Porażki

Miasto wrze z powodu zbliżającej się Paschy, najbardziej uroczystego ze wszystkich świąt żydowskich. Tysiące pielgrzymów przybyło do Jerozolimy z Judei, Galilei, a także z różnych miejscowości diaspory. Nieświadomi niczego apostołowie wciąż cieszą się wydarzeniami związanymi ze wskrzeszeniem Łazarza. Triumfalny wjazd do Jerozolimy naładował ich niesamowitą energią. Teraz nawet przez myśl im nie przemknie, że sytuacja może się dramatycznie odwrócić.

Tylko Jezus wie.
I Judasz.

Sprawy wcale nie idą w dobrym kierunku. Saduceusze szukają okazji, by Go zabić. Faryzeusze czują się podrażnieni Jego ciągłymi prowokacjami. Tłumy, które Go oklaskiwały i szły za Nim w Galilei, tutaj, w Judei, nie dają się zbyt łatwo pociągnąć. Jego apostołowie, delikatni, niczego nie pojęli.

Jezus wie, że Jego misja się nie powiodła. Człowiek nie przyjmuje tego nowego oblicza Boga. Gwałtownie narastają nienawiść i niezrozumienie. Saduceusze chcą szybko rozwiązać sprawę Jezusa, zwłaszcza po głośnym i niestosownym wskrzeszeniu Łazarza. Prędko, jeszcze przed Paschą.

Jezus wie, że mogą to być Jego ostatnie godziny. Podejmuje decyzję: opuszcza Betanię i postanawia poszukać jakiegoś miejsca w Jerozolimie, gdzie mógłby urządzić wieczerzę.

Wieczerzę pożegnalną – myśli. Jego uczniowie natomiast zupełnie nie mają pojęcia, o co chodzi.

Ludzie w obrębie murów są całkowicie pochłonięci przygotowaniami.
W ten ostatni dzień przed Pesach chodzi o usunięcie wszelkiego kwasu obecnego w domu, tak jak tego wymagał Mojżesz (Wj 13, 7). Wszystko, co może fermentować, hamez, powinno być wykryte i usunięte.
Kwas jest symbolem zła, symbolem pychy, arogancji, i trzeba go spalić, aby celebrować przejście; kwas jest obrazem złej skłonności.
Przez siedem kolejnych dni w domach Żydów nie będzie można jeść chleba zakwaszonego, zgodnie z przepisem Tory (Pwt 16, 3-4).

Również Jezus, uważany za zły kwas, musi być usunięty i wydalony z miasta, by nie skazić Paschy.