Droga Krystyno!

 

Moje listy – piszesz – wywołują w Tobie nieraz sprzeczne uczucia. Z jednej strony porusza Cię to, co napisałem o dobrym Bogu, o pięknie stworzenia i o godności człowieka. Z drugiej jednak masz ochotę zaprotestować: jak mamy wychwalać Boga, który „wszystkim tak wspaniale kieruje”, jeśli na świecie jest tyle strasznych rzeczy – Oświęcim, Hiroszima, wojny i przemoc? Skąd na świecie bierze się zło, jeśli Bóg jest dobry i wszechmocny? Pozostaje to ostatecznie nieprzeniknioną tajemnicą, tak jak sam Bóg. Nikt nie powinien udawać, że potrafi to do końca wyjaśnić.

 

Mimo wszystko chciałbym razem z Tobą spróbować sięgnąć do Biblii i rzucić choćby mały promień światła na ten problem. Od razu mówię rzecz najważniejszą: Bóg nie stworzył świata takim, jakim go dziś spotykamy. Bóg pragnie życia, a nie śmierci. Nie znosi niesprawiedliwości, przemocy i kłamstwa. Chce szczęścia człowieka, a nie jego cierpienia. Biblia wyraża to wszystko, opowiadając o szczęśliwym życiu pierwszych rodziców: Adama i Ewy w raju. Jak wiesz, w przypadku tych opowiadań musimy pamiętać o obrazowym języku Biblii. Przez opowiadanie o raju i o grzechu pierworodnym Biblia odpowiada na pytanie: skąd na świecie wzięło się zło?

 

W raju człowiek żył w przyjaźni z Bogiem, odczuwał harmonię i radość, nie dręczyły go ani choroby, ani konflikty, ani śmierć; był w pełni szczęśliwy. Dał się jednak skusić do nieposłuszeństwa. Chciał być taki jak Bóg. Wtedy zaś wszystko się rozsypało. Człowiek przestał żyć w zgodzie ze sobą i ze swoim otoczeniem. Po pierwszym upadku przyszło wiele następnych – mord, zazdrość, egoizm, arogancja. Biblia opowiada nam o Kainie, o synach Noego, o budowie wieży Babel. W ten sposób sytuacja świata staje się nieszczęsna, beznadziejna. Każdy rodzi się w takiej ciemności i oddaleniu od Boga. Na każdym z nas ciąży owo nieszczęsne dziedzictwo. Jest to konsekwencja tego, że człowiek na samym początku odwrócił się od Boga. Tę sytuację, w której się rodzimy, nazywamy „grzechem pierworodnym” – przy czym kwestią otwartą może pozostać to, czy wszyscy ludzie rzeczywiście pochodzą od Adama i Ewy. Jesteśmy dziedzicami tego samego człowieczeństwa również wtedy, jeśli nie pochodzimy wyłącznie od jednej pary. Oczywiście, nowo narodzone dziecko jest niewinne. Rodzi się jednak potomek takiej właśnie ludzkości – oddalonej od Boga, żyjącej w ciemności i grzechu.

 

Bóg jednak nie opuścił człowieka. Adam i Ewa nie musieli natychmiast umrzeć. Bóg daje im możliwość dalszego życia i wciąż na nowo obiecuje człowiekowi, że ostatecznie obdarzy go zbawieniem. To zbawienie stało się faktem w Jezusie Chrystusie. Jezus, Syn Boży, pokonał grzech na krzyżu. Stworzenie czeka na Jego ponowne przyjście, kiedy to dokończy dzieła zbawienia. Skutki grzechu są nadal obecne: śmierć, choroby, beznadziejność, strach. Nie powinny nas one jednak przerażać, gdyż Bóg w swoim dziele zbawienia posługuje się również nimi. Bóg pragnie zbawić wszystkich ludzi. Na końcu to On okaże się zwycięzcą.

 

Żyć taką nadzieją, wierzyć w tę obietnicę – to właśnie znaczy być chrześcijaninem. Wiara nie uwolniła mnie od wszelkich ciężarów i od wszelkich trudności, ale dzięki niej nigdy nie popadłem w zwątpienie. I tego życzę również Tobie! Ty masz przed sobą jeszcze całe życie!

 

Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie,

 

Twój Franciszek

 

***

 

 

Człowiek
- jest obrazem Boga: przez swoją duszę, rozum i wolną wolę
- jest jedynym ziemskim stworzeniem, które może usłyszeć głos Boga i Mu odpowiedzieć
- jest przeznaczony do uczestnictwa w Bożej chwale, do której zostanie kiedyś przyjęty z ciałem i duszą
- z tego powodu obdarzony jest wyjątkową godnością

 

Zło
- Bóg stworzył dobry świat, zło jest następstwem grzechu
- każdy człowiek rodzi się w oddaleniu od Boga i potrzebuje odkupienia (grzech pierworodny)
- Bóg dopuszcza zło, gdyż chce, abyśmy opowiedzieli się za Nim z własnej woli
- zło nie zwycięży, Bóg przemieni je w dobro

 

Matka Teresa (1910-1997)
Poświęciła całe życie najbiedniejszym z biednych, czerpiąc siłę z bliskości z Bogiem.
„Umiłowany Panie, wielki Uzdrowicielu,
klęczę przed Tobą,
gdyż bez Twojego błogosławieństwa
moje zdolności i wysiłki nie zdadzą się na nic.
Daj moim rękom zręczność,
mojemu umysłowi jasność,
mojemu sercu dobroć i zdolność współczucia.
Daj mi czystość, cierpliwość
i siłę, abym mogła nieść
przynajmniej część ciężaru moich cierpiących braci.
Niech zawsze pamiętam,
że posyłając mnie do służby umierającym,
okazałeś mi szczególną łaskę”.

 

Clemens August von Galen (1878-1946)
Biskup Münster, wyraził publiczny protest, gdy narodowi socjaliści rozpoczęli akcję zorganizowanego zabijania ludzi starych oraz chorych psychicznie. Nazistowskiej doktrynie „nic niewartego życia” przeciwstawił chrześcijańskie przekonanie o godności każdego człowieka i przestrzegał przed konsekwencjami jej lekceważenia.
„Jeśli zgodzimy się na to, że mamy prawo zabijać «nieproduktywnych» ludzi – co teraz praktykowane jest na biednych, bezbronnych ludziach oraz chorych psychicznie – to zabijanie wszystkich «nieproduktywnych» ludzi – ludzi nieuleczalnie chorych, kalek, inwalidów wojennych, a ostatecznie nas wszystkich, gdy będziemy starzy, i tym samym «nieproduktywni» – stanie się dozwolone… Trudno sobie wyobrazić, jakie zdziczenie obyczajów… zostanie zaszczepione w naszych rodzinach, jeśli będziemy tolerować tę przerażającą doktrynę”.
(Z kazania w Münster, 3 sierpnia 1941 roku)