W roku 1999 wyświęcono w Niemczech 138 nowych księży - o 19 procent mniej niż w roku 1998. Od lat 60-tych regularnie spada liczba uczestników mszy świętych. Rocznie 150 tysięcy Niemców opuszcza Kościół. Gdzie tkwią przyczyny tego kryzysu? Czy kryzys jest koniecznym następstwem reform II Soboru Watykańskiego?

 

Dla procesów historycznych nie ma zasadniczo żadnych jednoprzyczynowych wyjaśnień. Nie mówiłbym także o „koniecznych następstwach" II Soboru Watykańskiego. Można by przecież wyobrazić sobie inne, pozytywne następstwa. Możliwe jest ponadto, że także bez Soboru spadłaby w Niemczech liczba powołań kapłańskich i osłabły praktyki religijne. Faktem jest jednak, że Sobór w żaden sposób nie powstrzymał tego negatywnego rozwoju oraz że autodestrukcyjne siły w Kościele, słusznie lub nie, nieustannie powoływały się na Sobór. Ojcowie Soboru nie sformułowali tekstów w ten sposób, aby wykluczyć tego rodzaju powoływanie się na owe teksty.

 

 

„Mówi jak ktoś, kto posiada władzę" - takie słowa wypowiadali ludzie o Jezusie. „Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi" - stwierdził sam Jezus. Natomiast Apostołowi Piotrowi dał On władzę wiązania i rozwiązywania. Istnieje władza dobra i władza zła. Zapytany o swe Królestwo przez Piłata, Jezus definiuje je jako Królestwo „świadka prawdy". Ten, kto nie wierzy w prawdę objawioną, dostrzega tylko abstrakcyjny fakt „władzy" najwyższego świadka zmartwychwstania w Kościele. Jest to władza czysto duchowa. Jednak papież, który nie posiadałby tej władzy, stałby się zbędny.

 

 

Kościół musi zawsze dopasowywać sposób przepowiadania do adresatów. Nie może jednak dopasowywać jego treści. Św. Paweł pisał już w liście do Tymoteusza, że nadchodzi czas, w którym ludzie domagają się od biskupa, aby im mówił to, co pragną usłyszeć. To oznaczyłoby jednak zdradę. Co sądzilibyśmy o lekarzu, który nie mówiłby swoim pacjentom tego, co jest konieczne dla ich zdrowia, ale to, co byłoby modne i czego się chętnie słucha? Takiemu lekarzowi należałoby odebrać prawo wykonywania zawodu.

 

 

Wspólna komunia jest znakiem jedności w wierze i wypełnieniem tej jedności. Nie jest instrumentem dla jej osiągnięcia. Interkomunia między katolikami i protestantami zahamowałaby ekumeniczny proces, ponieważ stworzyłaby złudne wrażenie, jakoby ten proces został już zakończony. W świetle wiary katolickiej tylko wyświęcony w ramach sukcesji apostolskiej kapłan jest w stanie dokonać konsekracji chleba i wina. Protestanci posiadają inne zrozumienie mszy świętej. Jest to widoczne w praktycznym działaniu, kiedy protestanci po celebracji wyrzucają pozostałe hostie, podczas gdy katolicy je adorują i podczas procesji niosą ulicami w monstrancji.