DRUKUJ
 
Małgorzata Stuła-Topolska
Znaczenie Słowa Bożego dla Ewangelizacji
Zeszyty Odnowy
 


To właśnie czytając Pismo Święte przekonujemy się o powszechnym wezwaniu do głoszenia narodom o tym, że jest Jedyny Bóg, który Jest Miłością."Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili". To sam Bóg powołuje do ewangelizacji wszystkie swoje dzieci, ale kiedy chce i jak chce. Jednych już w łonie matki – tego był świadom prorok Jeremiasz. Wzywa tych "zbyt młodych" Dawida, Tytusa, Jana, ale także starców Symeona i Natanaela Bóg czyni także pośrednio narzędziem tych, którzy Go wcześniej nie znali – jak potężnego pogańskiego władcę babilońskiego Cyrusa II, dzięki dekretowi którego była możliwa za jego następców odbudowa świątyni jerozolimskiej i narodziny judaizmu. Jezus powołuje z wielką mocą w bezpośredniej konfrontacji, już "na przepadłe", oślepionego swą doskonałością i zatwardziałością faryzeusza Pawła, który nie chciał go znać. Kiedy przyjrzyjmy się bliżej szeroko rozumianemu apostolskiemu towarzystwu Jezusa zobaczymy okrytego złą sławą poborcę podatkowego Mateusza i Magdalenę – kobietę lekkich obyczajów. Są tu prości rybacy jak Piotr, Andrzej i synowie Zebedeusza, ale i u uczeni w piśmie jak Nikodem i Józef z Arymatei .Bóg nie ma względu no osoby (Ga 2,6). Wezwani do głoszenia Ewangelii są naprawdę wszyscy i każdy osobiście – po imieniu.

Zasady obowiązujące w ewangelizacji

W Piśmie Świętym znajdziemy uniwersalne zasady obowiązujące w ewangelizacji wszystkie pokolenia ludzi wszystkich wieków. Zobaczmy, co ono przekazuje nam o tych najważniejszych.

1. Każdy jest wezwany, aby iść i głosić Królestwo Boże, ale to nie siłą i nie mocą naszą dokonuje się ewangelizacja (Za 4,6). To Duch Święty jest pierwszym ewangelizatorem, od którego wg obietnicy Jezusa otrzymujemy moc, aby stać się Jego świadkami na całej ziemi (Łk 24,48 ).Ten Duch czyni Piotra i Pawła i każdego z nas wymownymi, podając nam, co mamy mówić; zstępuje również na tych, którzy słuchają słowa Bożego (Dz.10,14). On w naszych umysłach, w naszych duszach przypomina i ożywia nieustannie wszystko, co Jezus powiedział. T o on uczy nas, jak mamy ewangelizować (J 14,26). Duch Święty jest celem i kresem wszelkiej ewangelizacji. Bez Niego nic nie możemy uczynić. Jesteśmy tylko nieużytecznymi sługami Bożego Królestwa (Łk17,10), z których Bóg czyni narzędzia we własnych niosących życie rękach (Dz 9,15).

2. W centrum głoszenia znajduje się Bóg, który Jest Miłością (1J 4,8). To Miłość ponad wszelką miłość. "Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" – te słowa Jezusa zapisał św. Jan (J 15,13). A Jezus oddał za nas życie, bo jesteśmy grzesznikami dalekimi od przyjęcia jego przyjaźni (Rz 5,6–8). Ta bezwarunkowa, szalona, zupełne przekraczająca granice naszego rozumu miłość Boża przyniosła nam zbawienie. I nie ma zbawienia w żadnym innym Imieniu (Dz 4.12). Wody naszego chrztu obmywają nas z naszych grzechów, a Jezusowego chrztu w Jordanie zalewają Go całym grzechem świata. W czasie chrztu ognia, jaki Jezus przyjmuje na Krzyżu, ta miłość staje się prawdziwie Ogniem rzuconym na ziemię (Łk 12,49) Ona ogarnia swym płomieniem wszystkie dzieci Boże, nawet te, które jej nie znają i nie pragną. Można powiedzieć, że Bóg może wszystko poza jednym – On nie może przestać być Miłością, bo ona jest Jego naturą. Miłość wspólnoty i każdego wierzącego z osobna daje o Nim największe, najprawdziwsze świadectwo (Dz 2,42–46 i 4,32–36). Św. Jan apostoł przypomina nam przez wieki, że nie mamy się miłować słowem i językiem, ale czynem i prawdą (1J 3,18). Skuteczna ewangelizacja nie jest możliwa bez jedności, która najmocniej ukazuje tę miłość przebaczającą wszystko każdemu. Ta jedność przynosi niemożliwy dla uzyskania przez prawa świata pokój. Dlatego Jezus zanosi za nas nieustannie modlitwę do Ojca: "Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty Ojcze we Mnie, a Ja w Tobie; aby i oni stanowili jedno w nas, aby świat uwierzył, żeś Ty mnie posłał" (J 17,21).

3. Specjalistą od ewangelizacji nie jest ten kto zna świetnie teorię na jej temat, czy nawet posługuje się pantomimą , dramą lub tańcem ewangelizacyjnym itd. Takim specjalistą, czyli świadkiem staje się przez całe życie ten, kto zna i kocha Jezusa. Najwięksi "specjaliści od miłości" to też najwięksi świadkowie Ewangelii – to święci. Oni zawsze starają się kochać tak, jak to najbardziej jest to dla nich w tym życiu możliwe za łaską Jezusa Chrystusa. Poddani Duchowi Uświęcicielowi realizują Boże wezwanie. "Świętymi bądźcie, bo Ja jestem Święty" (Kpł 11,44). Jan Paweł II powiedział, że tylko święci na serio przemieniają świat.

Święci to najwięksi świadkowie wiary – jak mała Terenia wg przekazu jej siostry Genowefy – ludzie opętani, szaleni Bogiem. Ich przykład nas inspiruje i nieustannie pociąga. Któż z nas przecież nie dostrzega i nie podziwia pełnego wielkiej miłości do Chrystusa i jego Kościoła szaleństwa św. Pawła i innych jemu podobnych, przede wszystkim znajomych z kart Pisma Świętego. Głoszenie więc dokonuje się nade wszystko przez świadectwo życia. Często może być milczące i niepozorne, ale jednak zawsze jest najbardziej skuteczne.

4. W ewangelizacji bezpośredniej istotne znaczenie ma głoszenie na różne sposoby tzw. kerygmatu. Głoszenie kerygmatu – w swej istocie – to przepowiadanie osoby Jezusa Chrystusa jako Jedynego Zbawiciela i Pana. To tzw. pierwsze, podstawowe wspólne dla wszystkich wyznań i nurtów chrześcijaństwa głoszenie Ewangelii ma jeden cel: w oparciu o słowo Boże budzić wiarę w Chrystusa, który daje nowe życie. Kerygmatu używa się najczęściej podczas rozmowy kerygmatycznej, orędzia ewangelizacyjnego i świadectwa.

Na wielu rozmaitych kursach i rekolekcjach przygotowujących do ewangelizacji, ich uczestnikom rozdaje się spis konkretnych cytatów z Biblii dotyczących dawniej 4., dziś wg nowszej metody 6. tzw. praw życia duchowego.
 
strona: 1 2 3