Odnajdujemy w kulturze ślady przenikliwych obserwacji mężczyzn, którzy tworzyli interesujące portrety kobiet. Jednak pełniejszy obraz dają dzieła samych kobiet, odsłaniające tajemnice ich serc.

Chociaż przez narodzenie ze Świętej Dziewicy podział natury ludzkiej na mężczyzn i kobiety został przezwyciężony (Maksym Wyznawca, VII w.) i kobiecość Maryi może mieć sens dotyczący całej ludzkości (myśliciele prawosławni), warto zwrócić uwagę na znaczenie, jakie ma dla samych kobiet w doświadczeniu Tajemnicy.

Kobieta wobec Tajemnicy

Z kartek pamiętników, autobiografii, listów, z osobistych zwierzeń, poznajemy różnobarwne portrety kobiet. Mówią o sobie jako o kobietach powściągliwych i nieopanowanych, trzymających się wzorów i nakazów oraz poddanych zmysłowej żywiołowości. Wyznają, że potrafią być równocześnie: dobre i złe, tkliwe i brutalne, wspaniałomyślne i okrutne. Często wbrew wszelkiemu doświadczeniu kochają nawet wtedy, gdy wszystko wydaje się stracone, i wierzą w odmianę losu. Spotykamy zastępy kobiet nieszczęśliwych w miłości i w swoich życiowych planach nie spełnionych, dla których ważne jest nie to, kim są, ale to - kim nie są. Kochają tych, którzy z ich życia odeszli. Pragną tego, co straciły. Cierpią, czasem na własne życzenie. Bywają nieszczęśliwe z powodu utraconej młodzieńczej miłości, której nie może dorównać żadne późniejsze uczucie. Są kobiety zadziwione życiem, ludźmi, własną naturą. Pod pozorami zwyczajności kryją się istoty niezwykle wrażliwe, skomplikowane i zarazem zaskakujące. Codzienność odsłaniają warstwy kobiecej samotności, zmęczenia, rezygnacji, ich poczucie zagrożenia i obcości, opuszczenia i bezradności. Odkrywamy proste kobiety - świadków historii, budzące podziw dla wytrzymałości wewnętrznego człowieka. Spotykamy kobiety, które wyrosły w specyficznym kulcie dzielności, dawania sobie rady we wszystkim, angażując w to całą swoją żywotność, chociaż często czują się słabsze, nadwrażliwe. Wobec sztywnych układów, zakłamanych zależności wyłaniają się postawy kobiet, które pragną żyć według własnej fantazji i na własny rachunek.

Różnorodna galeria kobiecych "twarzy" ukazuje, że wielokrotnie zaskakiwana jest ona swoją tajemniczością i niezrozumiałymi zdarzeniami w życiu. Ta prawda rodzi w jej sercu radosne zdumienie, paraliżujący lęk i pytania. W rozjaśnianiu prawdy o sobie samej kobieta poszukuje pierwowzoru, modelu swojej kobiecości. Jeśli postrzega siebie całościowo zawsze ocierać się będzie o tajemnicę, także w sensie religijnym. Bóg ukrywa przed ludzkim sercem swe tajemnice, bo grzech udaremnia zrozumienie tego, co Boże. Im bardziej kobieta zechce przez wiarę otwierać się na Tajemnicę, tym bardziej musi sprzeciwiać się grzechowi. Bowiem wszystko co nie pochodzi od wiary jest grzechem (por. Rz 14,23). Poznanie tajemnic Bożych jest darem łaski, a przyjęcie tego daru wymaga od człowieka mądrości duchowej i czystości serca. Dlatego właściwą postawą wobec tajemnicy Bożej jest pokorne zawierzanie, milczenie pełne miłości, kontemplacja, odważne czekanie, wierne posłuszeństwo, dzielenie się z innymi zbawczą miłością Boga. Odnajdujemy ją w osobie Maryi, która jest Nauczycielem nieprzeniknionej Tajemnicy Bożej (J. Ratzinger). Przez wieki "Wielka Wierząca" wiarygodnie wskazuje, jak stawać się kobietą wiary i współtworzyć historię swojego życia pod spojrzeniem Tajemnicy.

Tajemnicza droga Maryi

Powołanie Maryi całkowicie odnosi się do tajemnicy Jezusa. Pierwsi chrześcijanie dostrzegali, że zachodzi ścisła korelacja między rolą Maryi a wiarą w boskie pochodzenie Chrystusa. Maryja: jedna z naszego, ludzkiego rodu, stając się matką tak niezwykłego Syna, weszła w zdumiewające, jedyne, niepowtarzalne, i pełne tajemniczej wielkości odniesienie do Syna, a przez Niego do całej Trójcy Przenajświętszej (o. St.C. Napiórkowski). Przez sam fakt, że żyje Ona Chrystusem i dla Niego, tajemnice Jezusa są również Jej tajemnicami, nawet wtedy, gdy nie jest z nimi bezpośrednio związana. Jest to droga przykładu Dziewicy z Nazaretu, Niewiasty wiary, milczenia i słuchania. Jest to równocześnie droga pobożności maryjnej, która karmi się nierozerwalną więzią Matki z Synem i równocześnie pulsuje życiem ludzkim (Rosarium Virginis Mariae 24-25). Każda rozważana tajemnica drogi Maryi, odsłania misterium kobiety.