Ta krótka charakterystyka nowej ewangelizacji wymaga od Kościoła zarówno kształtowania nowej mentalności, jak również rewizji metod i wypracowania nowych form duszpasterskich. To zaś wymaga od nas jasnego określenia priorytetów duszpasterskich: "Nadszedł czas, aby Kościół wezwał swe wspólnoty chrześcijańskie do nawrócenia duszpasterskiego, ukierunkowania swych działań i struktur na misję. […] Nowa ewangelizacja jest przeciwieństwem samowystarczalności i polegania na sobie samym, mentalności status quo i takim pojmowaniu duszpasterstwa, które sądzi, że wystarczy dalej postępować tak, jak się postępowało zawsze" [25].

"Nowa ewangelizacja jest narzędziem kształtowania nowego modelu bycia Kościołem, który uniknie pułapek sekciarstwa i "religii obywatelskiej", a pozwoli zachować formę Kościoła misyjnego" [26]. Co nie znaczy, że należy zrezygnować z dotychczasowych form pracy duszpasterskiej: należy je pogłębić formacyjnie, wprowadzając praktycznie program nowej ewangelizacji (cele, treść, metody, priorytety), pamiętając, że: "nowa ewangelizacja, to głoszenie Chrystusa tym, którzy o Nim zapomnieli lub którzy Go nie znają – z nowym zapałem, przy użyciu nowych metod i środków wyrazu".

III. Nasza odpowiedź: co mamy czynić?

"Nie ulegamy bynajmniej naiwnemu przekonaniu, że można znaleźć jakąś magiczną formułę, która pozwoli rozwiązać wielkie problemy naszej epoki. Nie, nie zbawi nas żadna formuła, ale konkretna Osoba oraz pewność, jaką Ona nas napełnia: Ja jestem z wami! (Mt 28,20)" [27]. Każda instytucja Kościoła powinna stanąć w prawdzie i określić, jak wygląda w praktyce odpowiedź na wezwanie do nowej ewangelizacji. Powinna to być odpowiedź uwzględniająca zasadnicze postulaty nowej ewangelizacji, w tym kerygmatyczny charakter przepowiadania, jako punkt wyjścia w procesie odnowy Kościoła i jego misji.

Nowa ewangelizacja ciągle jest wyzwaniem pastoralnym, które domaga się urzeczywistnienia; sytuację ratują jedynie ruchy i wspólnoty. Wszelkie nowe programy pastoralne, formacyjne i ewangelizacyjne powinny czerpać z Ewangelii i żywej Tradycji Kościoła oraz skupiać się wokół samego Chrystusa. Należy formować świeckich do posługi głoszenia, naśladując Jezusa, który ewangelizuje równocześnie tłumy, ale też od początku powołuje uczniów i tworzy małą wspólnotę. Między Jezusem a tłumami jest człon łączący – wspólnota uczniów przygotowanych, żeby kontynuować misję Jezusa. Nowa ewangelizacja ma uzupełnić tę pustkę pastoralną, zakładając szkoły ewangelizacji i wspólnoty w Kościele. Należy z ufnością przedkładać wszystkim propozycję Chrystusa, unikając taniego populizmu i nie ukrywając nigdy najbardziej radykalnych wymogów Ewangelii.

Konkluzja

Duszpasterstwo powinno prowadzić ku wspólnocie permanentnie "ewangelizowanej i ewangelizującej". "Nowa ewangelizacja, to wizja dla Kościoła na dziś i na jutro […], jasne hasło dla duszpasterstwa na dziś i w przyszłości; wizja Kościoła ewangelizowanego i ewangelizującego" [28]. Cały Kościół jest dziś wezwany do nowej ewangelizacji, wezwany, aby na nowo zaczynać od Chrystusa. Kościół ma się stać wspólnotą "ewangelizowaną i ewangelizującą". Kościół powinien być "szkołą ewangelizacji", podobnie jak jest szkołą modlitwy, komunii, miłości. Jednak w praktyce nową ewangelizację realizują posoborowe ruchy, stowarzyszenia i wspólnoty, które należą dziś do trwałych i podstawowych rzeczywistości Kościoła. Co znamienne, w skład Zespołu ds. Nowej Ewangelizacji przy KEP zostali powołani przedstawiciele środowisk, które dysponują programem ewangelizacji i formacji ewangelizatorów.

W tym miejscu nasuwają się następujące spostrzeżenia:

1) Szczególnie podkreśla się dziś koncepcję parafii jako "wspólnoty wspólnot". Nie wydaje się jednak możliwym, aby wszyscy członkowie parafii terytorialnej weszli do ruchów i aby wszystkie możliwe ruchy weszły do parafii. Dlatego należy uważać, aby nie być fanatykiem ruchu, zapominając o niezrzeszonych parafianach, oraz fanatykiem duszpasterstwa masowego, które ma upodobanie w jednorazowych "akcjach duszpasterskich" i przekreśla ruchy: powinno być zachowane i jedno, i drugie. Przykład daje nam Pan Jezus: głosił Dobrą Nowinę do tłumów i formował małą wspólnotę uczniów. Między Jezusem i tłumami nie było pustki pastoralnej, lecz była mała wspólnota uczniów, których Jezus posyłał nie na jednorazową "akcję duszpasterską", ale z misją czynienia uczniów i kontynuowania Jego pracy, budując wspólnoty uczniów (por. Mk 16,15nn; Mt 28,18nn).