Piątek. Dzień Powszedni albo wspomnienie św. Ludwika albo wspomnienie św. Józefa Kalasantego, prezbitera

Nowy lekcjonarz: Rt 1, 1. 3-6. 14b-16. 22; Ps 146 (145), 5-6b. 6c-7. 8-9a. 9b-10 (R.: por. 1b); Ps 25 (24), 4b. 5a; Mt 22, 34-40;
Stary lekcjonarz: Rt 1, 1. 3-6. 14b-16. 22; Ps 40, 5. 7-8a. 8b-10; Ps 25, 4b. 5; Mt 22, 34-40;



PIERWSZE CZYTANIE  (Rt 1,1.3-6.14b-16.22)
Rut Moabitka zostaje wierna Bogu Noemi

Czytanie z Księgi Rut

W czasach, gdy rządzili sędziowie, powstał głód w kraju. Z Betlejem judzkiego wyszedł pewien człowiek ze swoją żoną i swymi dwoma synami, aby się osiedlić w ziemi Moabu.
Ten człowiek, imieniem Elimelek, mąż Noemi, zmarł, a Noemi pozostała ze swymi dwoma synami. Ci wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, druga nazywała się Rut. Mieszkali tam około dziesięciu lat. Obaj synowie również zmarli, a kobieta pozostała, przeżywszy obu swych synów i swego męża.
Wyruszyła więc Noemi i z nią jej synowe, aby wrócić z ziemi Moabu, ponieważ usłyszała w ziemi Moabu, że Pan nawiedził swój lud, dając mu chleb. Orpa ucałowała swoją teściową i wróciła do swego narodu, a Rut pozostała przy niej. Noemi powiedziała do Rut: „Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga, wracaj i ty za twą szwagierka”.
Odpowiedziała Rut: „Nie nalegaj na mnie, abym opuściła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkani, twój naród będzie moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem”.
Wróciła więc Noemi, a z nią była Rut Moabitka, jej synowa, która przyszła z ziemi Moabu. Przyszły zaś do Betlejem na początku żniw jęczmienia.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY  (Ps 40,5.7-8a.8b-10)


Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego. 

Szczęśliwy ten, kogo wspiera Bóg Jakuba, *
kto pokłada nadzieję w Panu Bogu. 
On stworzył niebo i ziemie, i morze *
ze wszystkim, co w nich istnieje; 

On wiary dochowuje na wieki, *
uciśnionym wymierza sprawiedliwość, 
chlebem karmi głodnych, *
wypuszcza na wolność uwięzionych. 

Pan przywraca wzrok ociemniałym, *
Pan dźwiga poniżonych, 
Pan kocha sprawiedliwych, *
Pan strzeże przybyszów. 

Ochrania sierotę i wdowę, *
lecz występnych kieruje na bezdroża. 
Pan króluje na wieki, *
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.


ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ  (Ps 25,4b.5)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Naucz mnie, Boże mój, chodzić Twoimi ścieżkami, 
prowadź mnie w prawdzie, według Twych pouczeń. 


Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA  (Mt 22,34-40)
Największe przykazanie

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że Jezus zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał Go, wystawiając Go na próbę: „Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?”
On mu odpowiedział: „«Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem». To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: «Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego». Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy”.

Oto słowo Pańskie.