W 1988 r. wyjechałem do San Antonio, gdzie zacząłem pracować w polskiej misji katolickiej, ale tam byłem potrzebny tylko na sobotę i niedzielę do odprawienia Mszy św. i przeprowadzenia katechezy więc rozglądałem się za czymś, gdzie mógłbym się dodatkowo zaangażować. Miałem możliwość ukończenia kursu dla kapelanów wojskowych, gdzie jeden z podpułkowników zaproponował mi pracę w jednej z baz wojsk lądowych armii amerykańskiej, a później nawet kontrakt do rezerw armii amerykańskiej, o co już musiałem porosić księdza prowincjała, a o czym wiedziałem, że tego typu zezwoleń prowincjał zasadniczo nie udziela. Ku memu zaskoczeniu zgodził się, co było dla mnie znakiem, że powinienem w ten apostolat się zaangażować.

 

 

Jeszcze przed oficjalnym wypowiedzeniem wojny Irakowi poinformowano mnie w szpitalu, w którym pracuję, że z całą pewnością ci, którzy należą do rezerwy, zostaną powołani jako pierwsi do wyjazdu do Iraku. Dowiedziałem się jednak, że to najprawdopodobniej nie dotyczy mnie jako księdza, że najpierw pojadą lekarze, pielęgniarki i cała obsada medyczna. Ale tak się nie stało. W tydzień po rozpoczęciu wojny, dostałem przydział do batalionu inżynieryjnego w Little Rock w Arkansas. Miałem trzy dni, żeby się spakować i wyjechać. Po miesiącu szkolenia wróciliśmy do Teksasu, ale już tylko po to żeby bezpośrednio przygotować się do wyjazdu do Iraku.

 

W tym momencie już miał ksiądz pewność, że jedzie na wojnę?

 

No tak...

 

 

Właściwie dlaczego miałem się bać? Wiedziałem, że jest niebezpiecznie... Na początku mówili, że będziemy na pierwszej linii. To niewątpliwie spotęgowało stres. Ale powierzyłem wszystko Panu Bogu, że skoro zostałem powołany to muszę tam pozostać i spełnić swoje zadanie. Od samego początku, jeszcze w bazie w Arkansas, wyczuwałem życzliwość żołnierzy w stosunku do mnie i to, że mnie potrzebują i liczą na mnie.

 

 

Wiesz, to było dosyć trudne. Rozpytywałem, co będzie mi potrzebne, co powinienem zabrać ze sobą. Doradzali mi, ale jakoś nikt nie potrafił powiedzieć konkretnie, co tak naprawdę będzie mi potrzebne. Wiedziałem, że będę potrzebował większej ilość egzemplarzy Pisma Świętego, medalików, różańców. Przygotowałem sporo książek, jako pomoce do kazań, do spotkań z żołnierzami. Przygotowałem nawet całe nagłośnienie, bo wiedziałem, że przecież jednym z głównych moich zadań będzie odprawianie Mszy Św. Wiedziałem również, że ze względu na małą liczbę księży wyjeżdżających do Iraku będę musiał obsługiwać kilka baz, dlatego starałem się zabrać jak najwięcej rzeczy. Przy organizowaniu tego wszystkiego otrzymałem dużą pomoc od dowództwa.

 

 

Z USA polecieliśmy do Kuwejtu, gdzie wylądowaliśmy 20 kwietnia, w niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego, o godzinie 2. rano. Byłem całkowicie zaskoczony. Wszyscy znaleźli sobie jakieś miejsce a ja zacząłem się zastanawiać: przecież jest Uroczystość Zmartwychwstania, gdzie ja mogę odprawić Eucharystię? Już i tak nie przeżyłem Triduum Paschalnego. Bo właśnie dokładnie od Wielkiego Czwartku byliśmy w podróży: od Teksasu przez Nowy Jork i Niemcy do Kuwejtu. Był to dla mnie trudny moment. Jeszcze nigdy w moim życiu kapłańskim nie zdarzyło mi się, żebym w tych dniach nie przygotowywał i nie przeżywał liturgii Wielkiego Tygodnia. Ale cóż było robić. Poszedłem przespać się do dużego namiotu, w którym bazowali pozostali żołnierze. Nastawiłem budzik na godz. 7.00 i po przebudzeniu poszedłem szukać kaplicy. I co się okazało. Oto odprawiłem piękną celebrę Mszy św. wraz i innymi czterema księżmi: dwoma Amerykanami, z Anglikiem i Nigeryjczykiem. Było obecnych wielu żołnierzy, zwłaszcza pochodzenia meksykańskiego. Następnego dnia zostałem odwieziony do bazy „Camp Pensylvania”, gdzie okazało się, że jestem jedynym księdzem dla 15 tysięcy żołnierzy.

 

 

Codziennie odprawiałem Mszę św., na którą przychodziło sporo żołnierzy. Przez trzy godziny rano i trzy godziny popołudniu dyżurowałem w kaplicy, będąc do dyspozycji żołnierzy, jeśli chodzi o możliwość rozmowy i skorzystania z sakramentu pokuty. Zawsze ktoś przychodził: a to do spowiedzi, a to porozmawiać o swoich problemach, a to zapytać o przygotowania do chrztu św. czy sakramentu małżeństwa. Natomiast w sobotę miałem trzy Msze św. na wyjeździe. Odwiedzałem bazy odległe nawet o trzy godziny drogi i to w dodatku przez pustynię, zawsze z uzbrojoną eskortą. A w niedziele miałem cztery Msze św. Dwie na miejscu i dwie na wyjeździe. Zawsze przy takich okazjach przynajmniej godzinę przed Mszą św. spowiadałem. I zawsze byli chętni do skorzystania z sakramentu pokuty.

 

 

Wszystko. Żołnierze stale przychodzili, prosząc o rozmowę, o modlitwę, o błogosławieństwo. Wtedy dawałem im to. Niektórym tłumaczyłem jak modlić się na różańcu. Razem z nimi go odmawiałem.

 

 

Z Kuwejtu przenieśliśmy się do Balaad koło Bagdadu. Po drodze mogłem widzieć, co niesie ze sobą zniszczenie wojenne, aczkolwiek było widać ogromną nędzę, która z pewnością panowała tam jeszcze przed wojną. To są przeżycia nie do opisania.

 

 

Nigdzie nie mogłem poruszać się sam. Zawsze przede mną samochód z żołnierzami, ja w drugim, razem z moim asystentem i dwoma uzbrojonymi żołnierzami, a za nami jeszcze trzeci samochód z żołnierzami uzbrojonymi po zęby. Roboty miałem pełno od rana do wieczora. Codziennie Msza św. a później spowiedzi, rozmowy, wspólna modlitwa. W bazie była piękna kaplica z Najświętszym Sakramentem. Zawsze ktoś tam był. Żołnierze przychodzili na adorację. Odprawiałem Msze święte również w języku hiszpańskim, bo była duża grupa meksykanów, którzy mieli również swój chór. Trzeba było chodzić do szpitala. Wzywali mnie do rannych żołnierzy. Później zostałem przeniesiony do innej bazy. Bardziej oddalonej od tej poprzedniej, gdzie było 17 tysięcy żołnierzy. Nie było innej możliwości, więc w piątek popołudniu przewożono mnie helikopterem, żebym mógł we wszystkich miejscach odprawić Mszę świętą. Wówczas w każdą sobotę i niedzielę odprawiałem po cztery Msze święte.

 

 

Kościół zdecydowanie jest zawsze przeciwko rozlewowi krwi. Ale przecież skoro już dochodzi do działań zbrojnych, to tam są żywi ludzie. Żołnierze, którzy przeżywają lęk o własne życie, gdzieś daleko zostawiają swoich najbliższych. To im jestem potrzebny. Oni potrzebują mojej posługi sakramentalnej: spowiedź, msza św., sakrament chorych. Potrzebują komuś opowiedzieć o swoich obawach, problemach. Gdybym miał możliwość rozpoczęcia od początku, to jako ksiądz od razu zgłosiłbym się do wojska.

 

 

Tak. Trzeba będzie się przygotować do powrotu do USA za dwa miesiące. A później, tak jak przedtem posługa w szpitalu i mam nadzieję, powrót do tych wszystkich spraw, które pozostawiłem w Teksasie.