Wprowadzenie

To było ponad trzydzieści lat temu. Interesowały mnie poezja i teatr. Ale bardziej niż czytelnikiem czy widzem, byłem uczestnikiem tej sztuki, która dawała mi możliwość wyrazu tego, czego jako młody człowiek doświadczałem i co było dla mnie ważne. Z lubością więc przygotowywałem się do kolejnych konkursów recytatorskich i innych występów, co niekoniecznie ułatwiało mi egzystowanie jako ucznia jasielskiego liceum. Ale przeżycia i emocje towarzyszące mojej pasji były wystarczającą gratyfikacją, by tą drogą iść dalej. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że otworzy się przede mną nieoczekiwanie zupełnie inna droga, na której młodzieńcze doświadczenia okażą się drogocenne. Słowo i teatr z życiem związane są organicznie, choć reprezentuje się już nie obce postaci na scenie, ale siebie na ziemi, a gra nie idzie o aplauz widowni, ale o życie wieczne.

Kiedy przygotowywałem się do jakiegoś konkursu, musiałem rzecz jasna opanować tekst na pamięć, a dalej wypowiadać go na różne sposoby, by odnaleźć najlepszą interpretację i takie formy wyrazu, które również dla jurorów będą intrygujące. Nie pamiętam, jak znosili to inni członkowie rodziny, a z rodzicami była nas szóstka.

Pamiętam za to doskonale, jak Kasia, słodka dziewczyneczka, moja dziewięć lat młodsza siostra, kiedy tylko słyszała, jak zaczynałem recytację, wkradała się cichutko do pokoju, siadała skulona w kącie i słuchała. Patrzyła na mnie z takim zainteresowaniem, jakby widziała nie tylko mnie, ale wszystkie osoby i sytuacje, o których była mowa. Kiedy kończyłem, prosiła, bym powtórzył jakiś fragment. I powtarzałem. Mogłem tak powtarzać bez końca.

Była jedynym widzem, ale to wystarczało. Lubiłem, jak na mnie patrzy. Jej wzrok dawał mi pewność, że podoba się jej to, co robię. Dziś już nie recytuję. Dziś po prostu jestem. I mówię o tym, co dla mnie ważne.

Spis treści

1. Spojrzenie Boga
2. Spojrzenie człowieka
3. Głos Boga
4. Dzieło Boga
5. Bóg jest piękny
6. Bóg ma gust
7. Spotkanie