Przedmowa

Po wielkim sukcesie publikacji Dalla fi losofi a all’esor cismo (Od fi lozofi i do egzorcyzmow), w której ojciec Benignus opowiadał o swoich doświadczeniach „nawróconego” egzorcysty (dlatego „nawróconego”, że chciał zostać w życiu kimkolwiek, tylko nie egzorcystą), oto ukazuje się jego kolejna książka: Diabeł istnieje naprawdę. Spotkałem go. Autor opisuje w niej przypadki dręczenia i opętania osób, dla których Pan uczynił wielkie rzeczy, uwalniając za pomocą egzorcyzmów niektóre z nich od przygnębiającej i upokarzającej tyranii diabła i demonów.

Jestem przekonany, podobnie jak i autor, że będzie to użyteczna książka, w szczególności dla początkujących egzorcystów. Zapewni im ona odpowiednie narzędzie do przeprowadzenia koniecznego rozeznania. Powinna stać się przydatna także i dla biskupów, żeby łatwiej im było zrozumieć konieczność mianowania w swoich diecezjach przynajmniej jednego egzorcysty. Książka może stać się również użyteczna dla wiernych, którzy powątpiewają w istnienie diabła, demonów i ich zgubnej działalności w świecie: stwierdzenie faktu, że ludzie, bez żadnej kuracji farmakologicznej i psychoterapeutycznej, wyzdrowieli dzięki egzorcyzmowi, powinno dać im do myślenia. Ta publikacja może okazać się również pożyteczna dla lekarzy i psychiatrów, Szatan istnieje naprawdę  którzy będą mogli stwierdzić, że nie wszystko da się sprowadzić do chorób psychicznych. Przedstawione w kilku rozdziałach przypadki osób, które doświadczyły dręczenia lub opętania, wraz z ich cennymi i szczegółowymi świadectwami, zostały poprzedzone i zakończone omówieniem tej tematyki. Duże znaczenie posiada rozdział na temat głęboko zakorzenionych w Biblii i Tradycji wiary Kościoła dotyczących diabła i demonów.

Fundamentalne znaczenie dla tej książki ma rozdział opisujący zwycięstwo Jezusa Chrystusa. Stanowi on klucz do właściwego odczytania historii tych ludzkich istnień sponiewieranych przez przygnębiającą i upokarzającą tyranię diabła, a następnie uwolnionych od niej. Nie mniej ważny jest rozdział o ukrzyżowanym Jezusie Chrystusie, stanowi bowiem jedyną odpowiedź na pytanie o przyczynę cierpienia i udręk wyrządzonych przez Złego. Rozdział podsumowujący prezentuje czytelnikowi właściwą ocenę diabelskich udręk. Oczywiście ten, kto ich doświadcza poprzez diabelskie nawiedzenie, dręczenie lub opętanie, zostaje poddany naprawdę wielkiemu złu. Nie można go jednak porównać z grzechem, który jest złem o wiele większym, i dlatego słusznie autor przypomina włoskim biskupom, że nierozważne jest przywiązywanie zbyt dużej wagi do nadzwyczajnych zjawisk opętania, dręczenia i nawiedzenia przy jednoczesnym pobłażliwym spojrzeniu na pokusy do grzechu.

Autorowi należy się wdzięczność za to, co jako egzorcysta uczynił i czyni dla Kościoła. Uczuciem wdzięczności trzeba oczywiście objąć wszystkich egzorcystów. Sprawują oni posługę naprawdę ważną, jak powiedział Benedykt XVI, i powinni być „wspierani czujną uwagą swoich biskupów i nieustającą modlitwą wspólnoty chrześcijańskiej” (Audiencja generalna, 14 września 2005 roku). Ja ze swojej strony zawsze wspierałem działalność ojca Benignusa jako egzorcysty i osobiście modliłem się w jego intencji. Publicznie podjąłem to zobowiązanie z okazji rekolekcji dla duchowieństwa mojej Archidiecezji Palermo. Jestem bardzo zadowolony z tego, co zrobiliśmy na Sycylii dla egzorcystów. Nie wystarczy mianować ich, należy także troszczyć się o ich formację, co Konferencja Episkopatu Sycylijskiego wzięła sobie do serca, powierzając ojcu Benignusowi koordynację i organizację spotkań formacyjnych. Wyrażam osobiste życzenie, żeby duszpasterstwo uwalniania od działania złych duchów lepiej rozwijało się na Sycylii i w każdym innym miejscu.

Palermo, 5 grudnia 2006 roku
+ Salvatore kard. De Giorgi
Arcybiskup Palermo
Przewodniczący Konferencji
Episkopatu Sycylijskiego