Skarb mądrości

Jezusowa przypowieść o dziesięciu pannach (Mt 25,1-13) wprowadza nas w klimat eschatologiczny. Kieruje naszą uwagę na rzeczy ostateczne. Nawiązuje ona do myśli proroków, którzy ukazywali Boga jako Oblubieńca Narodu Wybranego (Iz 62,5). W przypowieści Chrystus objawia siebie jako Oblubieńca nowego narodu, czyli Kościoła.

Kościół - Oblubienica Chrystusa - ma stale czuwać i oczekiwać na swoje ostateczne spotkanie z Oblubieńcem. Ma wołać do Niego: Przyjdź! (Ap 22,17). To spotkanie, zbliżające się codziennie, dotyczy każdego z nas. My, każdy po imieniu, usłyszymy - wcześniej czy później - to wołanie: Oto Oblubieniec idzie, wyjdź Mu na spotkanie.

W oczekiwaniu na ten moment niezwykle ważną rolę spełnia mądrość i roztropność. Mądrość ustawia nas we właściwej perspektywie do Boga. Ona prowadzi na spotkanie z Boskim Oblubieńcem.

W całej historii mądrość była w wysokiej cenie u ludzi poszukujących trwałych wartości i sensu życia. Egipcjanie, Asyryjczycy, Babilończycy oraz inne ludy pielęgnowały mądrość i przekazywały ją młodym pokoleniom. Urzędowych mędrców ceniono i szanowano. U nich też szukano rady.

Boża mądrość zadomowiła się w Izraelu. Świadczą o tym biblijne księgi mądrościowe. Żydowski filozof Filon nazwał mądrość "córką Boga". Izraelita uczył się od dziecka, że mądrość to skarb, który trzeba przedkładać nad wszystkie inne dobra tego świata (Mdr 7,7-28). Mądrość pochodzi przecież od Boga. Jest więc mądrością Bożą (w Biblii upersonifikowaną), która zaprasza człowieka do siebie (Syr 24,7), szukającemu daje się poznać (Mdr 6,12-13), chce w człowieku zamieszkać i obdarzać go wielkimi dobrami (Mdr 8,5-21).

W całej pełni Mądrość Boża objawiła się w Chrystusie. On jest, jak mówi św. Paweł, Mądrością Bożą (lKor l,24). Ta Mądrość utożsamia się z Jezusem - Synem Bożym. Kto więc poznaje Chrystusa, odnajduje istotową i osobową Mądrość. Mądrość Przedwieczną, najpełniejszą i najwyższą.

Miłująca Mądrość, która przybyła z nieba, zajaśniała na krzyżu. Ukrzyżowany Chrystus to Księga Prawdy, Księga otwarta, która uczy prawdziwej mądrości. Ten, kto odrzuca krzyż, ucieka tym samym od prawdziwej mądrości. Ten zaś, kto przyjmuje i kontempluje krzyż - nabywa Bożej mądrości (1Kor 1,23-24). Mądrość chrześcijanina to nade wszystko odkrywanie tajemnicy krzyża.