W 1942 roku Hitler „oświadczył, że nie zawahałby się przed otwartą walką z Kościołem, gdyby był czas ku temu”[36]. Rok wcześniej Hitler oświadczył, że „organizacje Kościoła pokonamy powoli za pomocą uświadamiania i uczynimy to bezboleśnie”[37].

 

Hitler powiedział również: „Wolę […] dać się na jakiś czas ekskomunikować, niż być winnym Kościołowi wdzięczność”[38]. Jak jednoznacznie wynika z tego zabarwionego lekkim szyderstwem oświadczenia, Hitler zwyczajnie nie przejąłby się ekskomuniką. Spłynęłoby to po nim jak woda po gęsi. W tym momencie widać, jak niepoważne są oświadczenia tych, którzy twierdzą, że gdyby papież Pius XII ekskomunikował „katolika Hitlera” – jak tego rzekomo usilnie od niego żądano – ileż oszczędziłoby to światu cierpień i krwi. Czyż takie mniemanie to nie czysta naiwność? A w najlepszym przypadku kompletna ignorancja.

 

Maser pisał, że Hitler „odrzucał Kościół” i „nawet jeśli do śmierci do niego należał, to uznawał jego nauki religijne za «zdecydowanie obłąkane», groził mu, otwarcie go zwalczał i wykpiwał jego duchownych”[39].

 

 

Powyższe świadectwa są po prostu niezbite. Teza, że w najbardziej zbrodniczym okresie swego szaleństwa Hitler był katolikiem, nie ma nic wspólnego z prawdą. Wręcz przeciwnie, dokładna analiza danych historycznych, jakie posiadamy, wyraźnie wskazuje, że Hitler, choć urodzony w katolickiej rodzinie, z katolicyzmem w swym życiu nie utożsamiał się już od bardzo wczesnych lat swej młodości.

 

 

***