Odszedł do domu Ojca...

To już pięć lat minęło od tamtej pamiętnej chwili – 2 kwietnia 2005r. – gdy świat, a szczególnie Polska, usłyszała bardzo smutną i trudną do zaakceptowania zarazem wiadomość – Ojciec Święty Jan Paweł II odszedł do domu Ojca. Jan Paweł II zasiadając na Piotrowym tronie i służąc całemu światu, nigdy nie przestał czuć się synem tej ziemi.

Szczególny dług

Zawsze w jego sercu płonął ogień miłości do Ojczyzny i zawsze tkwił tutaj swoimi korzeniami, skąd nierzadko czerpał siły, by jego apostolska posługa nie przygasła ani na chwilę, z którą nigdy nie mogło się rozstać jego serce. Zawsze za to dziękował Polsce i Polakom, szczególnie podczas swoich pielgrzymek do Ojczyzny, spłacając tej Ziemi ten szczególny dług, za to, że go przyjęła w dniu narodzin, ukształtowała i przygotowała do wielkiej służby Bogu, światu i człowiekowi. Na tej polskiej ziemi, którą po raz trzeci ucałowałem przy powitaniu, (...) i mnie dane było wyrosnąć – mówił w czasie wcześniejszej swojej pielgrzymki do Ojczyzny w 1987r.

A Duch Święty zstąpił i odmienił oblicze tej Ziemi...

W czasie swojego blisko 27-letniego pontyfikatu, Jan Paweł II był w Polsce aż 8 razy. Każda z jego pielgrzymek była wyjątkowym wydarzeniem w życiu kraju i wielkim przeżyciem każdego niemal Polaka. Jego pielgrzymki do Ojczyzny ze względu na charakter, oddziaływanie i przeżycia, można rozdzielić na dwa okresy - przed 1990 rokiem i po 1990 roku. Pierwsze przywracały narodowi siły i wiarę, pozwalały odważniej przeciwstawiać się ateizacji systemu komunistycznego, ukazywały alternatywę innego wyboru, innej drogi duchowej. Po roku 1990 wskazywały nowe drogi, za którymi człowiek powinien iść, aby nie zatracić siebie. W obu tych okresach decydujące znaczenie miały pierwsze pielgrzymki: w 1979r. i 1991r.
Pierwsza z nich, przyjęta wręcz entuzjastyczne, całkowicie spełniła swoje zadanie, a Duch Święty wezwany przez Ojca Świętego w czasie homilii wygłoszonej na Placu Zwycięstwa w Warszawie zstąpił i odmienił oblicze tej Ziemi.

Ducha nie gaście... 

Mimo, że droga okazała się niezwykle trudna i daleka, tamto przesłanie Ojca Świętego nie pozwalało podciąć skrzydeł walczącemu o zmianę oblicza Polski narodowi.

Czwarta pielgrzymka Ojca Świętego do Ojczyzny, której motywem przewodnim były słowa zaczerpnięte z Pierwszego Listu do Tesaloniczan: Bogu dziękujcie (...), Ducha nie gaście (1 Tes 5,18-19), przypadła w zupełnie odmienionych uwarunkowaniach historyczno-ustrojowych – Polska zrzuciła już zniewalające jarzmo komunistycznego ustroju i znalazła się na początku drogi ku wolności. Do wielu koncepcji wyboru dalszej drogi, którą miała zmierzać III Rzeczpospolita, koniecznie pożądano również tej, którą wskaże Ojciec Święty, niekwestionowany współautor odzyskanej wolności.

Nie zawiódł i tym razem

Spodziewano się gotowych recept, rozwiązań i programów, które dadzą odpowiedzi na pytania: co dalej czynić? jak żyć w nowych warunkach? jak określić swoje miejsce w nowej rzeczywistości? Ojciec Święty, który pielgrzymując w dniach 1.06 - 9.06. oraz 13.08 - 16.08.1991r. (VI Światowy Dzień Młodzieży), nie zawiódł i tym razem. Dał, a raczej – przypomniał Polsce i Polakom jedyną pewną drogę ku kształtowanie nowej rzeczywistości, ukazał drogę do prawdziwej wolności, która od tysięcy lat płynie już wprost z Dekalogu, podanego Mojżeszowi na Górze Synaj przez samego Boga Ojca. Oto Dekalog: dziesięć słów. Od tych dziesięciu prostych słów zależy przyszłość człowieka i społeczeństw. Przyszłość narodu, państwa, Europy i świata (Koszalin).