logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Sylwia Palka
Przewodnik i przyjaciel
Czas Serca
 


św. Klaudiusz La Colombiere (2 II 1641-15 II 1682)
 
 5 października 1986 roku Jan Paweł II powiedział przy grobie św. Małgorzaty Marii Alacoque: „Składajmy dzięki za szczęśliwe spotkanie tej świętej zakonnicy z bł. Klaudiuszem La Colombiere. Oparcie, jakim stał się dla niej ów wierny uczeń św. Ignacego, pozwoliło Małgorzacie Marii pokonać dręczące ją wątpliwości i rozpoznać autentyczne natchnienie zawarte w jej niezwykłym doświadczeniu. Ich kontakt stanowi wzór właściwej równowagi kierownictwa duchowego. Ojciec La Colombiere w momentach ciężkiej próby otrzymał od tej, której był doradcą, światłe wskazówki”.
 
W Lyonie, Awinionie i Paryżu
Klaudiusz La Colombiere urodził się 2 lutego 1641 roku w Saint-Symphorien-d’Ozon w Delfinacie. Kształcił się w kolegiach jezuitów w Lyonie. Gdy miał 17 lat, wstąpił do ich nowicjatu w Awinionie. Tam też studiował filozofię, a następnie przez 5 lat nauczał gramatyki i literatury. Przełożeni docenili jego możliwości i skierowali go na dalszą naukę do Paryża. W 1666 roku rozpoczął studia teologiczne w kolegium Clermont – uczelni znanej z wysokiego poziomu nauczania, a także z polemiki prowadzonej ze zwolennikami jansenizmu. Podczas studiów pełnił obowiązki nauczyciela synów Jeana Baptiste’a Colberta, ministra finansów Ludwika XIV – Króla Słońce. Dzięki temu poznał środowisko polityków, pisarzy i artystów.
 
„chciałbym zostać świętym”
6 kwietnia 1669 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Skierowano go do Lyonu, gdzie został profesorem retoryki w kolegium Świętej Trójcy oraz kaznodzieją w miejscowym kościele. Tu odbył również tzw. trzecią probację. „Chciałbym zostać świętym” – napisał w czasie trzydziestodniowych rekolekcji ignacjańskich. „Musimy być świętymi, aby innych ludzi pociągać do świętości” – dodał w innym miejscu.
2 lutego 1675 roku złożył profesję zakonną. W tym samym miesiącu udał się do Paray-le-Monial, by objąć urząd przełożonego domu i zostać spowiednikiem sióstr wizytek. Był to przełomowy moment w jego życiu.
 
„oto ten, którego ci posyłam”
Misja, którą Chrystus powierzył św. Małgorzacie Marii, wydawała się jej zbyt trudna. Nie widziała możliwości spełnienia Jego pragnień, np. ustanowienia święta Serca Jezusowego. Gdy czuła się bezradna, Jezus przyszedł jej z pomocą: „Zwróć się do mojego sługi. Powiedz mu ode Mnie, żeby uczynił wszystko, co w jego mocy, w celu zaprowadzenia tego nabożeństwa i przypodobania się przez to memu Boskiemu Sercu. (...) Niech nie upada na duchu w trudnościach, jakie napotka, gdyż nie będzie mu ich brakować. Niech wie, że staje się wszechmocny ten, kto w niczym nie liczy na siebie, a we Mnie całą ufność pokłada”. Sługą tym okazał się o. Klaudiusz. W jednym ze swoich listów św. Małgorzata Maria wyznała, że kiedy po raz pierwszy wszedł on do klasztornej rozmównicy, usłyszała wewnętrzny głos, który mówił jej: „Oto ten, którego ci posyłam”.
 
obrońca autentyczności objawień
Tylko osiemnaście miesięcy był jej spowiednikiem, ale jako wybitny kierownik sumień i znawca Reguł o rozeznawaniu duchów św. Ignacego wywarł decydujący wpływ na jej duchowość. To on jako pierwszy zapewnił ją, że nie ulega złudzeniu i że prowadzi ją „duch dobry”, za którym może iść. Rozwiał też wątpliwości przełożonej sióstr wizytek co do autentyczności wizji s. Małgorzaty Marii, dzięki czemu zaczęła się ona odnosić do mistyczki ze zrozumieniem i życzliwością.
Przejęty tajemnicą Bożej miłości do ludzi, o. Klaudiusz jako pierwszy złożył uroczysty akt poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa i zobowiązał się do szerzenia Jego czci.
 
kaznodzieja księżnej Yorku
W październiku 1676 roku udał się do Londynu, gdzie został mianowany kaznodzieją na dworze księżnej Yorku – Marii Beatrycze d`Este, żony Jakuba Stuarta, późniejszego króla Anglii. Ta, zaangażowana w krzewienie kultu Najświętszego Serca Jezusowego, o którym tak wiele mówił jej o. Klaudiusz, w 1692 roku zwróciła się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o ustanowienie święta ku czci Bożego Serca.
Niestety, w listopadzie 1678 roku, gdy ścigano rzekomych sprawców spisku przeciw królowi Karolowi II Stuartowi, o. Klaudiusz został fałszywie oskarżony, aresztowany i wtrącony do więzienia King’s Bench. Pobyt w nim negatywnie wpłynął na jego zdrowie. Uwolniony, powrócił do pracy wychowawczej w Lyonie jako ojciec duchowny kleryków.
 
„Dziękuję Bogu za to, co mi dał”
Nowe obowiązki i dolegliwości związane z chorobą płuc nie pozwalały mu jednak na odwiedzanie s. Małgorzaty Marii. W jednym z listów napisał do niej: „Dziękuję Bogu za to, co mi dał. Choroba była dla mnie czymś absolutnie niezbędnym; bez niej nie wiem, kim bym się stał; jestem przekonany, że jest to jedna z największych łask, jakimi mnie Bóg obdarzył”.
Gdy objawy się nasiliły, przełożeni wysłali go do Paray-le-Monial. Zmiana klimatu miała wzmocnić jego siły, jednak stało się inaczej:15 lutego 1682 roku zmarł. Miał 41 lat. Jego ciało spoczęło w kościele jezuitów w Paray-le-Monial.
 
Krzewiciel, nauczyciel i apostoł Serca
16 czerwca 1929 roku o. Klaudiusz został beatyfikowany przez Piusa XI. Oficjalne dokumenty beatyfikacyjne nazwały go „wspaniałym krzewicielem, nauczycielem i apostołem Najświętszego Serca”.
Jan Paweł II kanonizował go 31 maja 1992 roku. Powiedział wówczas o nim: „Także dzisiaj św. Klaudiusz La Colombiere, mistrz duchowości, uczy nas, że tylko Pan Jezus Chrystus jest pośrednikiem na drodze do Ojca, że tylko Miłość ukazana w biblijnej symbolice Serca, wyrażającej całą osobę i misję Jezusa, pozwala nam wniknąć w tajemnice Boga, który stwarza, odkupia i wynagradza! (...) Utożsamił się on całkowicie ze sprawą Królestwa Bożego, zespolił się z osobą Chrystusa. Grzech był dla niego źródłem dotkliwych cierpień, które mogła ukoić jedynie niewzruszona ufność w miłosierdzie i przebaczenie”.
 
Sylwia Palka
 
Zobacz także
o. Robert Wawrzeniecki OMI
Dnia 7 czerwca 1999 roku, w czasie swojej pielgrzymki do Polski, papież Jan Paweł II beatyfikował w Toruniu ks. Wincentego Frelichowskiego (1913-1945). W 2000 roku biskupi polscy, zebrani na 303 Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski, ogłosili bł. ks. Wincentego Frelichowskiego Patronem Harcerzy Polskich "bez względu na przynależność". Dlaczego właśnie On? Kim był ten nietypowy Druh, bł. ks. Wincenty Frelichowski? Mam nadzieję, że poniższe opracowanie przybliży postać naszego Patrona.
 
o. Robert Wawrzeniecki OMI
Patronka Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego św. Kinga Arpadówna (1234-1292) została niedawno ogłoszona opiekunką małopolskich samorządowców. Tak się ostatnio złożyło - o czym chętnie mówią starosądeckie siostry klaryski, strażniczki grobu Świętej i kustoszki jej sanktuarium - że Kinga zaczęła jawić się jako święta kobieta interesu, którą współczesne Polki, prowadzące własną działalność gospodarczą, chętnie widziałyby w roli ich szczególniejszej patronki. W związku z tym przypatrzmy się sylwetce Świętej w takim właśnie aspekcie...
 
o. Robert Wawrzeniecki OMI
W Bazylice Piotra i Pawła w Pradze na Vyšehradě, dnia 10 czerwca 2006 r. odbyły się uroczystości upamiętniające 50 rocznicę śmierci: O. Józefa Jana Litomiskiego, Założyciela i długoletniego przełożonego generalnego Zgromadzenia Braci Pocieszycieli z Getsemani. Józef Litomisky przyszedł na świat 2 marca 1888 r. w miejscowości Hoŕinewes w Czechach. W szóstym roku życia Józef rozpoczął naukę w szkole ludowej...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS