Autor: Bogumiła (---.internetdsl.tpnet.pl)
Data: 2009-08-04 16:15
Sama sobie odpowiedziałaś już na ten drugi post w pierwszym liście: "Czytałam, że nie jest to postawa jednorazowa, i nie można tego traktować na zasadzie: O nie! Pomyślałam tak! Nie ma dla mnie wybaczenia!"
Jeśli coś złego już się skończyło, to nie można mówić o grzechu przeciwko Duchowi Świętemu. Powiedziałam, pomyślałam, zrobiłam, - to wszystko są konkretne grzechy. Była pokusa - był czyn (myśl) - był grzech. Ciężki, lekki, czy jeszcze inaczej nazwany. I spowiedź. Konkretne grzechy Bóg przebacza, gdy przynosimy je do konfesjonału. Koniec.
Ale może być inaczej. Pokusa - czyn - grzech. Brak żalu, brak chęci poprawy. Może kiedyś... W tym miejscu zaczyna się możliwość grzechu przeciw Duchowi Świętemu. Świadomym trwaniem w odłączeniu od Boga. I nie na zasadzie mówienia przez dwa miesiące: pójdę do spowiedzi jutro. A nie pójdę. Bo chęci mogą być szczere, tylko lenistwo bierze górę. Grzech przeciwko Duchowi Świętemu zakłada właśnie niechęć do pojednania się z Bogiem. Nie dziś i nie jutro. Może pod koniec życia. Decyzja o trwaniu w grzechu może być początkiem grzechu przeciw Duchowi Świętemu. Ogromnym niebezpieczeństwem. Ale i wtedy nie wolno mówić o innym człowieku, że taki grzech popełnił. Bo to nie całkiem tak. Człowiek ten na pewno jakiś grzech popełnił, ale inny, inne. One się jakoś nazywają.
Najlepiej na przykładzie. Poszłaś z chłopakiem do łóżka. Masz grzech ciężki. Konkretny grzech. Grzeszysz co trzeci dzień, czy raz w tygodniu, mniej to ważne. Chcesz się poprawić, ale nie umiesz. Nie umiesz, ale ciągle walczysz o siebie dla Boga. Przepraszasz w konfesjonale, próbujesz coś zrobić. Jest to szczere. To dlatego, choć często grzeszysz, Bóg wybacza. Bo w pragnieniu bycia lepszą - jesteś szczera.
A można inaczej. Przestajesz walczyć, starać się. Olewasz to wszystko. Ważne, że chcę z nim mieszkać, żyć. Nie chcesz się zmienić. Zamieszkujecie razem. Nie na jedną noc. Po prostu chcecie być razem i już. I widzisz: to jest co innego. Teraz już nie dostaniesz rozgrzeszenia. A grzech przecież ten sam, prawda? Ten sam. Tyle że nastawienie inne. A ono jest najważniejsze. Nie to, czy się uda przeżyć bez grzechu. Ale to, czy ty nadal chcesz żyć bez grzechu.
W grzechu przeciw Duchowi Świętego chodzi właśnie o to nastawienie. Nie chcesz wrócić do Boga. Ale żeby mówić, że nie zostanie ten grzech przebaczony, trzeba jeszcze więcej niż zwykłe trwanie w grzechu. Zwykłe trwanie w grzechu może się kiedyś skończyć. Bardzo żałujesz, wracasz. Często po takim nawróceniu jesteś gorliwszym katolikiem niż inni, bo już wiesz, co to znaczy żyć bez Boga. Wszystko zło, które się kończy i rozpoczynasz nowe życie, nie jest przeciw Duchowi Świętemu. Ma swoje konkretne inne nazwy.
Grzech przeciwko Duchowi Świętemu trwa. On się nie kończy. Przez to nie będzie wybaczony, że się nie kończy. Umierasz w takim stanie - niechęci do pojednania. My oczywiście nie wiemy, kto tak umiera. Wie to tylko Bóg - oprócz zainteresowanego. My to tylko nazywamy, a raczej cytujemy z Biblii. Duch Święty posyła nam tyle natchnień do dobrego życia, do nawrócenia, tyle darów. Jeśli je skutecznie odrzucamy, zabijamy w sobie, to przyjdzie czas, że już nie będziemy walczyć o wyzwolenie z grzechu. I zamieszkamy razem, jak mąż i żona - tylko nie z Bogiem, ale z szatanem.
Każde trwanie w grzechu, świadome, dobrowolne trwanie w grzechu, jest bardzo złe, bo to pozwolenie, by szatan robił ze mną co chce. Mogę nie chcieć, nie zdążyć tego zmienić. Ale grzech przeciwko Duchowi Świętemu to właściwie nie jest grzech za życia. Choć zaczyna się dużo wcześniej - to ten grzech możemy tak nazwać w chwili śmierci. Dopiero wtedy już na pewno wiadomo, że ktoś nie podjął prób pojednania się z Bogiem. Nawet tak, jak łotr na krzyżu, w ostatniej chwili. Odrzucił wszelkie natchnienia Ducha Świętego. Aż do końca - odrzucił. Żeby tak się nie stało - nie można liczyć na tę ostatnią chwilę. Szatan doskonale może w takiej chwili pokazać, że już nic się nie da zrobić. Doprowadzić do rozpaczy. Przekonać że Bóg cię nie kocha, bo na to nie zasługujesz. Że inni są wybrani a ty odrzucony. To przecież ostatnia chwila walki o twoją duszę. Jeśli się do tej walki nie przygotuje wcześniej, to można ją przegrać.
Dlatego taka ważna jest walka o siebie, nawet wtedy, a może szczególnie mocno wtedy, gdy upadamy często. Takie ważne sprawdzanie swojego serca - czy ja jeszcze naprawdę chcę się nawrócić. Takie ważne wzbudzanie pragnienia nawrócenia. Bo jak się już wpadnie w koleiny tego "niechcenia", to wszystko może się potoczyć błyskawicznie.
Oczywiście postawa, o której piszesz "lubię nagrzeszyć przed samą spowiedzią, bo potem chcę już być czysta, chcę nie grzeszyć" - nie muszę chyba mówić, że jest zła? Jest lekceważeniem Boga i Jego śmierci na krzyżu. Z tego też powinno się wyspowiadać, bo to jest takie absolutnie dobrowolne grzeszenie, z premedytacją. Ale na pewno nie jest grzechem, w którym chcesz trwać, skoro planujesz spowiedź. Jest to bardzo złe, jeszcze bardziej głupie, ale na pewno nie jest grzechem przeciw Duchowi Świętemu. Natomiast na pewno świadczy o tym, że zupełnie nie dociera jeszcze, że w wierze nie ma się do czynienia z prawem, które sobie można próbować ominąć, byle nikt nie widział. W wierze dotykamy żywego Boga, który umierał za nas na krzyżu. Wiesz Lidka, te rany Jezusa bolą. To nie jest obraz. To są prawdziwe rany.
Nie wierzę, nie uwierzę ci Lidka, że gdybyś stała pod krzyżem z taką świadomością, że to za ciebie - biłabyś dalej Jezusa, no bo przecież i tak umrze, to dlaczego nie pozwolić sobie na więcej. Skoro i tak umrze, to można Go dalej kopać. My tak robimy, ale tylko do chwili, kiedy odkrywamy w Bogu OSOBĘ. Potem się już nie da. Potem są już tylko upadki, może ciężkie, ale upadki. Nie ma "lubię". Raczej jest "jeszcze nie potrafię". Kiedy odkrywa się Boga jako Osobę, to grzech staje się wspólnym dramatem, bo samych siebie nie rozumiemy, jak można - tak dużo wiedząc - nadal grzeszyć.
|
|
