logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Ewelina Gładysz
Przepis na rodzinę
eSPe
 


Dobrze i mądrze jest rozwijać się poprzez warsztaty, lektury, spotkania z przyjaciółmi i owo podglądanie cudzych okien, ale wydaje się, że najlepszy przepis na udaną rodzinę, to codzienne nękanie Pana Boga pytaniem bardzo osobistym o to, co On przygotował dla mojej rodziny.
 
Składniki podstawowe: ona i on. Dobrze wypłukać (głównie z przeszłości) i namoczyć aż zmiękną (ważne jest osiągnięcie stanu zwanego gotowością). Włożyć do sakramentalnego rondla małżeństwa, latami dusić na małym ogniu i uważać, żeby się nie przypiekło. Do tego dołożyć tonę miłości, kilogramy wyrozumiałości i czułości – wymieszać. Podlewać dwiema szklankami ciepłych słów na dzień dobry i na dobranoc. Przebaczenie pokroić na małe kawałki, dodawać w razie potrzeby. Całość przykryć lnianą ściereczką i skierować w stronę Nieba. Czekać aż wyrośnie.

Ironia nr 1. Skąd się biorą przepisy?

Rasowy dziennikarz szukając materiału do tekstu pt. „przepis na rodzinę” powinien (łamane przez może) przeczytać Ojców Kościoła, zamejlować do zaprzyjaźnionej terapeutki od spraw rodzinnych, oczywiście zerknąć do tego co Jan Paweł II mówił na temat rodziny, bo to są zawsze dobrze widziane cytaty, otworzyć kilka mądrych książek i przekartkować taką samą liczbę artykułów. Ba, taki dziennikarz to mógłby nawet odnaleźć prace naukowe, pisane w całkiem Bożym nurcie, które jako przedmiot badawczy wybrały sobie właśnie rodzinę. Tak, tak to powinien zrobić rasowy pismak. I tego tu nie będzie.

Trochę teorii i się człowiek gubi

Stwierdzenie na miarę Kolumba, ale na początek niezwykle konieczne: każda rodzina jest inna. Konsekwencje tego odkrycia są fundamentalne dla dalszych rozważań. Żaden psycholog, socjolog, pani z poradni rodzinnej, katecheta, a nawet ksiądz pytany o przepis na rodzinę, oczywiście udaną rodzinę, nie odpowie w sposób jednoznaczny. A teraz uwaga: każda mama, każdy tata, babcia, dziadek, syn, synowa, wnuczek pytani o ten sam przepis, odpowiedzą natychmiast, z wyraźnym przekonaniem o swojej słuszności, w sposób jak najbardziej jednoznaczny i bezdyskusyjny. W jakich zależnościach żyją owe dwie grupy?

Pierwsza z nich, tzw. grupa naukowa, będzie się definicyjnie wysilać w ramach uprawianego przez siebie ogródka. Druga grupa, nazwijmy ją „eksperymentatorzy”, skupi się na osobistym doświadczeniu – gromadzonym latami i zazwyczaj tak silnym, że uznanym za kultową oczywistą oczywistość. I kiedy to „naukowcy” jako przedmiot badań uczynią poczynania „eksperymentatorów”, to bogactwo wniosków może być inspirujące. Jeśli natomiast „eksperymentatorzy” bezrefleksyjnie zaczną przenosić w swoją przestrzeń rodzinną odkrycia naukowców, może dojść do tzw. nieszczęścia.

Ironia nr 2. Przykład z życia wyjęty

Wyobraźmy sobie taką oto sytuację. „Eksperymentator” – załóżmy szacowny mąż i kochający ojciec dwójki synów – postanawia dopracować przepis na swoją rodzinę (szuka nowego smaku, bo ten wydaje mu się ostatnio zbyt gorzkawy). Myśli i myśli, rozmawia z żoną, z całą plejadą bardzo pobożnych przyjaciół, aż nagle pewnego dnia, kiedy to przechodzi obok witryny księgarni – tej tuż obok bloku, doznaje oświecenia. Kupuje jedną z cudownych książek rozpoczynających się od magicznego słowa: „jak” (pisząc wprost: kupuje poradnik). W wyniku lektury, której autor jest notabene ojcem pięciu córek – nasz „eksperymentator” postanawia do codziennego rytmu rodzinnego życia wprowadzić kilka nowych rytuałów. I się zaczyna. Żona najpierw lekko otwiera oczy – poszerza je, ale ponieważ i ona uczestniczyła ostatnio w pewnym fascynującym kursie dla żon, który zorganizowało parafialne koło rodzin, i tam zdobyła świeżutką wiedzę na temat tego, jak wspierać męża – teraz milczy i zostawia mu pole do działania. Synowie, z racji pewnej pokoleniowej hierarchii i nie dysponując jeszcze żadną wiedzą poradnikową, a jedynie instynktem samozachowawczym, próbują przeczekać. W wyniku działań „eksperymentatora” rodzinę ogarnia chaos. Całe szczęście jest to stan przejściowy. Silne bowiem ramy naszej przykładowej rodziny, zbudowane codziennym Bożym wstawiennictwem, nie dają się tak łatwo zmodyfikować.

O zaglądaniu do cudzych okien i o pragnieniu

Tak, przepisy na rodzinę biorą się głównie z pragnienia stworzenia rodziny idealnej (za moment o niej). Dlatego też czytamy wspomniane już poradniki, uczestniczymy w warsztatach, kursach, szkoleniach. I dobrze! To są bardzo piękne i potrzebne pragnienia. A zatem skąd ten powyższy, ironiczny ton? Z doświadczenia. Własnego. Po pierwsze okazuje się, że łatwo ulec pokusie szukania odpowiedzi na pytanie o rodzinę idealną, bo każdy za nią tęskni! Po drugie łatwo ulec pokusie kalkomanii, tzn. myślenia, że skoro u jednych się to sprawdza, to i u mnie, to i w mojej rodzinie może być tak... no właśnie jak. Na szczęście prawda jest piękniejsza!

Wracając do odkrywczego Kolumba: tak, każda rodzina jest inna, ale trzeba rozwinąć to stwierdzenie. Każda rodzina jest bogata ową właśnie różnorodnością. Do fascynującej przygody – odkrywania tego bogactwa, Bóg powołał każdego z nas.

Zaglądamy w okna mieszkań. Czasem są to bardzo maleńkie okna, za którymi mieszkają bardzo szczęśliwi: mama, tata i załóżmy mały Romek. A czasem są to bardzo duże okna, gdzie zza firan spoglądają również bardzo szczęśliwi mama, tata, pierwsze dziecko, i drugie, i trzecie, i czwarte, bywa, że i piąte.

Dobrze i mądrze jest rozwijać się poprzez warsztaty, lektury, spotkania z przyjaciółmi i owo podglądanie cudzych okien, ale wydaje się, że najlepszy przepis na udaną rodzinę, to codzienne nękanie Pana Boga pytaniem bardzo osobistym o to, co On przygotował dla mojej rodziny. I dalej: Jak możemy się tym zachwycić? Jak mamy to odkryć? Każdy z nas chce żyć w przepysznej rodzinie (wracając do naszego przepisowego języka). Każdy chce, żeby jego rodzina smakowała i tym, którzy w niej żyją i tym, którzy się z nią spotykają. A zatem do dzieła! Nic samo nie urośnie!

Ewelina Gładysz

 
Zobacz także
Beata Helizanowicz
Młodym rodzicom często wydaje się czymś oczywistym, że ich dziecko będzie w przyszłości myślało tak jak oni, przejmie ten sam system wartości, będzie dobrym chrześcijaninem, katolikiem. Mija kilkanaście lat i zdarza się, że rodzic nastolatka słyszy od niego zdecydowaną deklarację: "Nie chcę chodzić do kościoła. Nie wierzę w Boga".
 
ks. Paul M. Zulehner

Współczesna cywilizacja staje się w coraz większym stopniu cywilizacją lęku. Wyleczenie współczesnych ludzi (i kultur) z owego lęku stanowi kluczowe zadanie na przyszłość. Czy jest to właśnie zadanie dla Kościołów? Myśląc o reformie Kościoła, powinniśmy zdawać sobie sprawę, że przyszłość Kościołów chrześcijańskich nie zależy wyłącznie od reformy instytucjonalnej, lecz w równym stopniu od realizowania spójnej wizji.

 
Aleksandra Wojtyna
Niemal w każdym żywocie świętego metamorfoza bohatera następuje po jakimś tragicznym wydarzeniu, takim to zajściem posłużył się w życiu Ignacego Loyoli dobry Bóg, by upomnieć się o swego pazia. Podczas jednej z ówczesnych bitew obronnych pomiędzy Hiszpanią i Francją Loyola został poważnie ranny w obie nogi...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS