We wrześniu wspominamy w Kościele bł. Ignacego Kłopotowskiego, prezbitera. Choć za życia był skromnym człowiekiem, to dzisiaj czcimy go na różne sposoby…
Ksiądz Ignacy Kłopotowski – założyciel Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Loretańskiej, proboszcz parafii Matki Bożej Loretańskiej przy kościele św. Floriana w Warszawie – zmarł 7 września 1931 r. Choć jego śmierć zaskoczyła siostry loretanki, to jednak pociechę niosły słowa wypowiedziane przez ks. Ignacego: „Jak będę na tamtym świecie, więcej dla was zrobię u Pana Jezusa”. Opieki swego Założyciela siostry doświadczają po dziś dzień.
Wysłuchuje próśb
Na mocy listu apostolskiego Benedykta XVI z okazji beatyfikacji (19 czerwca 2005 r.) dzień 7 września został w Kościele ogłoszony liturgicznym wspomnieniem bł. Ignacego Kłopotowskiego, prezbitera. Watykańska Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała dekrety zatwierdzające w języku polskim tekst formularza Mszy świętej i Liturgii Godzin o bł. Ignacym Kłopotowskim oraz teksty liturgiczne (mszalne) w języku angielskim, włoskim, rumuńskim, rosyjskim i ukraińskim. Dzięki nim różne narody mogą modlić się w swoim języku za wstawiennictwem bł. Ignacego. W modlitwie o kanonizację ks. Kłopotowskiego prosimy Boga także o to, by sprawił za przyczyną gorliwego naśladowcy Chrystusa, abyśmy i my oddawali całe swe życie dla zbawienia świata. Swoje trudne sprawy polecamy nieskończenie dobremu Bogu Ojcu za przyczyną ks. Ignacego także w litanii ułożonej z wezwań do Matki Bożej Loretańskiej i błogosławionego kapłana, który był wzorem prawości i odwagi, ojcem ubogich, opiekunem dzieci i młodzieży, apostołem słowa drukowanego, gorliwym czcicielem Matki Bożej i propagatorem modlitwy różańcowej.
Wspiera w życiu i posłudze
Za wstawiennictwem Ojca Założyciela siostry loretanki modlą się w swoich wspólnotach zakonnych, a także wraz z wiernymi w kościołach parafialnych, które znajdują się w pobliżu ich domów. Często też wyjeżdżają do innych parafii, pragnących poznać osobę bł. Ignacego, i tam przez jego wstawiennictwo, w obecności jego relikwii, modlą się, polecając intencje pasterzy Kościoła lokalnego i wszystkich wiernych. Przy takich okazjach odbywa się uroczyste wniesienie relikwii Błogosławionego oraz oddanie im czci przez ucałowanie. Są kościoły parafialne i kaplice, w których co tydzień odprawiane jest nabożeństwo ku jego czci.
Osoby, kierujące prośbę o przekazanie im relikwii bł. Ignacego, widzą w nim patrona wspierającego ich życie i posługę, jaką pełnią. Są wśród nich kapłani, są też osoby świeckie, np. pani, która pracuje w ośrodku dla bezdomnych i chciałaby, aby poznali oni bliżej postać Błogosławionego. Opiekun grupy ministrantów prosi przez jego wstawiennictwo o umocnienie wiary dla siebie, swojej rodziny, ministrantów i rodzin w parafii. Pewien młody mężczyzna, zafascynowany ks. Ignacym Kłopotowskim, w pracy i wśród przyjaciół oraz znajomych opowiada o nim, zachęcając do modlitwy za jego wstawiennictwem, a każdy poniedziałek przeżywa w duchowej łączności z Błogosławionym, poświęcając mu swoją modlitwę. Pomoc od bł. Ignacego otrzymuje też młodzieniec, który wybrał go sobie na patrona do bierzmowania.
Jeżeli więc chcemy, aby towarzyszyła nam obecność i opieka ks. Ignacego Kłopotowskiego, módlmy się z żywą wiarą i prosimy go o to. Mawiał on bowiem: „Modlitwa to środek niezastąpiony, bez którego wszystkie inne twoje zasługi najszlachetniejsze będą zupełnie bez znaczenia”.
***
MODLITWA DO BŁ. KS. IGNACEGO KŁOPOTOWSKIEGO
Boże, który tchnąłeś w serce błogosławionego księdza Ignacego wielką miłość do Wcielonego Słowa i Jego Dziewiczej Matki, wzbudzając w nim pragnienie budowania Twojego królestwa, przez gorliwe naśladowanie miłości Chrystusa wobec ludzi ubogich i odrzuconych, oraz uczyniłeś go apostołem prasy i wydawnictw katolickich – wejrzyj na nasze pokorne błagania i spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy z radością oddawali całych siebie dziełu zbawienia świata.
Ojcze nieskończenie dobry, udziel mi za przemożną przyczyną błogosławionego księdza Ignacego pomocy w sprawie, którą Ci z ufnością powierzam. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
s. Stefania Korbuszewka CSL
Teresa znalazła drogę, na której świętość Boga staje się świętością człowieka. Odkryła drogę do wielkości na miarę Boga. Powie o niej na łożu śmierci. że “…polega na usposobieniu serca, które sprawia, że jesteśmy małymi i pokornymi w objęciach Boga, uznającymi swą słabość i ufającymi do zuchwalstwa Jego dobroci ojcowskiej”. Iść małą drogą “…to uznawać swoją nicość, oczekiwać wszystkiego od Boga, jak małe dziecię oczekuje wszystkiego od ojca, niczym się nie kłopotać, nie gromadzić mienia”.