Niezwykle trudnym doświadczeniem w życiu wiary jest stawienie czoła wstydowi i nieufności wobec samych siebie, które rodzą się w nas jako gorzkie owoce niewierności wobec Boga. W pewnym momencie odkrywamy, że zaczęliśmy tak żyć jakby Bóg nie istniał. Zamknęliśmy oczy na Jego sprawy, nie chcieliśmy „mieć Pana przed swymi oczyma”. Nie chcieliśmy patrzeć na światło, bo nie moglibyśmy wówczas pójść za naszymi namiętnościami, które potrzebują półmroku. W pewnym momencie budzimy się z takiego stanu i nawet, gdy ucichnie sumienie oczyszczone miłosierdziem Bożym zostaje niepokojące pytanie: Jak mogłem tak oddalić się od Tego, któremu żarliwie wyznawałem swoją miłość? Jak mogłem na tak długo oddzielić się zasłoną nieczułości na Jego miłość, którą wybrałem i za którą poszedłem? A wybór ten przecież nie był chwilową egzaltacją, ale decyzją, która miała swoją długą historię, czas dojrzewania, umacniania się. Wspólna droga, którą przeszliśmy — bo zawsze więź z Nim dokonuje się podczas wspólnego wędrowania — wydawała się dawać gwarancję głębokiej przynależności do Pana, której nic nie zdoła podważyć. A jednak odwróciłem się od Jego Światła wybierając ciemność. I nie była to tylko chwila tak zwanej „słabości”, ale cały ciąg zdarzeń, decyzji życia ukrytego w mroku i cieniu śmierci.

 

Czym więc były wszystkie te chwile spotkania z Bogiem na modlitwie? Jaka była rzeczywista wartość wyznań czynionych wobec Niego w świętej, miłosnej przestrzeni znaków Liturgii, sakramentów? Czy miały jakiekolwiek realny ciężar wszystkie te „odkrycia”, gdy jasno pojmowaliśmy zawiłe dotąd dla nas prawdy wiary; gdy Słowo nadawało kształt naszym pragnieniom.

 

Po tym, gdy uświadomiliśmy sobie naszą zdolność do fundamentalnej niewierności, jak możemy bez lęku wrócić do tych samych słów, modlitw, wyrażanej miłości, wiary. Już kiedyś tak właśnie stawaliśmy przed Jego obliczem, otwarci i wyczekujący Jego łaski. I co stało się potem? Boimy się więc naszych pragnień, rodzi  się w nas lęk przed gorliwością, która znów może okazać się zbyt „lekka” wobec podmuchów naszych namiętności i słabości woli.

 

Potrzebne jest w takiej sytuacji ponowne wezwanie nas przez Pana do bliskości z Nim. On sam musi dać nam prawo do wielkich pragnień. Mówi nam o tym scena spotkania Zmartwychwstałego z Piotrem. Ostatnim słowem Piotra jest wyznanie: Panie Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham.

 

Lekarstwem na nasz lęk są słowa: Jezu, ufam Tobie. Ta modlitwa pojawiła się w kontekście przypomnianego Kościołowi największego przymiotu Boga — Jego miłosierdzia. W mojej obawie przede mną samym — zdolnym tak daleko odejść od życia, w mrok śmierci — wołam z głębokości — Jezu  ufam Tobie. Nie muszę bać się zaczynać od nowa. Nie dlatego, że ufam sobie, ale dlatego, że w Tobie Panie pokładam nadzieję.