Wino to napój otrzymywany w wyniku fermentacji alkoholowej soku lub miazgi z winogron. Zawartość alkoholu w winie wynosi od 5 do 14%. Produkcja wina polega na odfermentowaniu miazgi lub moszczu z winogron przy udziale drożdży, bytujących na owocach lub wprowadzonych w postaci czystej kultury oraz na dojrzewaniu. W procesie fermentacji oprócz alkoholu warunkującego moc wina powstają również liczne produkty uboczne, zaś wśród nich fuzle, które w procesie dojrzewania ulegają przemianom, między innymi estryfikacji, dając w rezultacie różne substancje zapachowo-smakowe, składające się na tak zwany bukiet wina. Na przebieg tych przemian można wpływać przez odpowiednie zabiegi, czyli pielęgnację. Wino o własnym, niepowtarzalnym bukiecie kryje w sobie sekret poszczególnych szczepów winorośli, mikroklimat ich uprawy oraz kunszt jego pielęgnacji.

 

Podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus po rozdaniu swoim uczniom Chleba podał też Kielich (Mt 26,27-28; Mk 14,23-24; Łk 22,20) i powiedział, że w tym Kielichu jest Jego Krew. Następnie dodał: „[…] Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego" (Mt 26, 29). Skoro Chrystus wyraźnie wspomniał o owocu z winnego krzewu, a więc o winie wyciśniętym z dojrzałych - naturalnych, prawdziwych - winogron, wnioskuje się, że w Wieczerniku użył wina gronowego.
Kościół nie przestaje czynić pamiątki tego, co uczynił Chrystus w wigilię swojej męki, kiedy: wziął chleb i wziął kielich napełniony winemPor. Mszał Rzymski, Kanon Rzymski: Supra quae(katechizm Kościoła (Katechizm Kościoła Katolickiego = KKK, n. 1333) podkreślając, że istotnymi znakami sakramentu Eucharystii są pszenny chleb i wino gronowe (KKK, n. 1412). Ojcowie Kościoła nauczają o chlebie pszennym i szczepie winnym, które stają się Eucharystią, i przestrzegają: „nie ma Ofiary z Krwi Chrystusa, jeśli brakuje wina w kielichu”.

 

W prawodawstwie Kościoła łatwo zauważyć wielka troskę, aby w czasie Mszy Świętej ofiarowano odpowiednie wino gronowe, bowiem z chlebem pszennym stanowi ono materię Eucharystii. Pojawiają się liczne zastrzeżenia dotyczące mszalnego wina (na przykład: wino z winogron dzikich i leśnych jest materią do konsekracji albo w ogóle nieważną, albo przynajmniej wątpliwą co do ważności) oraz jego konsystencji (na przykład: wino w czasie konsekracji ma być płynem, nie można konsekrować wina zamarzniętego na lód). Wcześniejsze ustalenia, dotyczące konieczność użycia naturalnego, gronowego, niezepsutego wina jako materii Eucharystii zapisano w pierwszej kodyfikacji prawa kościelnego (Kodeks Prawa Kanonicznego/17, kan. 815 § 2). Kodeksowa norma wskazująca co jest konieczne, by wino było ważną materią Eucharystii została doprecyzowana w instrukcji – Kongregacji Sakramentów Dominus Salvator noster (26.03.1929): nie można używać do konsekracji wina sztucznego, czyli soku z jabłek lub innych owoców, względnie wyprodukowanego chemicznie, i to nawet gdyby zawierało elementy wina gronowego.

 

Według obecnego prawodawstwa kościelnego: „Najświętsza Ofiara eucharystyczna powinna być sprawowana z chleba i wina, do którego należy dodać trochę wody” (Kodeks Prawa Kanonicznego/83 = KPK,  kan. 924 § 1), zaś „wino powinno być naturalne z owocu winnego i nie zepsute” (KPK, kan. 924 § 3). W prawie liturgicznym doprecyzowano tę dyspozycję stanowiąc, że „wino powinno być z owocu winnego krzewu, naturalne i czyste, to jest bez jakichkolwiek dodatków obcych substancji” (Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego z trzeciego wydania wzorcowego = OWMR, n. 322). Należy zatem troskliwie dbać, by chleb i wino przeznaczone do Eucharystii były przechowywane w doskonałym stanie (WOMR, n. 323). Wino należy chronić przed skwaśnieniem, bowiem psucie się wina powoduje, iż staje się ono mętne i przemienia się w ocet, który nie jest już winem czyli nie jest materią sakramentu Eucharystii. W Katolickich Kościołach Wschodnich w Boskiej Liturgii święte dary, które są ofiarowywane, „to czysty chleb pszenny świeżo przyrządzony tak, aby nie było niebezpieczeństwa zepsucia i wino naturalne z winnego krzewu nie zepsute” (Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich, kan. 706).