W dzisiejszej liturgii słowa spotykamy dwóch sparaliżowanych. Jeden jest widoczny od razu – paralityk z Ewangelii, który przyniesiony przez swoich przyjaciół zostaje uzdrowiony mocą słowa Jezusa. Ale drugi sparaliżowany to Abraham z pierwszego czytania. Nie cieleśnie sparaliżowany, ale duchowo. Paraliż strachu dotyka serce Abrahama, gdy jest on postawiony przed trudną próbą daną od Boga – aby uśmiercił swojego umiłowanego i długo oczekiwanego syna. Obaj paralitycy są uwolnieni z paraliżu przez zaufanie: Ewangeliczny paralityk jest uzdrowiony przez wiarę swych przyjaciół, a Abraham przechodzi próbę wiary dzięki wielkiemu zaufaniu w stosunku do Boga. Dziś również do nas, paralityków woli, Jezus mówi słowa: ufaj synu, ufaj córko.