Chciał, aby o tym pamiętać…

I przestrzegać będziecie tego za ustawę, tobie i synom twoim aż na wieki. A gdy wnijdziecie do ziemi, którą wam da Pan, jako obiecał, tych obrzędów przestrzegać będziecie.

A gdy wam rzeką synowie wasi: „Co to za obrzędy wasze?” Tedy rzeczecie: „Ofiara to przejścia Pańskiego, który przestępował domy synów Izraelskich w Egipcie, gdy zabijał Egipt, a domy nasze wyzwalał”.

Zatem schylił się lud, i pokłonił się.

Agnieszka Myszewska-Dekert

[1] Przykro jest patrzeć, jak ludzie zapracowują się, by móc przygotować się do świąt. Sprzątają, myją okna, trzepią dywany, robią wielkie zakupy. I martwią się, że nie znajdą czasu, by pójść poświęcić pokarmy, bo tyle jeszcze do zrobienia. I w końcu nadchodzi niedziela. Siadają do stołu i... pustka. Z punktu liturgicznego jest już prawie po świętach. Ten najważniejszy czas minął, kiedy człowieka ciągle jeszcze zaprzątały rzeczy drugorzędne.

Jak inna jest tradycja zachowana w Kościołach Wschodnich. Sprzątanie, wymowne, kojarzone z żydowskim usuwaniem starego kwasu, kończy się w środę, wtedy też kończy się także wszelkie inne przygotowania. Od czwartku aż do niedzielnego poranka, wierni zajmują się tylko sprawami wiary, uczestnicząc w wielkiej liturgii Triduum. Idzie za tym rozumienie, że liturgia Triduum to nie tylko wydarzenia, ale to ten czas pomiędzy. Wszystko, co dzieje się miedzy znakiem krzyża rozpoczynającą Mszę Wieczerzy Pańskiej, a błogosławieństwem kończącym Wigilię Paschalną należy do czasu świętego. Nie przystoi w tym czasie zachowywać się tak jakby nic ważnego się nie działo. Wręcz przeciwnie: przez ciszę, post i modlitwę przenosi się tę liturgię do domu, włącza do swego życia.

[2] Wewnątrz Kościoła pojawiły się głosy za tym, by na nowo rozważyć dosłowność Zmartwychwstania, obecność Pana w Eucharystii, oraz by nie narażać dzieci na stres związany z wizją człowieka na krzyżu.

[3] W religii „symboliczny” znaczy zawsze „rzeczywisty”. Symbol oznacza rzeczywistość, jest tym, co przedstawia, ucieleśnia rzeczywistość o której mówi.

[4] Na przykład permanentne rozpoczynanie Wigilii Paschalnej przed zmrokiem, co czyni nieczytelną symbolikę Paschału – Chrystusa jako rozjaśniającego ciemności grzechu i stwarzającego na nowo świat. Powszechne w tym przypadku tłumaczenie się, „że ludzie nie przyjdą”, jest co najmniej dziwne, bo potrafią przecież przyjść w środku nocy i w zimie na Pasterkę (!).

[5] Jaka jest droga wyjścia? Przez liturgię, dzieło całej wspólnoty, sprawowaną w całej jej głębi i pięknie, aby była oczekiwana i wytęskniona, jak wyzwolenie z niewoli Egiptu. To właśnie doświadczenie sacrum wyzwala tęsknotę za nim.