W 385 roku przybył do Mediolanu. Wszedł w zażyłą przyjaźń z biskupem tego miasta, św. Ambrożym. Osoba Ambrożego wywarła tak mocne wrażenie na Augustynie, iż zapragnął poznać go bliżej; stał się słuchaczem jego kazań. Kazania Ambrożego nie zlikwidowały przeszkód stających na jego drodze do  Kościoła, ale spowodowały że całkowicie odszedł od manicheizmu. A ponieważ ani jego umysł, ani jego serce nie znajdowały zaspokojenia w filozofii laickiej, postanowił pozostać katechumenem w Kościele katolickim. Na chleb codzienny Augustyn zarabiał pracując nie tylko jako nauczyciel, ale musiał wygłaszać też wielkie mowy do zgromadzonych licznie słuchaczy, ponieważ zajmował oficjalne stanowisko [11].

 

Pod wpływem Ambrożego Augustyn wyrzekał się racjonalizmu, zaczynał rozumieć spirytualizm, oraz rolę wiary w nabywaniu wiedzy. Planował stabilizację swojego dotychczasowego życia, oddalił swoją towarzyszkę dotychczasowego życia i zaręczył się z młodą dziewczyną z znaczącego rodu rzymskiego. Powrócił do studium Pisma świętego. Szczególny wpływ wywarł na nim listy św. Pawła, które później stały się przyczyna nawrócenia się w ogrodach Ostii. Oraz Zgłębiał również doktrynę platońską[12].
W wielką sobotę 387 roku przyjął chrzest z rąk św. Ambrożego. W czasie powrotu do Afryki umarła matka św. Monika, Augustyn odłożył swój powrót do Ojczyzny do jesieni  388 r.

 

Po powrocie do Tagasty, Augustyn założył małą wspólnotę zakonną. Co prawda pod czas pobytu w Cassiciacum postanowił, że nigdy nie ożeni się, toteż nie zamierzał przyjmować święceń kapłańskich. Na przekór Augustynowi w 391 r. biskup Hippony wyświęcił go na kapłana. Po święceniach Augustyn osiedlił się w Hipponie i zakłada klasztor.  W 395 r. Został konsekrowany na biskupa pomocniczego Hippony. A rok później po śmierci  Waleriusza, biskupa Hippony, Augustyn zostaje powołany na ordynariusza diecezji aż do śmierci. Augustynowi przypadło kierować diecezją gdy panowała schizma donatystów. Rozpoczął walkę z donatystami; głosząc liczne kazania, prowadząc polemiki i pisząc antydonastyczne dzieła. Obok zwalczania donatystów Augustyn rozwinął swoje poglądy filozoficzne, w dalszym ciągu został pod wpływem neoplatonizmu. Około 411 roku na podstawie konferencji zwołanej w Kartaginie wyszły edykty cesarza przeciwko donatystom; schizmatycy zostają obłożeni rozmaitymi karami. To pozwoliło Augustynowi zwrócić swoją uwagę na innych przeciwników – pelagianów. Zwalczając ich w 413 roku przystąpił do pracy nad Państwem Bożym (De civitate Dei), ukończonym w 426 roku i zaliczanym do największych i najgłośniejszych dzieł powstałych w cieniu najazdu barbarzyńców na cesarstwo. W roku 418 pelagianizm został potępiony, najpierw na synodzie biskupów Afryki, następnie przez cesarza Honoriusza, w końcu przez papieża Zosimosa. W 426 roku Augustyn w przeczuciu zbliżającej się śmierci wyznaczył swojego następcę kapłana Herakliusza. Pod koniec życia Augustyn jeszcze spotkał się z arianizmem. W 428 roku ogłosił kilka dzieł przeciwko biskupowi arianów Maksymowi. W 430 roku Wandalowie przystąpili do oblężenia Hippony. Właśnie pod czas tego oblężenia 28 sierpnia Augustyn umiera[13].

 

Augustyn zawarł swoją doktrynę w następujących dziełach: Wyznania (Confessiones) w trzynastu księgach, powstały między 397 a 401 r., Sprostowania (Retractiones) zawierają informacje o działalności pisarskiej Augustyna do 427 r. Pisma filozoficzne to: Przeciw akademikom (Contra academicos), O życiu szczęśliwym (De beata vita), O porządku (De ordine), Solilokwia (Soliloquia), O nieśmiertelności duszy (De immortalitate animae), O wielkości duszy (De guantitate animae), O nauczycielu (De magistra), O gramatyce (De grammatica), O muzyce (De musica). Pisma apologetyczne: Państwo Boże (De civitate Dei), O herezjach (De haeresibus). Pisma dogmatyczne: O wierze i symbolu (De fide et symbolo), O Trójcy Świętej (De Trinitate) w piętnastu księgach. Pisma antymanichejskie: O obyczajach Kościoła katolickiego i obyczajach manichejczyków (De moribus ecclesiae catholicae et de moribus manichaeorum), O wolnej woli (De libero arbitrio) i inne. Pisma antydonatystyczne, antyariańskie, przeciwko pelagianizmowi. Pisma objaśniające Biblię: homiletyczny wykład Ewangelii św. Jana, O nauce chrześcijańskiej (De doctrina christiana) i inne. Pisma z zakresu teologii moralnej, pastoralnej, Kazania (Sermones), zbiór listów oraz utwory poetyckie[14].