DRUKUJ
 
ks. Tomasz Bać
Noc spokojną i śmierć szczęśliwą niech nam da Bóg wszechmogący...
Msza Święta
 


Modlitwa na zakończenie dnia rozpoczyna się wersetem: Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu i zwykłą dla liturgii godzin doksologią trynitarną Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, która poza Wielkim Postem kończy się aklamacją Alleluja. Werset wprowadzający brzmi w ten sam sposób we wszystkich godzinach kanonicznych odnowionego oficjum rzymskiego (por. OWMR 85).
 
Kolejnym elementem komplety jest rachunek sumienia, który w dokumentach określany jest jako „zwyczaj godny pochwały” (OWMR 86), gdyż ukazuje, iż modlitwa ta jest zamknięciem i dopełnieniem całego dnia. Rachunek sumienia podczas komplety zaleca się odprawiać zarówno w jej celebracji wspólnotowej, jak i w modlitwie prywatnej. Jeśli kompletę odmawia się we wspólnocie, należy zachować odpowiednio długą chwilę ciszy, a sam rachunek sumienia zakończyć według formularzy aktu pokuty zawartych w Mszale rzymskim. Wszystkie formuły aktu pokuty zamykające rachunek sumienia zawarte są także w Dodatku do każdego z tomów Liturgii godzin.
 
Po rachunku sumienia następuje odpowiedni hymn. Polska edycja zawiera pięć hymnów, które wyznaczone zostały na poszczególne okresy liturgiczne oraz na tygodnie Psałterza. Szczególne znaczenie wydają się mieć dwa hymny: Nim kres nadejdzie jasności oraz Chryste, Tyś dniem pełnym blasku, gdyż śpiewa się je zarówno w okresie zwykłym (odpowiednio w I i II tygodniu Psałterza), jak i w okresie Adwentu oraz Narodzenia Pańskiego, a także w Wielkim Poście (odpowiednio w I, III, V oraz II, IV, VI tygodniu). Poza tym na okres Wielkanocny wyznaczony został hymn Jezu, Zbawicielu świata o jasnym wydźwięku paschalnym, a w okresie zwykłym śpiewa się także hymny Wszystkie nasze dzienne sprawy (III tydzień Psałterza) oraz Przyjdź do nas, Panie, bo ciemność zapada (IV tydzień Psałterza). Każdy z tych tekstów wyraża ideę pełnego pokoju stanięcia przed Bogiem u początku nocy oraz powierzenia się Jego miłości i opatrzności. We wszystkich można znaleźć także jasne nawiązania do kończącego się dnia, rozpoczynającej się nocy oraz podstawową dla liturgii godzin symbolikę światłość-ciemności.
 
W strukturze komplety zdecydowano pozostawić cztery najbardziej dla niej charakterystyczne i tradycyjne Psalmy: 4 (Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi, Boże); 134 (Błogosławcie Pana wszyscy słudzy Pańscy) oraz 91 (Kto się w opiekę oddał Najwyższemu), wyznaczając je do oficjum niedzielnego, a także Psalm 31 (Panie, do Ciebie się uciekam). Psalm 4 i 34 tworzą psalmodię komplety po I nieszporach niedziel i uroczystości, Psalm 91 — po II nieszporach niedziel i uroczystości, a Psalm 31 jest pierwszym spośród dwóch psalmów środy. Psalmy pozostałych dni tygodnia zostały wybrane spośród tych tekstów Psałterza, które pobudzają do ufności Bogu (por. OWMR 88). Są one następujące: Ps 86 (Nakłoń swego ucha i wysłuchaj mnie, Panie); Ps 143 (Usłysz, Panie, modlitwę moją); Ps 130 (Z głębokości wołam do Ciebie, Panie); Ps 16 (Zachowaj mnie, Boże, bo chronię się do Ciebie) oraz Ps 88 (Panie, mój Boże, wołam do Ciebie we dnie). Każdy psalm ma własną antyfonę, która w okresie wielkanocnym ogranicza się do potrójnego Alleluja, oraz, jak w przypadku innych godzin kanonicznych, tytuł i sentencję biblijną lub patrystyczną, która wyznacza kierunek jego interpretacji w duchu Ewangelii.
 
Bezpośrednio po psalmodii następuje krótkie czytanie, dobrane odpowiednio do znaczenia komplety, oraz responsorium W ręce Twoje, Panie, powierzam ducha mojego (OWMR 89). Obydwa te teksty wyrażają wielką ufność Bogu, w którego ręce modlący się człowiek oddaje całego siebie, nawiązując do słów Chrystusa wypowiedzianych na krzyżu (por. Łk 23,46).
 
Szczytowym momentem Modlitwy na zakończenie dnia jest ewangeliczny kantyk Symeona Teraz, o Panie, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju (por. Łk 2,29-32) z antyfoną Strzeż nas, Panie, gdy czuwamy (por. OWMR 89). Teksty te wyrażają pokój, z jakim wierzący udaje się na spoczynek. Źródłem tego pokoju jest świadomość obecności w jego życiu Chrystusa — prawdziwej światłości świata. Pieśń Symeona jest trzecim kantykiem ewangelicznym używanym w rzymskim oficjum każdego dnia, po pieśni Zachariasza i pieśni Maryi śpiewanych odpowiednio w jutrzni i w nieszporach.
 
Na każdy dzień tygodnia w komplecie wyznaczono własną modlitwę końcową (por. OWMR 90), będącą prośbą o spokojną noc, o Bożą opiekę, o odnowienie sił, o owoce wykonanej pracy oraz o prawdziwe upodobnienie się do Chrystusa.
 
Zakończeniem modlitwy jest błogosławieństwo, które odmawia się także w prywatnej recytacji komplety (por. OWMR 91). Jego brzemiennie staje się podsumowaniem każdego pragnienia rodzącego się w sercu wierzącego człowieka: Noc spokojną i śmierć szczęśliwą niech nam da Pan Bóg wszechmogący. Tekst błogosławieństwa przenosi perspektywę ludzkiego życia z wymiaru jedynie ziemskiego (prośba o spokojny sen) w eschatologię (prośba o szczęśliwa śmierć). Sen w chrześcijaństwie był zawsze obrazem śmierci. Tak jak nieuchronnie po każdym dniu przychodzi noc, tak życie ludzkie kończy się śmiercią. Jednak tak jak sen wypełnia się, gdy rano wstaje słońce, tak ludzka śmierć zostaje pokonana w poranek wielkanocny. Ufność wyrażona w komplecie ma więc charakter paschalny i eschatologiczny.
 
strona: 1 2 3