DRUKUJ
 
Pascha
 


W Ewangelii Wielkiej Środy „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski. U ciebie pragnę urządzić Paschę z moimi uczniami”. Wielka Środa pachnie zatem przaśnym chlebem, pieczonym barankiem i gorzkimi ziołami.


Tora mówi:W miesiącu pierwszym nissan (marzec – kwiecień), czternastego dnia o zmierzchu jest Pascha Pana, a piętnastego dnia Święto Przaśników. Przez siedem dni będziecie jedli tylko przaśne chleby. Pierwszego dnia będzie dla was ogłoszone święte zgromadzenie.

 

Święto Pesach upamiętnia najbardziej znamienne i tajemnicze wydarzenie w historii narodu wybranego – ucieczkę z Egiptu, gdzie Żydzi mieszkali przez 400 lat, ciesząc się swobodą i spokojem. Za panowania faraona Ramzesa II wszystko się zmieniło – zostali zmuszeni do niewolniczej pracy. Pod dowództwem charyzmatycznego przywódcy Mojżesza zdecydowali się na ucieczkę z kraju niewoli. Wcześniej Egipt nawiedzały liczne plagi, które świadczyły o opiece Jahve nad Żydami i miały na celu skłonić faraona do ich uwolnienia. Najstraszniejszą z kar była śmierć synów pierworodnych. Nie dotknęła ona jednak Żydów, gdyż – ostrzeżeni przez Mojżesza – naznaczyli drzwi domów krwią jednorocznego baranka złożonego w ofierze. Anioł śmierci, wędrując przez Egipt, omijał ich domy. Słowo Pesach w języku hebrajskim oznacza: omijać, przejść obok.

 

W noc poprzedzającą ucieczkę Żydzi po zjedzeniu posiłku złożonego z pieczonego baranka przyprawionego gorzkimi ziołami i wypieczonych w pośpiech przaśnych chlebów, wyruszyli potajemnie w drogę do Palestyny. W pogoń za nimi udała się potężna armia egipska. Jahve po raz kolejny okazał narodowi wybranemu łaskę i otworzył przed uciekinierami wody Morza Czerwonego, które następnie zatopiły ścigających ich Egipcjan. Święto Paschy upamiętnia to cudowne wydarzenie.

 

Przygotowania do jego obchodów wiążą się z gruntownymi wiosennymi porządkami. Podczas Paschy głośno odczytuje się hagadę pesachową opowiadającą o wyjściu z Egiptu. Seder prowadzi najstarszy w rodzinie mężczyzna, który wygłasza błogosławieństwa, zaczynając od kiduszu – poświęcenia wina. Wznosi nim obowiązkowe toasty i odpowiada na cztery pytania dotyczące święta, zadawane tradycyjnie przez najmłodszego uczestnika uczty.

 

Na świątecznym stole muszą znaleźć się: trzy nakryte mace, udziec barani, gorzkie zioła upamiętniające pobyt w niewoli, pieczone w popiele jajka i charoset czyli surówka z jabłek, migdałów, orzechów i wina, przypominająca wyglądem cegły wyrabiane przez Żydów w egipskiej niewoli. Na środku stołu stawia się kielich dla Eliasza, zaś przy stole zawsze dostawione jest dodatkowe krzesło dla Mesjasza (gdyby zdecydował się przyjść). Przy czwartym toaście wznosi się kielichy i trzykrotnie powtarza: Baszama ha – baa bi Jeruszlajm (W przyszłym roku w Jerozolimie). Około północy otwiera się drzwi i wita przybywającego wówczas Eliasza słowami: Baruch ha- ba (Witaj przybywający). Żydzi wierzą, że prorok odwiedza w tę noc wszystkie ich domy i wypija kroplę wina ze swego kielicha.

 

Świąteczne dni to dobry czas na modlitwę i zabawę. Taniec żydowski jest kontaktem z Bogiem wyrazem czci dla Niego. Taniec niesie też ze sobą radość, która w duszę człowieka wprowadza pokój.

 

Mariola Wiertek
franciszkanie.pl