„[Ojciec] zwrócił się do pierwszego i rzekł: „Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy!” Ten odpowiedział: «Idę, panie!», lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: «Nie chcę». Później jednak opamiętał się i poszedł” (por. Mt 21,28-32). Jezus prawdopodobnie w inny sposób formułuje to, co kiedyś powiedział w słowach: „Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie», wejdzie do królestwa niebieskiego”. Nurt życia ma skłonność do rozbijania również w chrześcijaninie tego, co w dojrzałym, zintegrowanym człowieku powinno być jednością: słowa i czynu, deklaracji i zaangażowania. Dlatego często mówi się o wierzących i niepraktykujących świeckich czy też zwraca się uwagę na fenomen praktykujących, lecz w jakimś sensie niewierzących księży. Przez całe nasze życie musimy pracować nad coraz lepszą integracją tych dwóch rzeczywistości, nad wypełnianiem naszych słów treścią i głębokim sensem, które wyrażane są na zewnątrz – i to konkretnie – w gestach i zachowaniach pełnych znaczenia, przemawiających do serca drugiego człowieka.