Sumienie nie zdaje człowieka na samotność, pozwala człowiekowi odkryć swe jestestwo. Właśnie w sumieniu kryje się „źródło” dobra.
Aby mieć „dobre sumienie” (Tym 1.5) człowiek musi szukać nieustannie prawdy i według tej prawdy czynić sądy. A skąd wiedzieć, że jest ono prawe?

 

Święty Paweł mówi, że powinno być oświecone przez Ducha Św. Powiada bowiem (w liście do Rzymian): „Prawdę mówię, w Chrystusie, nie kłamię, potwierdza mi to moje sumienie w Duchu Świętym” (Rz 9-1).
Sumienie w Duchu Świętym - to wielki dar, jaki otrzymaliśmy od Boga. Potrzeba człowiekowi świadomości, iż jest to cenny dar, za który powinniśmy być Bogu wdzięczni, który winniśmy pielęgnować.

 

Kardynał Stefan Wyszyński powiedział: „Istnieją w człowieku wartości otrzymane od Boga - inaczej nie możemy ich zrozumieć, które nieustannie niepokoją nasz rozum, kierując go ku prawdzie i to tak wytrwale, że człowiek, który już zda się posiadł prawdę, jeszcze o nią pyta, jeszcze sprawdza wszystkie stopnie swego rozumowania, azali rzeczywiście tak jest?... Z tą przedziwną mocą rozumu łączy się moc woli, której przedmiotem jest nieustanne dążenie ku dobru”.

 

Sam Jezus wzywa nas do tej nieustannej przemiany, do formacji naszego sumienia, tak by wybierało to, co dobre i piękne. Trzeba, abyśmy otwierali umysł i serce na Boskie światło, które zawsze prowadzi ku dobru i miłości.
Boskie światło pozwala nam również być odpowiedzialnym w moralnym działaniu człowieka.

 

Odpowiedzialność jest istotnym elementem w moralnym działaniu człowieka. „Decyduje jak się kształtuje ostatecznie moralna osobowość człowieka, w jakim stopniu swoim rozumnym postępowaniem urzeczywistnia on we własnej osobie obiektywną treść dobra moralnego, a tym samym określa swoją osobistą wartość moralną”.

 

Boskie światło jest warunkiem drogi i jej celu. „Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu” (J. 3-21). „W obu przypadkach niezbędne jest światło prawdy... światło w metaforyce Ewangelii ma podwójną rolę: 1. pozwala rozróżnić dobro i zło, uczynki „dokonane w Bogu” i czyny nieprawe, 2. ukazuje drogę dobra jako drogę właściwego, tzn. prawdziwego wyboru”.

 

Ojciec Święty Jan Paweł II stwierdził, iż jest potrzebna ogólna znajomość prawa Bożego jest konieczna, ale nie jest wystarczająca. Niezbędna jest swego rodzaju współmierność (connaturalitas) człowieka z prawdziwym dobrem. „Ta connaturalitas... jest zakorzeniona przede wszystkim w teologalnych cnotach wiary, nadziei i miłości”.
Niechże więc te kardynalne cnoty: wiara, nadzieja i miłość kształtują nasze sumienia.

 

 

Cytaty zaczerpnięto z:
- Jan Paweł II, Sumienie a prawda w: Veritatis Splendor, Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, Wrocław, 1993, s. 85.
- Romuald Rybicki FSC, Wprowadzenie do pedagogiki chrześcijańskiej, Częstochowskie Zakłady Graficzne, Częstochowa 1997, s. 34.
- Cyprian Kamil Norwid, Pisma wybrane, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1968, s. 31.
- Jan Paweł II, Veritatis Splendor, Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, Wrocław 1993, s. 87.
- Ks. Mieczysław Rusiecki, Człowiek wobec prawdy w: „Wychowawca” Nr 1/96, s. 4.
- Stefan Kardynał Wyszyński, Sumienie prawe u podstaw obrony życia narodowego, Wydawnictwo im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego „Solideo”, Warszawa 1996, s. 89.
- Władysław Stróżewski, Medytacja o wyzwoleniu przez prawdę, w: „Ethos” Rok 4 1991, KUL, Lublin, s. 38.
- Jan Paweł II, Veritatis Splendor, Wydawnictwo Księgarni Archidiecezjalnej, Wrocław 1993, s. 96.