipca...
 
o. Dariusz W. Andrzejewski CSSp, bp Teofil Wilski
Jestem człowiekiem wrażliwym, przejmującym się tym, co robię. Zatem wszystkie ważniejsze momenty w życiu bardzo mnie przytłaczały. Tak też było u początków mojego kapłaństwa - Mszę Świętą Prymicyjną bardzo przeżywałem. Miesiąc później otrzymałem dekret biskupi, kierujący mnie na pierwszy wikariat w Kcyni...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS