Język zrozumiały dla wszystkich

Być może to jest właśnie początek nowej ewangelizacji w indywidualnym wydaniu każdego z nas. Odkrycie, że to ja mam być solą ziemi i przyjęcie konsekwencji, które z tego wynikają w postaci coraz większej wierności Chrystusowi, to początek nowej ewangelizacji. W homilii na zakończenie ostatniego synodu biskupów Ojciec Święty mówił, że nowa ewangelizacja m.in. „dotyczy osób ochrzczonych, które jednak nie żyją zgodnie z wymogami chrztu świętego. Podczas prac synodalnych podkreślano, że ludzie ci znajdują się na wszystkich kontynentach, zwłaszcza w krajach najbardziej zeświecczonych. Kościół zwraca na nich szczególną uwagę, aby na nowo spotkali oni Jezusa Chrystusa, na nowo odkryli radość wiary i powrócili do praktyki religijnej we wspólnocie wiernych”. Kto może ich przyprowadzić na nowo do Chrystusa i zaprosić do wspólnoty wiernych? Papież mówi wprost: „prawdziwymi protagonistami nowej ewangelizacji są święci: mówią oni językiem zrozumiałym dla wszystkich: przykładem swego życia i pełnionych dzieł miłosierdzia”.

Święci to my wszyscy. Każdy, kto rozumie, że być chrześcijaninem to nosić w sercu wezwanie Jezusa „Wy jesteście solą ziemi”, i stara się, by w swoim środowisku nie tylko nie tracić smaku, ale ten smak nadawać, jest świętym. Tym, który przemawia językiem zrozumiałym dla wszystkich. Językiem wierności Bożemu słowu i miłości okazywanej bliźnim.

Przykład tego młodego człowieka, który nosił w sumieniu głębokie pragnienie prawdy i czuł, że trzeba sprawę – obiektywnie rzecz biorąc niewielką i mało znaczącą – załatwić do końca, pokazuje pewien kierunek, który trzeba w życiu wybrać. Trzeba szukać najwyższego dobra, wierności „w sprawach małych” (Łk 16, 10) – to właśnie jest ta szczypta soli, która nadaje smak naszemu życiu i życiu innych.

Adwentowo

Zachęcam, by na początku Adwentu popatrzeć trochę na własne życie i zadać sobie pytania, kim jesteśmy jako ludzie wierzący w naszym środowisku. Czy ktoś, myśląc o wierze, pomyślałby o nas? Czy nasza obecność rozbudza w ludziach ducha wiary, inspiruje do zadawania pytań o sens i sposób życia, o przykazania i cały świat wartości, wreszcie o samego Boga i więź z Nim, która ma swoje punkty odniesienia w modlitwie i sakramentach świętych?

W Adwencie można się dziś bardzo łatwo pogubić. Jeśli wpadniemy w wir zakupów i poszukiwania prezentów w sklepach wypełnionych towarami i dźwiękiem świątecznych szlagierów, może nam zabraknąć czasu dla Jezusa. A Jego żłóbek może się nam wydać jakiś taki dziwny, skromny i niewiele znaczący. Wręcz niepotrzebny. Bo gdzież tu znaleźć dla niego jakieś miejsce między choinką a tyloma prezentami?

Jednak w Adwencie można się też odnaleźć. Można znaleźć to, co najważniejsze. Wystarczy przypomnieć sobie, że są np. codzienne Roraty albo Pismo Święte, które czas by było sięgnąć z półki, by nie pokrywało się coraz bardziej kurzem. Trzeba zacząć je czytać, by stawało się solą naszego życia i nas w sól ziemi przemieniało.

Tegoroczny program duszpasterski został opatrzony hasłem „Być solą ziemi”. Warto podjąć wysiłek poszukiwania tej szczypty soli w naszym życiu, by zrozumieć, że naprawdę możemy być tymi, którzy nadają smak życiu, tzn. przemieniają swoją postawą i swoimi słowami innych.

ks. Dariusz Madejczyk