logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Kamila Rybarczyk
Trzeci w Trójcy
Szum z Nieba
 


Duch Święty został kiedyś nazwany Wielkim Nieznanym spośród Osób Trójcy Świętej. Jednak dla członków Odnowy Charyzmatycznej jest Wielkim Upragnionym, przywoływanym i upraszanym z miłością. Wielokrotnie na spotkaniach modlitewnych doświadczaliśmy, jak objawia nam Boga i pozwala poznać Chrystusa – Jego żywe Słowo. Słyszeliśmy, jak mówi do nas przez dar proroctwa, słowo poznania czy dar tłumaczenia języków – wprowadzając nas w Bożą obecność…
 
„Duch Święty” to imię własne Tego, którego wielbimy i któremu oddajemy chwałę. Kościół otrzymał to imię od Pana i wyznaje je podczas sakramentu chrztu. Duch Pański jest Bogiem współistotnym Ojcu i Synowi. Gdy Ojciec posyła swoje Słowo, posyła zawsze swojego Ducha, bo jest On Duchem Syna. Jest to wspólne posłanie, w którym Syn i Duch są odrębni jako dwie Osoby Boskie, ale nierozdzielni. 
 
Poznajemy Ducha Bożego, gdy objawia nam Słowo, „odsłania” Chrystusa i czyni nas zdolnymi do przyjęcia Go w wierze. Jezus powiedział o Duchu Świętym, że „świat Go przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna” (J 14,17). Jednak wierzący w Jezusa znają Ducha Bożego, ponieważ w nich przebywa.
 
Święte tchnienie
 
Samo słowo „Duch” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa Ruah, oznaczającego tchnienie, powietrze, wiatr. Stąd wywodzą się określenia Ducha Świętego takie jak: Tchnienie Boga i Ożywiciel, przychodzący „w łagodnym powiewie”, lub przeciwnie – jako „szum z nieba” i „uderzenie gwałtownego wichru” (por. Dz 2,2). Kiedy Jezus zapowiada posłanie Ducha Świętego, mówi o Nim jako o Paraklecie – „Tym, który jest wzywany przy czymś”, jest ad-vocatus (por. J 14,16), przy czym pierwszym Parakletem jest sam Jezus, „Rzecznik [grzesznika] wobec Ojca” (por. 1J 2,1). Tradycyjny polski przekład oddaje ten termin słowem „Pocieszyciel”. 
 
Karty Pisma świętego zawierają bogatą symbolikę przybliżającą osobę i działanie Ducha Świętego. Symbolami wyrażającymi Ducha Bożego są: woda, ogień, namaszczenie, obłok, światło, pieczęć, ręka, palec oraz gołębica. Liczne określenia używane przez św. Pawła – „Duch obietnicy”, „Duch przybrania za synów”, „Duch Chrystusa” czy „Duch, który Jezusa wskrzesił z martwych” – mówią o sposobie Jego obecności i działania w dziejach zbawienia.
 
Duch Święty w Kościele
 
To właśnie Duch Pański czyni Kościół „świątynią Boga żywego” (por. 2Kor 6,16). Na różne sposoby buduje On i umacnia swoją świątynię w miłości. Zwyczajnymi drogami Jego działania w Kościele jest przede wszystkim słowo Boże (buduje Kościół) i sakramenty (dają wzrost i uzdrowienie członkom Ciała Chrystusa) – zwłaszcza chrzest, który formuje to Ciało. 
Pocieszyciel obdarowuje nas hojnie i na różne sposoby, aby uzdolnić nas do podejmowania rozmaitych dzieł lub funkcji dla odnowy i wzrostu Kościoła, oraz dla dobra ludzi i świata. Przyjrzyjmy się teraz tym sposobom obdarowania nas przez Ducha Bożego. 
 
1. Siedem sakramentów, czyli siedem skutecznych znaków łaski ustanowionych przez Chrystusa i powierzonych Kościołowi, to uprzywilejowana forma działania Ducha. To właśnie za pośrednictwem prowadzącego Kościół „do całej prawdy” (J 16,13) Parakleta, został rozpoznany Chrystusowy skarb sakramentów. Są one „sakramentami Kościoła” w podwójnym znaczeniu: są sakramentami „przez Kościół”, ponieważ jest on sakramentem działania w nim Chrystusa dzięki posłaniu Ducha Świętego, oraz „dla Kościoła”, gdyż go budują, udzielają mu i ukazują (zwłaszcza w Eucharystii) tajemnicę komunii Boga Miłości, Jednego w Trzech Osobach. Trzy spośród siedmiu sakramentów, tj. chrzest, bierzmowanie i święcenia kapłańskie, mają szczególną wagę. Oprócz udzielania łaski – wyciskają one pieczęć na życiu chrześcijanina, włączając go w kapłaństwo Chrystusa i w Kościół, odpowiednio do stanu i pełnionych funkcji. To upodobnianie przez Ducha do Chrystusa i Kościoła jest nieusuwalne – pozostaje ono w chrześcijaninie na zawsze jako pozytywna dyspozycja do przyjęcia łaski, jako obietnica i zapewnienie opieki Bożej oraz powołanie do służby Kościołowi (dlatego tych sakramentów nigdy nie udziela się powtórnie).
 
2. Słowo Boże. Zawarte w nakazie głoszenia Ewangelii polecenie udzielania chrztu: „Nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19), czyli sakramentalne posłanie Kościoła – wymaga przygotowania do jego udzielenia. Jest nim głoszenie słowa Bożego i zgoda na nie, czyli wiara. Słowo Boże jako pierwsze gromadzi wierzących w jeden lud Boży, ma więc ogromne znaczenie w budowaniu wiary i umacnianiu Kościoła. W nim cała zbawcza prawda powierzona przez Jezusa i Ducha Świętego apostołom, zostaje przekazana ich następcom, aby oświeceni Duchem prawdy, wiernie jej strzegli w swoim przepowiadaniu i przekazywali ją całemu światu. 
 
3. Dary. Jezus, powracając do Ojca po wypełnionej misji, poucza swoich uczniów i zapewnia, że Jego odejście będzie dla nich pożyteczne, bo dzięki niemu otrzymają Ducha Świętego, który wszystkiego ich nauczy (J 14,26). Tak więc, jak kiedyś Ojciec posłał Syna na świat, tak teraz posyła Ducha, który przygotuje świat na powtórne przyjście Jezusa. Realizacja tego zadania dokonywać się będzie we współdziałaniu z człowiekiem. Dlatego też, szanując wolną wolę każdej osoby, Duch podejmuje kolejne „wysiłki i próby” otwarcia ludzkich serc na współpracę ze sobą. Czyni to z pomocą udzielanych darów: mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni Bożej. Dary te trwale uwrażliwiają i dysponują człowieka do rozpoznania Jego poruszeń i poddania się im. 
 
4. Cnoty będące dopełnieniem darów Ducha Świętego. Cnoty to obecne już w duszy trwałe postawy umysłu i dyspozycje woli do czynienia dobra we współpracy z Duchem Bożym. Zgodnie z rozumem i wiarą, regulują one czyny człowieka, porządkują jego uczucia i kierują jego postępowaniem. Na przykład wiara, nadzieja i miłość kształtują i ożywiają inne cnoty, a także uzdalniają chrześcijan do życia w obcowaniu z Trójcą Świętą. Ich początkiem, motywem i przedmiotem jest Bóg (poznawany przez wiarę), w którym pokładamy nadzieję i którego miłujemy dla Niego samego. Wskazuje to na ogromną „pracę” Ducha w czynieniu chrześcijan uległymi i ochotnymi w posłuszeństwie natchnieniom Bożym. 
 
5. Owoce Ducha Świętego to kolejna forma działania Ducha, a są one pierwocinami wiecznej chwały w wierzącym. Za św. Pawłem tradycja Kościoła wylicza ich dwanaście: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wspaniałomyślność, łaskawość, wierność, skromność, wstrzemięźliwość, czystość” (Ga 5,22-23). Miłość, stanowiąca największy z owoców Ducha Świętego, jest zarazem życzliwością i rodzi wzajemność, wymaga dobroci i upomnienia braterskiego, udziela ze swego bezinteresownie i hojnie. Dzięki tej cnocie miłujemy Boga nade wszystko, a ze względu na miłość Boga – również naszych bliźnich oraz samych siebie. Miłość ofiarowana przez Ducha jest przyjaźnią i komunią, jest „więzią doskonałości” (por. Kol 3,14) i formą wszystkich cnót. 
 
Tchnienie, które przemienia
 
Kluczowym wydarzeniem w Kościele jest posłanie Ducha w dniu Pięćdziesiątnicy dla otwarcia wszystkim, którzy uwierzą w Jezusa, zapowiedzianego przez Chrystusa królestwa. Przez swoje przyjście (także obecnie) Duch Święty wprowadza świat w „czasy ostateczne”, tj. nieustannie wylewa na Kościół swoje łaski, buduje, ożywia i uświęca, aby go przygotować na powtórne przyjście Jezusa. Duch Boży podobnie jak wiatr „wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża”. On nieustannie kieruje Kościołem i działa w życiu tych, „którzy narodzili się z Ducha” (por. J 3,8) – proporcjonalnie do ich otwartości.
 
Kamila Rybarczyk
Szum z Nieba nr 131/2015
  
fot. Crazypitbull Dove
Pixabay (cc) 
 
Zobacz także
Michał Buczkowski
Bierzmowanie to sakrament, który chyba najtrudniej objaśnić. Jego rola jest często niejasna dla przyjmujących. Jakie jest zadanie tego sakramentu, dlaczego można go przyjąć tylko raz i kiedy jest skuteczny?
 
o. Jerzy Zieliński OCD
W wyobraźni człowieka morze to niebezpieczna przestrzeń, którą trzeba przebyć w drodze do odległego lądu. Całe życie pełne przeciwności i niebezpiecznych sytuacji bywa niekiedy porównywane do podróży przez wzburzone morze. Gdy jest ono spokojne, wszystko się układa po myśli podróżnika, łatwo orientuje się on w bezkresie przestrzeni. Horyzont jest w zasięgu wzroku, co pozwala ustalić punkty odniesienia.
 
Jan Gać

Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród (J 11, 50). Są to zapisane u Jana Ewangelisty słowa arcykapłana Kajfasza, wypowiedziane wobec elity żydowskiej w Sanhedrynie odnośnie do sprawy Jezusa. Trzeba je rozpatrywać w dwojakim kontekście: historycznym i eschatologicznym. Żydzi byli zaniepokojeni wystąpieniami Jezusa w Jerozolimie.

 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS