Z Kardynałem Augustem Hlondem (1881-1948), Prymasem Polski, na temat kapłańskiego posługiwania „rozmawia” ks. Andrzej Orczykowski SChr.

(Tekst jest kompilacją oryginalnych wypowiedzi Sługi Bożego Kardynała Augusta Hlonda)

 Dnia 19 czerwca 2009 r., podczas Nieszporów z uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa papież Benedykt XVI zainaugurował Rok Kapłański. Ten Rok ma przyczynić się do krzewienia zapału wewnętrznej odnowy wszystkich kapłanów na rzecz silniejszego i bardziej wyrazistego świadectwa ewangelicznego we współczesnym świecie. Czym dla Księdza Prymasa jest kapłaństwo?

Kapłaństwo w życiu Kościoła – cóż to za podniecający problem! Którego z żywszych umysłów religijnych nie zajmował związek mistyczny między kapłaństwem katolickim a wiecznym kapłaństwem Chrystusa? Któż z nas nie kusił się o zrozumienie roli kapłana w Bożych zamiarach odkupienia wieków? Któż nie pragnął wniknąć w misterium łaski, mocą której śmiertelny powołaniec Opatrzności tkwi misją swoją w mistycznym świecie nadnatury, podlegając zarazem prawom doczesności jako pielgrzym ziemski?
Najpiękniejszym owocem eucharystycznej łączności kapłana z Chrystusem, ale jakże niezawodnym sposobem i środkiem zbawienia ludzkiej społeczności, jest bohaterstwo kapłańskie na miarę Chrystusową. Kapłan bohater oto alter Christus Salvator. W świętej ambicji kapłańskiej dążmy do tego bohaterstwa, które sprawi cud przeobrażenia i zbawienia ludzkości! Trwajmy na każdy dzień w pierwszych szeregach Kościoła apostołującego słowem i czynem Prawdę i Dobro, a zwalczającego kłamstwo i zło; trwajmy w krzyżu codziennego trudu kapłańskiego, zapewniając sobie wspaniały udział w wiecznej chwale zawsze zwycięskiego, triumfującego Kościoła. Kapłan, ofiarnie zjednoczony z Jezusem, zostaje przepojony tą zwycięską mocą Chrystusa, która pokonując świat i nowoczesny jego bunt przeciwboży, uleczy i uratuje, i zbawi ludzkość.

W Roku Kapłańskim zgłębiamy godność Chrystusowego Kapłaństwa, jednak od kilku lat zauważalnym staje się spadek liczby powołań kapłańskich. W jaki sposób dzisiaj należy się troszczyć o nowe powołania?

Wśród ludu naszego, głęboko religijnego, mimo spustoszeń moralnych, niewątpliwie i dzisiaj znajduje się dużo powołań kapłańskich. Powołania te, budzące się w wieku młodocianym, wymagają jednak dopilnowania i pielęgnowania, zwłaszcza ze strony duszpasterza. W niejednym młodym sercu trzeba pomóc wzbudzić to głębokie przejęcie się ideą kapłaństwa, które zwykle jest wyraźnym znakiem powołania kapłańskiego. Przede wszystkim zaś należy często zachęcać lud do gorliwej modlitwy o dobrych kapłanów.

Eminencja dokładał wszelkich starań, aby przyszłych duszpasterzy właściwie przygotować do wypełniania czekających ich zadań. Jakich wskazówek udzieli Ksiądz Prymas kandydatom do kapłaństwa?

Wam, Kochani Seminarzyści, którzy wstępujecie na drogę kapłaństwa, powiem tylko tyle: powołanie Wasze bierzcie poważnie, bo kapłaństwo to nie jest fach, który można rzucić i w każdej chwili zamienić na inny. Kapłaństwo jest wieczne, a Wy będziecie kapłanami dla człowieka! Gdy zatem będziecie studiować filozofię, wpatrujcie się w tego człowieka i uczcie się pilnie dla niego. Gdy będziecie studiować teologię dogmatyczną, starajcie się poznać prawdę o Bogu, którą podacie człowiekowi, tak by ją zrozumiał. Gdy będziecie studiować teologię moralną, studiujcie ją uważnie, bo w tej biedzie trzeba ją podać człowiekowi jasno. Trzeba wskazać, co jest cnotą, i przestrzec przed złem, powiedzieć – tego nie wolno czynić! Świat dzisiaj potrzebuje kapłanów światłych, wielkich duchem i umysłem. Wy macie być filarami Kościoła i Ojczyzny. Do tego Was sam Bóg powołuje. Epokę dzisiejszą budują ludzie wielcy. Nie możemy dać się zdystansować. Pracujcie nad wzbogaceniem umysłu i serca, nad urobieniem swego charakteru. Bierzcie swe powołanie poważnie, bo to wielka rzecz, to święta rzecz.