AMDG: Czy wystawiała pani sztukę poza Krakowem, np. w Poznaniu, albo czy będzie pani w Poznaniu może kiedyś wystawiać?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: co do Poznania to byłam w karmelitańskiej Piwnicy Duchowej z tekstami Edyt Stein i Adrienne von Speyr.

slejer: Co Pani sadzie o teatrze nergala z behemotha na koncertach?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Oczywiście, nie bywam na takich koncertach, ale widziałam jakieś fragmenty w telewizji. I uważam to za szczwane żerowanie na sztucznie wytworzonych modach młodzieżowych.

Mariusz28: Czy uważa Pani, że Kościół powinien się reformować, iść z duchem czasu?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: A co to jest "duch czasu"? Jeśli to jest łamanie wszelkich zasad, łącznie z przyzwoleniem na aborcję, zgoda na liberalizm i relatywizm... to, to nie jest dla mnie żadna reforma, to jest wstecznictwo. A jeśli ma być to jeszcze większa wierność Ewangelii to proszę, podpisuję się obiema rękami.

tess: A zniesienie celibatu, większy udział wiernych w życiu Kościoła w decydowaniu?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Zniesienie celibatu?! Cóż to bzdura? Znam wielu wspaniałych księży i wiele wspaniałych osób konsekrowanych, kobiet i mężczyzn, żyjących w czystości i ceniących swój celibat… Najlepiej to ujął Jan Paweł II mówiąc: "Kapłan żyje samotnie, żeby inni nie byli samotni". Trzeba mieć świadomość swojego wyboru, czynionego na całe życie i brać za to odpowiedzialność. Wbrew pozorom, nawet małżeństwo wymaga okresów celibatu i nie ma w tym nic, co musiałoby człowieka okaleczać. No, ale jeśli dla kogoś priorytetem w życiu jest sfera jego zmysłowości, to trudno mówić o posiadaniu samego siebie.

Mariusz28: Czy Pani zdaniem krzyż na ścianie szkoły może urazić uczucia ateistów? Czy powinny być zdejmowane?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Absolutnie nie powinny być zdejmowane; są nie tylko symbolem chrześcijaństwa i katolicyzmu... Krzyż jest immanentną częścią kultury europejskiej. Proszę spróbować go usunąć z dziejów Europy - co to będzie miało wspólnego z prawdą?

Lustracja: Pani Izo z jakiej roli jest pani najbardziej zadowolona?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Bez wątpienia ze swego monodramu o św. Teresie, żadne Oskary nie byłyby w stanie zastąpić mi tych nagród, jakimi dla mnie były reakcje widzów.

madziula1711: A kim dzisiaj (jeśli nie aktorką) byłaby Izabela Drobotowicz-Orkisz?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Może psychologiem, może hagiografem? Ale na pewno żoną i gdyby Pan Bóg dał to mamą.

poszukiwacz_bozkow: Jest Pani szczęśliwą żoną i matką . Jak obecność Boga wpływa na te Pani więzy z najbliższymi sercu osobami? :)

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Często bywa tak, że im bardziej oddajemy się Bogu, tym bardziej jesteśmy doświadczani… Podczas śmiertelnej choroby jednego z naszych dzieci (Weronika żyje i ma się dobrze) przekonałam się, że szczęście nie zależy od ilości cierpienia i trwam w tym przekonaniu. Szczęście płynie z miłości i z poczucia obecności w naszym życiu Boga Żywego.

Mariusz28: Czy w życiu kobiety ważniejszy powinien być mąż czy dzieci?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Ujmując rzecz w jakimś porządku, to o poczęcie dzieci powinno się prosić w małżeństwie, a więc to po pierwsze jest mąż, a potem… dzieci odchodzą i jeśli oboje żyjemy, to - zostaje tylko mąż. Trzeba wciąż starać się i walczyć, o dojrzewanie, piękno i dobro w małżeństwie, ale dzieci w pierwszych latach swojego życia są delikatne i słabe, więc oczywiście, że ich dobro i bezpieczeństwo jest na pierwszym miejscu.

s_Gabriela: Czy tylko w języku polskim można usłyszeć Panią?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Niestety tak, chociaż w miarę dobrze posługuję się językiem rosyjskim, więc może kiedyś... lub nawet angielski, jak się douczę :)

AMDG: jakim wartościom zachowuje pani wierność?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Po pierwsze Dekalog. I ta cudowna triada: Prawda, Dobro i Piękno.

Sokole_Oko: Jakie sztuki teatralne Pani lubi? Jakichś konkretnych aktorów?

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Sztuki, hm... prawdę mówiąc, nie istnieje dla mnie teatr bez katharsis, w ogóle sztuka bez katharsis nie istnieje; ona powinna służyć właśnie tej triadzie: Prawdzie, Dobru i Pięknu. To nie ta droga, którą wskazuje Krystian Lupa - chaos, mrok i niepokój jest prawdziwym wyznacznikiem dla sztuki... Janusz Gajos - przede wszystkim, jeśli chodzi o ulubionych aktorów.

Uvirith: To czy w takim razie to co widzimy w TV, albo czasami w teatrze, można nazwać sztuka? Zgodzi się Pani, ze nie zawsze tam znajdziemy katharsis...

Izabela Drobotowicz-Orkisz: Dokładnie to miałam na myśli, zamiast oczyszczenia - skażenie.