Wprowadzenie

„Ewangelizacja zawsze jest głoszeniem nowości: nowości Chrystusa”, tym skuteczniejszym, im prostszymi słowami wyrażonym. I to właśnie prostota, ta trudna i rzadko spotykana cnota, pojawia się częstokroć w rozważaniach Bruno Maggioniego, będąc ich duchową kanwą. Jest to taki rodzaj prostoty, który idzie w parze z radykalnością, a nie mogłoby być inaczej, ponieważ cały wywód Maggioniego jest zgodny z Ewangelią i jest na służbie Ewangelii. Jest to taki rodzaj prostoty, która nie ma nic wspólnego z łatwością, lecz która jest wynikiem ascezy, wewnętrznej pracy oraz badań, i objawia się jako równowaga między znajomością Biblii a umiejętnością głoszenia ludziom dobrej nowiny współcześnie, w historii, w sposób zrozumiały dla wszystkich, wykształconych i niewykształconych. Prostota jest uniwersalna, dociera do wszystkich, przemawia językiem Ducha i głosi każdemu, bez wyjątku, dzieła Boga. Dokładnie jak to miało miejsce w dzień zesłania Ducha Świętego według ­opowieści z Dziejów Apostolskich. Prostota jest uniwersalna, tak jak uniwersalna jest Biblia, która nie jest wyłącznym dziedzictwem wierzących, tak jak uniwersalna jest dobra nowina, przeznaczona dla każdego, tak jak uniwersalna jest miłość Boga i miłosierdzie Jezusa, chrześcijańska wspólnota, miłość bliźniego i sprawiedliwość, i tak jak uniwersalny jest Bóg, o którym mówi Jezus z Nazaretu. Maggioni przypomina jednak, że „ludzie nie kochają Boga uniwersalnego, lecz wolą Boga stronniczego”. Zresztą, jak stwierdza Maggioni, to nie powinno dziwić, skoro „centrum chrześcijańskiej uniwersalności” jest krzyż, z którego Chrystus przyciąga wszystkich do siebie. Uniwersalność to jedna z myśli przewodnich rozważań Maggioniego, które najbardziej ukazują jego cechy jako człowieka wierzącego, nie tylko zakochanego w Ewangelii, lecz miłującego człowieka i tęskniącego za pogodzoną ludzkością: „Już w Starym Testamencie – pisze autor – ludzie pielgrzymowali nie tylko do Boga, lecz zawsze była to droga ku innej, zbratanej ludzkości, ku wspólnej ojczyźnie. A Chrystus wywyższony, chwalebny, lecz ukrzyżowany, zgromadzi ludzi”.
 

Ta książka Maggioniego jest istotna, zwłaszcza, bo ukazała się w roku Synodu biskupów poświęconego Nowej ewangelizacji dla przekazu chrześcijańskiej wiary (7-28 października 2012). Stanowi posługę kościelną i posługę wiary, ponieważ umieszcza nową ewangelizację w perspektywie ewangelicznej wartości, poza którą ewangelizacja zostaje ograniczona do aspektów przede wszystkim socjologicznych czy kulturowych czy też pasterskich. Ponadto przypomina II Sobór Watykański, który został otwarty pięćdziesiąt lat temu. Maggioni kładąc nacisk na pierwszeństwo Słowa Bożego, które musi oświecać i ożywiać nową ewangelizację, wzywa do tego, co stało się możliwe w środowisku katolickim dzięki Dei Verbum, konstytucji, która być może jest dokumentem mającym największe możliwości reformatorskie spośród dokumentów jakie powstały podczas soborowych posiedzeń.
 

Autor mówi z prostotą także o teraźniejszości albo, inaczej mówiąc, stawia teraźniejszość Kościoła i historii przed Słowem Bożym. Z czystą ewangeliczną jasnością Maggioniemu udaje się sprawić, że ewangeliczne słowo rozbrzmiewa w teraźniejszości nie popadając w banalne czy polemiczne uwspółcześnienia, lecz zawsze będąc odbiciem Słowa Bożego, którego siłą jest łagodność. Jego spostrzeżenia, czynione z punktu widzenia dojrzałego wierzącego człowieka, który jest w stanie stać się mały niczym dziecko, są zarazem łagodne i ostre: „Ewangelia nie głosi odrzucenia świata, lecz miłość Boga do świata”; jeśli Słowo oskarża świat, to nie „dlatego, że nie jest on chrześcijański, lecz ­dlatego, że jest bałwochwalczy, niemoralny i niesprawiedliwy. Oskarża go, ponieważ jest nieludzki”; „oskarżenie nie ma go zniszczyć, lecz otworzyć na nowe możliwości”; „jeśli głoszenie Ewangelii wydaje się stare i wywołuje nudę, to znaczy, że to nie Ewangelię głoszono”.
 

Prostota, jako sztuka czytania i interpretacji Pisma Świętego wzbudza mądrość, która przenika tę książkę. Tak, jest to mądra książka, która żywi się ludzką mądrością autora i paradoksalną mądrością Ewangelii, a w efekcie krzyża. Jest to książka, która ma odwagę domagać się, aby doniosłe dzieło ewangelizacji było zawsze powrotem do sedna Ewangelii, w przekonaniu, że energia potrzebna do głoszenia Jej dzisiaj zawsze bierze się ze starożytnych źródeł: „Pierwsi chrześcijanie wiedzieli, że Ewangelia posiada różnorakie treści i następstwa oraz, że ludzie mają wiele rozmaitych potrzeb, lecz byli także przekonani, że nowość, zadziwienie i siła przekonania Ewangelii biorą się z jej źródeł, a nie z pojedynczych szczegółów. Żadna konieczność nie odciągała ich od sedna”.
 

I właśnie ten powrót do sedna musi być nową ewangelizacją, której książka Bruno Maggioniego nie tylko przedstawia zarys, lecz której jest także w pełni udanym przykładem.