logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Święć się imię Twoje
Wydawnictwo Homo Dei
 


strona główna książki

Wydawca: Homo Dei
Rok wydania: 2011
ISBN: 978-83-62579-16-7
Format: 148×210
Rodzaj okładki: miękka
cena: 26.00 zł

 

Uzdrawianie relacji

Życie słowem Bożym, słowem przebaczenia, jest jedynym sposobem na uzdrowienie wewnętrznych ran, zadawanych nam w zwykłych relacjach z przyjaciółmi i znajomymi. Pierwszą reakcją ofi ary jest chęć odwetu. Św. Piotr spytał Jezusa: "Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?" Jezus mu odrzekł: "Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy" (Mt 18, 21-22). Słowo Boże prosi o bezgraniczne zaufanie; słowo zranionych popędów domaga się zemsty. Stoimy tym samym przed wyborem pomiędzy mądrością samego Pana a mądrością tego świata. Chrystus prosi, abyśmy nieustannie przebaczali, ponieważ On modlił się na krzyżu słowami: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23, 34).

W ocenie tego świata bezwarunkowe przebaczenie jest szaleństwem, ale jest to "szaleństwo krzyża". To ukrzyżowany Jezus, Bóg i człowiek, lżony, zdradzony, odrzucony i w końcu przybity do krzyża, uczy nas przebaczenia, owej miłości nieprzyjaciół. Nauka Chrystusa w tej kwestii nigdy nie cieszyła się popularnością. Tylko jeśli z dużą wiarą przyjmiemy, że "Chrystus ukrzyżowany" jest "mocą i mądrością Bożą", będziemy w stanie ogłosić, że bezgraniczne przebaczenie Chrystusa także jest mądrością Bożą. Ono nabiera znaczenia w krzyżu. Nasza wiara nie pozwala nam akceptować ukrzyżowanego Pana, odrzucając jednocześnie słowa: "Ojcze, przebacz". Jakość mojej akceptacji Chrystusa ukrzyżowanego - poranionego, cierpiącego, umierającego - która wynika z wiary, przejawia się w jakości bezwarunkowego przebaczenia ofiarowanego przeze mnie bratu lub siostrze. Poprzez przebaczenie dogłębnie przyjmujemy Jezusa, który oddał za nas życie, i doświadczamy prawdy objawionej w Biblii: Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni (1 P 2, 24; por. Iz 53, 5). Nieograniczone miłosierdzie leczy złamane serce. C.S. Lewis pisze:

Nie proszę Go, żeby mi przebaczył, ale żeby mnie usprawiedliwił. Te dwa czasowniki zasadniczo różnią się między sobą. Przebaczyć znaczy: "Tak, zrobiłeś to, ale przyjmuję twoje przeprosiny. Nigdy nie wykorzystam tego przeciwko tobie i wszystko między nami będzie tak, jak było dawniej", zaś usprawiedliwienie znaczy: "Rozumiem, że nie potrafi łeś inaczej postąpić, albo nie miałeś złych zamiarów, więc nie można cię winić". Jeśli kogoś naprawdę nie ma za co winić, nie ma się również niczego do przebaczenia. W tym sensie przebaczenie i usprawiedliwienie są niemal sprzecznymi pojęciami[3].

Kiedy przebaczamy szczerze i dogłębnie wprowadzamy w życie moc Bożego słowa, żyjemy nim i poranione serce zostaje przez nie uzdrowione. Bóg dał człowiekowi samouzdrawiającą moc przebaczenia. Korzystając z niej, doświadczamy gruntownego uzdrowienia naszych relacji z innymi ludźmi. Zdrowy rozsądek podpowiada nam, że żywienie urazy nie może być dla nas dobre.

W dzisiejszych czasach psychologowie i związani z medycyną naukowcy zaczęli odkrywać uzdrawiającą moc przebaczenia. Dr Luskin pracował z osobami z rejonów świata szczególnie nękanych różnymi trudnościami. Sprowadził także grupę katoliczek i protestantek z Belfastu do wzięcia udziału w jego programie wybaczenia na Uniwersytecie Stanford. Łączyło je jedno: każda z nich straciła syna lub męża na skutek konfliktów w Irlandii Północnej. Po przybyciu, podobnie jak pod koniec kursu, zostały poddane badaniu kontrolnemu. Jego efekty dr Luskin opisuje następująco:

Przy pomiarze intensywności odczuwanej straty w skali od 1 do 10 na początku tygodnia ich wynik wyniósł blisko 8,5. Użyliśmy nieskomplikowanego, standardowego testu psychologicznego, w ramach którego kobiety kreśliły linię wzdłuż strony, aby przedstawić ból, jaki wówczas odczuwały. Kiedy uczestniczki programu wyjeżdżały, intensywność straty spadła do poziomu 3,5. Kwestionariusz wypełniony sześć miesięcy później wskazał poziom poniżej 4.

Jeżeli chodzi o stres, to od początku szkolenia do badania kontrolnego sześć miesięcy później zmniejszył się o blisko połowę.

Poziom przebaczenia mordercom bliskich tych irlandzkich kobiet zwiększył się w trakcie kursu o jakieś 40 procent. Ten pozytywny rezultat utrzymał się przy kolejnym badaniu, a i poziom depresji uległ poprawie. Z trzydziestu punktów wskazujących na tę ostatnią przypadłość kobiety zaznaczyły średnio 17 na początku, 7 na końcu i 10 sześć miesięcy później.

Na późniejszym badaniu Irlandki okazały się mieć dużo więcej optymizmu[4].

Ta zdumiewająca moc uzdrawiania nie powinna zaskakiwać nikogo, kto wierzy w moc słowa Bożego. Stwórca nigdy nie prosi nas, abyśmy czynili rzeczy, które są dla nas niedobre, a pierwszym benefi cjentem przebaczania jest sam przebaczający. Jego serce zostaje uzdrowione, nawet jeśli osoba, której przebaczono, nie chce mieć z nim nic wspólnego.

W jednej ze swoich rozmów z Bogiem Ojcem św. Katarzyna ze Sieny zapytała Go, co myśli o osobie, która przebaczyła z serca. Pan odpowiedział: "Osoba ta stała się boska". Kiedy przebaczamy, imię Boga prawdziwie się uświęca. Bezwarunkowe przebaczenie jest rzeczywistością boską. Wchodząc w nią, zostajemy przebóstwieni, a kiedy przyjmujemy łaskę przebaczenia i udzielamy jej naszemu winowajcy, dotyka nas łaska Bożego przebaczenia. Stajemy się jak Ojciec. Właśnie to ma na myśli Jezus, mówiąc: Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny (Łk 6, 36).

Moc przebaczenia widać w życiu Nelsona Mandeli. Już od pierwszego dnia wolności mężczyzna, który blisko trzydzieści lat spędził w więzieniu jako "agresywny komunista i niebezpieczny rewolucjonista", głosił iście rewolucyjny przekaz przebaczenia białym prześladowcom, wzywając do niego swój lud, ciemiężoną i cierpiącą w milczeniu czarnoskórą większość Republiki Południowej Afryki. Mandela jasno widzi, że nie tylko uciskani potrzebują uwolnienia; potrzebują go także uciskający. Pojednanie jest jedyną drogą do tego. W swojej autobiografii opowiada o duchowej walce, jaką toczył w więzieniu, by móc przetrwać jako bojownik o wolność:

Więzienie ma na celu złamanie ducha i zabicie woli. W tym celu władze próbują wykorzystać każdą słabość, zniszczyć każdą inicjatywę, zanegować wszelkie przejawy indywidualności - a wszystko po to, aby zgasić iskrę, która czyni każdego z nas człowiekiem i indywidualnością[5].

Iskra ta jest obrazem Boga w nas. Mandela świetnie rozumiał, że jeśli strażnikom uda się go zmusić do nienawiści, jego duch zostanie złamany. Został skazany jako bojownik o sprawiedliwość, a nie mściciel. Opowiada nam o swojej obecności w charakterze więźnia na sali rozpraw, na której wcześniej wiele razy występował w roli prawnika, broniąc oskarżonych:

W trakcie postępowania sędziemu brakowało pewności siebie, był niespokojny i nie patrzył mi prosto w oczy. Prawnicy również byli zakłopotani. I wtedy przeżyłem coś na kształt objawienia. Ci mężczyźni czuli się nieswojo nie dlatego, że poniżono ich kolegę po fachu, ale dlatego, że byłem zwykłym człowiekiem, którego karano za przekonania. W pewnym sensie po raz pierwszy zdałem sobie sprawę z roli, jaką mogłem odegrać, będąc oskarżonym, oraz z innych możliwości, jakimi dysponowałem. W sądzie oprawcy symbolizowałem sprawiedliwość, reprezentowałem wielkie ideały wolności, uczciwości i demokracji w społeczeństwie, które wartości te hańbiło. Nagle zdałem sobie sprawę z tego, że będę mógł prowadzić walkę, także przebywając wewnątrz fortecy nieprzyjaciela[6].

Nieskrępowany goryczą i pretensjami Mandela właśnie temu się poświęcił. Przez niemal trzydzieści lat inspirował walkę o wyzwolenie i sprawiedliwość w Republice Południowej Afryki. W więzieniu pozostał wolnym człowiekiem; nie targały nim nienawiść, gniew czy pragnienie zemsty. To przygotowało go do pełnienia funkcji prezydenta wszystkich obywateli jego kraju i bycia wielkim mężem stanu[7].

Przypisy:

[3] C.S. Lewis, Ziarna paproci i słonie, tłum. Z. Sroczyńska, Warszawa: PAX 1986, s. 37.
[4] F. Luskin, Forgive for Good, San Francisco: Harper 2002, s. 97.
[5] N. Mandela, Long Walk to Freedom, London: Abacus 1995, s. 376.
[6] Tamże.
[7] Szczegółowa analiza uzdrawiającej mocy przebaczenia, zob. książkę, którą napisałem wraz z dr Stephanie Th ornton: Odnaleźć przebaczenie. Perspektywy duchowe, tłum. A. Skucińska, Kraków: Homo Dei 2010.


Zobacz także
Józef Augustyn SJ
Drugie przykazanie nakazuje nie tylko miłowanie bliźniego, ale także miłowanie siebie samego. Miłość siebie samego jest tak samo ważnym przykazaniem jak miłość bliźniego. Jezus uczynił z miłości siebie samego miarę miłości bliźniego. Stąd też waga miłości siebie, zawartej w pierwszym przykazaniu. Nie możemy pokochać bliźniego, jeśli najpierw nie pokochamy siebie samych. 
 
Agata Pawłowska
Czy naprawdę wiemy, o co się modlimy? Czy zdajemy sobie sprawę z potęgi naszej modlitwy? Czy wierzymy, że Bóg słucha nas nieprzerwanie i cieszy się, gdy rozmawiamy z Nim i Jego aniołami? Oto medytacja nad modlitwą papieża Leona XIII, która pomoże nam zrozumieć i lepiej poznać Księcia Niebieskich Zastępów. 
 
Alfred Cholewiński SJ
W wielkiej mowie pożegnalnej Jezus wyjaśnia, iż jedność pomiędzy Nim a Jego uczniami polega na jedności miłości. Z jednej strony uczniowie powinni pozostawać w Jego miłości, z drugiej zaś strony winni kochać się wzajemnie, jak Jezus ich ukochał. Miłość wzajemna uczniów ma swoje źródło we wspólnym ich uczestnictwie w miłości Chrystusa.
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS