Forum Pomocy Katolika - Żona nienawidzi naszego dziecka, siebie, mnie, Pana Boga.

Czwartek, 25 kwietnia 2024

Posłuchaj Radyjka

News Pomoc Czytelnia Modlitwa Spowiedź VOD Dyskusje Kartki Katalogi Sklep Radio Studio

Informacje o Forum

Najciekawsze tematy:
Spowiedź generalna
Odpusty
Grzech przeciw Duchowi Świętemu
Grzech zapomniany
Brak żalu za grzechy
Lęk, wstyd przed spowiedzią
Przebaczenie, pojednanie
Przekleństwo
Modlitwa o męża/żonę

Nowy temat | Spis tematów | Przejdź do wątku | Wyświetlaj drzewo | Szukaj

Nowszy wątek | Starszy wątek

Żona nienawidzi naszego dziecka, siebie, mnie, Pana Boga.

Autor: Dawid (---.centertel.pl) Data: 2016-06-27 10:01 5 miesięcy temu urodziła się nam poprzez cięcie cesarskie prześliczna córeczka. Jednak żona popadła wtedy w depresję (ze względu na koszmarne traktowanie przez położne po porodzie, "co z pani za matka, że nie ma pani mleka", "jak można się nie chcieć do dziecka wstać" (24 godziny po "zszyciu" i leżeniu w bólu), "prawdziwa matka wie jak się dzieckiem zajmować, a nie ciągle pyta") - nie było dla mnie takie widoczne, nie poszliśmy do lekarza. Żona wcześniej bała się porodu, ale bardzo liczyła na to, że "zaleje ją" instynkt macierzyński, że napłynie na nią ta fala ciepła i dobrych uczuć jak weźmie do siebie dziecko. Czy to ze względu na jakieś silne leki psycho-aktywne (żona dostała gigantycznego ataku paniki, podczas porodu i 2 zastrzyki czegoś silnego na uspokojenie) czy to ze względu na inne rzeczy mówiła, że zaraz po porodzie jak zobaczyła mnie czy córeczkę to wszytko było jej jedno, nawet czuła jakieś odpychające uczucia do nas. Później przez to traktowanie w szpitalu bardzo się w sobie zapadła. Liczyłem, że jak wrócimy do domu coś się zmieni. Było lepiej, ale wracały do niej co jakiś czas przez ok. 2 miesiące te uczucia rozdrażnienia i obcości do naszej córeczki. Coś zaczęło się zmieniać ok. 3 miesiąca - i od jakiegoś czasu żona świata za naszą Perłą nie widzi. Jednak okazało się właśnie, że jesteśmy w kolejnej ciąży. To ja jestem u nas ten "kościelny". Żona dystansuje się do kościoła i nigdy nie udało mi się do niej bardziej dotrzeć nawet ze wspólną modlitwą. Przyznam, że za moją namową stosowaliśmy metody naturalne. Doszło do jakiegoś olbrzymiego (7 dni) przesunięcia owulacji. Dosłownie po jednym zbliżeniu okazało się, że "wpadliśmy". Wiedziałem, że żona nie chce kolejnego dziecka, bardzo bardzo mi zależało, żeby go nie było - jednak "przeze mnie" jest. Nie wiedziałem, że tej ciąży żona nie chce tak totalnie. Dostała ataku paniki i depresji. Nie wiem co mam robić. Nie potrafię do niej dotrzeć. Trzęsą się jej ręce, jest cała rozdygotana. Mówi, że nie chce innego dziecka niż naszej córy. Że nienawidzi siebie, Pana Boga, swojego ciała, mnie i tego nowego dziecka. Boi się o bliznę po cesarce, boi się śmierci przed lub w czasie porodu. Boi się bólu w ciąży i 1000 innych spraw. Ja się boję, że nie dam rady. Boję się samo-spełniającego się proroctwa - dziecka, które po takiej ciąży będzie kłębkiem nerwów i koszmarem dla nas. Boję się naszej roześmianej córci zepchniętej na margines, bo trzeba będzie całą energię poświęcić temu mniejszemu. Boję się, że żona coś sobie zrobi. Chcę dać radę, wiem że przy minimum dobrej woli nasze drugie dziecko może być tak cudne, roześmiane i bezproblemowe jak nasza Perła. Jednak nie wiem co robić.