Początkiem naszej wiary Jezus Chrystus


Prolog czwartej Ewangelii kończy się niezwykle ważnym zdaniem: Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył (J 1,18). Zatem prawda Ewangelii nie jest owocem moralnego ani religijnego geniuszu Jezusa z Nazaretu. Pan Jezus jest kimś niewyobrażalnie więcej niż geniuszem nad geniuszami, On jest Bogiem prawdziwym, Synem Bożym, który stał się jednym z nas, aby obdarzyć nas dobrą nowiną i dokonać naszego odkupienia. Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić (Mt 11,27).

Tutaj nasuwają się trzy uwagi szczegółowe. Po pierwsze: Prawda objawiona, choć w różnorodny sposób nas przekracza, jest dostatecznie precyzyjna, żeby odróżnić ją od błędu i z błędem jej nie mieszać. Na przykład z całą dosłownością wierzymy, że Syn Boży stał się człowiekiem. Apostoł Jan napisał nawet, że kto próbuje przeinaczyć prawdę Wcielenia, ten jest z ducha Antychrysta (por. 1 J 4,2 i nast.; 2 J 7).

Z kolei Apostoł Paweł z równą stanowczością twierdzi, że gdyby Chrystus nie zmartwychwstał naprawdę, to my ciężko obrażalibyśmy Boga, wierząc w Jego zmartwychwstanie (por. 1 Kor 15,14 i nast.).

Po drugie: Głoszona przez Kościół prawda nie jest wynikiem jakichś ludzkich poszukiwań. Otrzymaliśmy ją jako dar z góry. I była ona darem nie tylko wówczas, kiedy ją Pan Jezus swojemu Kościołowi przekazywał. Sam Duch Święty czuwa nad tym, żebyśmy nie zapomnieli tej prawdy, którą nas Jezus obdarzył (por. J 14,26).

Po trzecie: Szczególny obowiązek troski o to, żeby powierzona Kościołowi prawda Boża nie została zagubiona ani wypaczona jakimiś błędami, złożył Pan Jezus na apostołów oraz na ich następców. To przecież taki sens mają Jego skierowane do apostołów słowa: Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi (Łk 10,16). I to dlatego Apostoł Paweł przypomina młodemu biskupowi, Tymoteuszowi, żeby troszczył się o przekazany mu depozyt i chronił powierzonych mu wiernych przed błędnymi wierzeniami (por 1 Tm 6,20 i nast.; 2 Tm 1,14 i nast.).