Nowa ewangelizacja w nowym tysiącleciu: czym jest?

Kościół ze swej natury jest misyjny, zaś przepowiadanie realizowane w różnych formach stanowi praktyczny wyraz misyjnej natury Kościoła. Przy czym niezmienna pozostaje treść przepowiadania (depozyt wiary), zmienia się tylko forma (sposoby głoszenia) ze względu na potrzebę dostosowania do wymogów czasu. Ta prawda stanowi punkt wyjścia dla naszej refleksji i posługi. Encyklika Redemptoris Missio wymienia różne formy ewangelizacji wewnątrz jednej, jedynej misji Kościoła i rozróżnia trzy obszary działalności ewangelizacyjnej: 1) wspólnoty chrześcijańskie, które posiadają solidne struktury kościelne, a ich członkowie żyją wiarą i podejmują działalność misyjną – w nich prowadzi się działalność duszpasterską Kościoła; 2) kraje z dawna chrześcijańskie, w których całe grupy nominalnych chrześcijan utraciły żywy sens wiary lub też nie uważają się już za członków Kościoła – potrzeba nowej ewangelizacji; 3) narody i środowiska społeczno-kulturowe, w których Ewangelia nie jest znana, brakuje wspólnot chrześcijańskich – misje we właściwym sensie (ad gentes) [6].

Czyli "Nowa ewangelizacja jest skierowana do tych, którzy oddalili się od Kościoła w krajach od dawna chrześcijańskich" [7]. Następnie "Nowa ewangelizacja oznacza odbudowę chrześcijańskiej tkanki społeczeństwa poprzez odrodzenie tkanki samych wspólnot chrześcijańskich" [8]. Wynika z tego, że nowa ewangelizacja jest skierowana przede wszystkim do Kościoła (ewangelizacja ochrzczonych), a następnie poprzez odnowiony w wierze Kościół do świata! "Jedynie nowa ewangelizacja może zapewnić rozkwit czystej i głębokiej wiary… Oczywiście, wszędzie istnieje pilna potrzeba odtworzenia chrześcijańskiej tkanki społeczności ludzkiej. Jednak warunkiem tego jest odtworzenie chrześcijańskiej tkanki samych wspólnot kościelnych" [9].

W związku z powyższym dochodzimy do następującej definicji: "Nowa ewangelizacja, to głoszenie Chrystusa tym, którzy o Nim zapomnieli lub którzy Go nie znają – z nowym zapałem, przy użyciu nowych metod i środków wyrazu" [10]. Ci, którzy zapomnieli o Chrystusie, to "chrześcijanie, którzy utracili żywy sens wiary" – Kościół, który utracił żywotną tkankę wiary. Ci, którzy Chrystusa nie znają, to "środowiska społeczno-kulturowe, w których Ewangelia nie jest znana" – brak chrześcijańskiej tkanki społeczności ludzkiej. W którym obszarze umieścimy Polskę, wzór wiary dla Kościoła na całym świecie? "Polska, Ojczyzna nasza, potrzebuje ewangelizacji, podobnie jak inne kraje Europy" – powiedział Jan Paweł II, błogosławiąc krzyże misyjne i posyłając misjonarzy [11].

Mówiąc dziś o nowej ewangelizacji, mówimy o programie odnowy i ożywienia Kościoła. "Poprzez program nowej ewangelizacji Kościół chce wprowadzić do współczesnego świata i do aktualnych debat swój najbardziej oryginalny i specyficzny temat: głoszenie Królestwa Bożego, zainicjowanego przez Jezusa Chrystusa. Nie ma takiej sytuacji kościelnej, która pozwalałaby czuć się wyłączonym z tego programu […]. Nowa ewangelizacja jest zatem synonimem misji" [12].

Nowa ewangelizacja a tradycja – biblijny punkt odniesienia

Mądry człowiek, "uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare" (Mt 13,52) – taki jest Kościół w swej misji. Punktem wyjścia i modelem wszelkiej ewangelizacji jest ewangelizacja prowadzona przez Jezusa i Kościół pierwotny.

a) Jezus, Ewangelizator w Duchu Świętym (por. Łk 3,21-22)

Pan Jezus zanim rozpoczął swoją posługę, udał się nad Jordan, aby przyjąć chrzest, napełnić się Duchem Świętym i mocą do wypełnienia misji, która go czekała. Otrzymał doświadczenie miłości Boga, który publicznie zadeklarował: "Ty jesteś mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie" (Łk 3,22). I dalej: "Potem powrócił Jezus w mocy Ducha do Galilei […]" (Łk 4,14). A w synagodze w Nazarecie stwierdził: "Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie […]" (Łk 4,18). Od tego momentu Jezus zaczął ewangelizować z mocą, głosząc słowo – nikt nie mówił tak jak On (J 7,46 ), ponieważ głosił słowo Boże (kerygmat); poprzez czyny mocy – przeszedł przez ziemię dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła, ponieważ Bóg był z Nim (Dz 10,38; charyzmat); z miłością i miłosierdziem we wspólnocie uczniów - powołał małą wspólnotę dwunastu uczniów (Mk 3,13-19; koinonia). Jego największą mocą była miłość do wszystkich, szczególnie do ubogich i potrzebujących.