Na temat dzieła swego męża Raissa w Wielkich przyjaźniach wypowiedziała się w następujący sposób: "Jakub często mówił mi, że jego zadaniem jest otwieranie dróg, lecz kilka spośród nich on sam wytyczył. Żałował niekiedy, że nie mógł podjąć bardziej systematycznego wykładu swej myśli, zapewniając sobie spokojny tryb życia, które - by lepiej filozofować - przestałoby dostrzegać życie, po czym sam wyśmiewał ten żal. Jakub zawsze był w ogniu walki - ale mimo to miał czas na rozmyślania. Musiał pisać swoje książki zgodnie z naglącymi potrzebami chwili i zawsze strasznie ciążyła mu świadomość, jak bardzo te potrzeby są naglące. Wtargnięcie wiary w jego duszę zmiotło wszystkie plany metodycznej pracy; wiara i oścień Boży nie pozwalały mu pędzić spokojnego życia, w którym troska o budowane swobodnie dzieło stałaby ponad wszystkimi innymi. 

Powołaniem Jakuba miało być ukazanie siły życiowej tomizmu, rzucenie światła tej wielkiej doktryny na wszystkie problemy naszych czasów, rozszerzenie jej granic przy jak najściślejszym i jak najdokładniejszym zachowaniu jej zasad, ponowne jej zanurzenie w egzystencjalnej rzeczywistości przemian w kulturze i filozofii. Od początku uprawiał filozofię w dziedzinie wiary i teologii, a mimo to tworzył dzieło nie teologiczne, lecz we właściwym znaczeniu i świadomie filozoficzne. 

Działał jako człowiek świecki i jako człowiek Kościoła stawił czoło uniwersyteckiej społeczności. Jakub nie bał się Kościoła, pokochał go i oddał się mu z pełną ufnością. A jednak od samego początku jego dzieło było dziełem człowieka świeckiego i ta cecha w miarę upływu czasu coraz silniej się w nim uwydatniała. Im lepiej poznawał życie, tym bardziej pogłębiała się jego miłość do Kościoła i świadomość, że należy do Ciała mistycznego Chrystusa. Równocześnie też zyskiwał większą wolność, lepiej rozumiał swoje powołanie filozofa zaangażowanego w dramat świeckiego świata i doczesnej cywilizacji" (s. 293-295). 

Jedną z tych przetartych przez Maritaina dróg było do-konanie słynnego rozróżnienia między społeczeństwem chrześcijańskim, które uwikłane jest w niewierności swojej epoki, a chrześcijaństwem, które - choć w jakiś tajemniczy sposób niesione jest przez to społeczeństwo - do końca nigdy się z nim nie utożsamia i wciąż wymaga poszukiwania swojej autentyczności. 

W jaki sposób Jakub Maritain zdołał napisać ponad sześćdziesiąt książek, w tym wiele poważnych dzieł filozoficznych, kontynuując jednocześnie swoje wykłady i odpowiadając na liczne potrzeby we Francji i za granicą? Ze wszystkich stron nalegano. To czas walki. Raissa pisze w swoim Dzienniku (w 1925 roku): "Jakub ma minę bolesną... Oto znowu grupa młodzieży katolickiej spada mu na głowę; proszą go o kierownictwo intelektualne, wykłady, konferencje... Większość naszych przyjaciół uważa, że Jakub jest "zbyt dobry"". 

A kilka lat później (w 1931 roku): "Wszędzie to od niego oczekuje się słowa prawdziwego, rzeczywiście katolickiego, czy to po to, aby je przyjąć, czy też po to, aby je gwałtownie atakować... To oczywiste, że Bóg go podtrzymuje. Tam, gdzie nieuczciwość zastawia na niego pułapki, tam, gdzie jego łagodność wydaje się łatwym łupem, jego dobra wiara i siła jego myśli zbija z tropu jego przeciwników". 

Jakub ze swej strony notuje: "Wydaje się nam obojgu, że oto, wbrew nam, zostaliśmy rzuceni na pełne morze i zmuszeni dawać sobie radę sami. Jest to jakby nadejście wieku dojrzałego. Trzeba być gotowym na przyjmowanie wszystkich rad, lecz nie można liczyć na nie... Ogromna samotność pośród ludzi. Kierować się duchem Jezusa. Być wiernym modlitwie osobistej. Zostaliśmy rzuceni w strasznie nieskończone i transcendentne Boże rady". 

Kierować się duchem Jezusa, być wiernym modlitwie wewnętrznej - to obejmowało wszystko. Nawet jeśli rytm i styl życia uległ radykalnej zmianie, nawet jeśli drzwi ich domu oraz serc otwierały się bez przerwy na przyjęcie nowych przyjaciół, nawet jeśli czasami mieli wrażenie, że znajdują się w środku powietrznej trąby, to życie w Bogu było ich zakotwiczeniem, ich skałą, od której nigdy się nie oddalili. 

To prawda, co napisała Raissa, że Jakub miał opinię "zbyt dobrego", nawet naiwnego - wielu z tych, których przyjął, oddaliło się później od niego, oddalając się również od Boga. Lecz jednocześnie, co przecież ważniejsze, o wiele więcej było tych, którym przyjaźń i pomoc Jakuba zmieniła całkowicie życie. Poza tym, gdy chodzi o Jakuba, nie była to sprawa jego naiwności, lecz wielkiego miłosierdzia, nawet czułości, będącej odbiciem miłosiernej miłości Boga. Jeśli Jakub był bezwzględny, gdy chodziło o przeciwstawienie się fałszywym ideom i błędom, które bez żadnej słabości demaskował, zawsze był miłosierny wobec osób, z których nędzy zdawał sobie sprawę.   Trzeba mu w tym oddać sprawiedliwość.

Zdecydowane zajmowanie przez Jakuba określonych pozycji, głównie w filozofii politycznej, wywoływało często zjadliwe ataki. Atakowana była również Raissa; wyrzucano jej, że ma na niego zbyt wielki wpływ - czyż nie była z pochodzenia Żydówką? Jakub jednak szukał prawdy i działał według swego sumienia. Głęboko zraniony atakami na Raissę, nie odpowiada na te, które kierowano przeciwko niemu. Niektórzy z jego przyjaciół bronili go; François Mauriac pisał w 1933 roku: "Wierzymy jednak, że ta, z którą Bóg go złączył, pomaga mu w stawaniu się chrześcijaninem na wzór swego Mistrza, który nie miał względu na osoby, lecz w każdej dostrzega duszę odkupioną. Na twarzach zaś wszystkich ras rozróżnia podobieństwo do tego samego Ojca. Jest dziś wielu takich, którzy byliby załamani, bo wszystko byłoby dla nich stracone, gdyby w tym domu w Meudon, gdzie mieszka Bóg, nie żył ten człowiek i jego żona, których spojrzenie i głos przynosi im więcej niż obietnicę; przynosi im widzialną obecność Miłosierdzia". 

Jeśli Jakub, Raissa i Wera "uwolnili się" od niektórych praktyk "monastycznych", życie ich, poprzez modlitwę i braterską miłość, nie było mniej oddane Bogu. Raissa opracowała małą regułę życia, którą przepisała w trzech egzemplarzach, po jednym dla każdego, aby każdego dnia czytali ją i wiernie zachowywali. Był to jeden z tych małych cudów życia ewangelicznego, opracowany dla ich trójki, lecz doskonale dostosowany dla każdej osoby, która pragnie żyć w świecie życiem kontemplacyjnym, niezależnie od swego stanu. Ta mała reguła, zredagowana w 1923 roku, w pierwszej swojej części skrótowo omawiała ducha, którym próbowali żyć, potem następowały praktyczne wskazania i kilka modlitw: