DRUKUJ
 
Urszula Maria Wosicka
Źródło życia na pustyni miasta
Przewodnik Katolicki
 


Jak żyć, by dosięgnąć unum necessarium – tego, co jedyne i konieczne? W poszukiwaniu odpowiedzi na to pytanie zrodziły się Wspólnoty Jerozolimskie. Odtąd w wielu miastach Europy, i nie tylko, tworzą miejsca ciszy, oazę dla spragnionych mieszkańców.

 

Dwa lata modlitwy na pustyni zaowocowały w 38-letnim Francuzie pragnieniem życia kontemplacyjnego, a jednocześnie włączonego w rytm miasta. O. Pierre-Marie Delfieux, urodzony w 1934 r., po ukończeniu w Paryżu studiów teologii, socjologii i filozofii pracował jako wikary, następnie jako duszpasterz akademicki. Po dziesięciu latach pracy udał się na pielgrzymkę do Jerozolimy, później na Saharę, by jako pustelnik pozostać na górze Assekrem. To właśnie tam pytał Boga: jak żyć, by dosięgnąć samego unum necessarium – tego, co jedyne i konieczne – i mówić odtąd wprost do Boga lub o Bogu? Myślał o zostaniu mnichem, ale niekoniecznie zamkniętym za murami klasztoru. Tak zrodził się pomysł założenia wspólnoty, która zanurzona w głębię ciszy i relacji z Bogiem nie będzie odosobniona od pośpiechu i gwaru miasta, ale w nim osadzona. Wspólnoty, która w mieście będzie żyć i pracować, ofiarowując zagubionym mieszkańcom swoją obecność, miejsce modlitwy i wytchnienia. Po powrocie do Francji, w roku 1974, o. Pierre-Marie spotkał się z kard. Martym, arcybiskupem Paryża, który po wysłuchaniu pustelnika powiedział krótko: „Zgoda!”. Rok później, w uroczystość Wszystkich Świętych, w kościele St. Gervais w Paryżu, po raz pierwszy dwunastu braci modliło się psalmami. Rok później, w święto Niepokalanego Poczęcia NMP, dołączyły pierwsze siostry.

„Tu Jeruzalem, słucham”


Takimi słowami bracia witają dzwoniących do domu wspólnoty, który jest otwarty dla każdego, niezależnie od wieku, płci, mentalności, przekonań. Przede wszystkim można przyjść do kościoła, na liturgię. Z myślą o gościach stworzono też pokój przyjęć, w którym zawsze czeka któryś z braci, aby porozmawiać, wysłuchać, wyspowiadać. Można też wspólnie z braćmi w milczeniu zjeść obiad, porozmawiać przy kawie. Dlaczego Jeruzalem? W „Księdze Życia”, regule wspólnoty, jej założyciel wyjaśnia: „Jeruzalem to twoje nowe imię. Imię wyraża przynależność, tłumaczy misję, przypomina obowiązek”. Jeruzalem jest miastem danym ludziom przez Boga i zbudowanym przez ludzi dla Boga – uprzywilejowanym miejscem spotkania człowieka z Bogiem. Tam nauczał, umarł i zmartwychwstał Jezus, tam też zesłał On Ducha Świętego na Kościół, a powołaniem mnicha i mniszki jerozolimskiej jest podążanie śladami Jezusa. Jeruzalem jest miejscem, gdzie żyją podzieleni wyznawcy trzech religii, co wzywa do życia ekumenią. W końcu Jeruzalem przypomina, że życie monastyczne ma uobecniać na ziemi Miasto z wysoka.

W sercu miast, w sercu Boga


Ojciec Delfieux postrzegał duże miasto jako znak naszego czasu łączący w sobie dwie skrajności. Z jednej strony jako miejsce obecności Boga, który w mieście działał podczas ziemskiego życia i przebywa teraz. Miejsce wspólnej modlitwy i miłości, w którym człowiek umieścił to, co ma najlepszego, gdzie pracuje, żyje. Z drugiej strony – to zgiełk, pycha, grzech, rozpacz, zniszczenie. W mieście też wydano wyrok na Syna Bożego. To miejsce pełne lęku, obojętności, poszukiwań i bolesnej samotności. Ta miejska rzeczywistość jest dla mnichów wezwaniem do walki dla Boga i przeciw złu, miejscem zmagań i kontemplacji, miejscem dzielenia się z mieszkańcami pokojem i nadzieją. Powołaniem wspólnot jest stwarzanie w pustyni miast oazy, w której zatrzymać może się każdy. Szukanie Boga stanowi centrum ich życia, jednak jego rytm jest odmierzany rytmem miasta. O. Pierre-Marie pragnął, by stawali się „bliscy ludziom, choć oddaleni, solidarni, choć samotni, uważni na potrzeby ludzi, choć myślący tylko o Bogu”.

„Źródło Twojej miłości i moc Twojego życia”


Tak określa o.Pierre-Marie modlitwę, która w życiu mnicha ma być nieustanna. Stawać się ma kontemplacją obrazu Boga, jakim jest „ludzkie miasto, oblicze Oblicza Bożego”. Dlatego większość dnia wypełnia spotkanie z Bogiem – osobiste: adoracja, lectio divina; w nocy z czwartku na piątek czuwanie przed Najświętszym Sakramentem będące odpowiedzią na samotność Jezusa w Ogrójcu – oraz we wspólnocie: Eucharystia, jutrznia, modlitwa południowa i nieszpory. Liturgia jest najważniejszym elementem życia Wspólnot Jerozolimskich. Jest znakiem ich obecności w mieście, sposobem ewangelizacji i świadectwem dla mieszkańców, którzy licznie w niej uczestniczą. Przygotowana z miłością i starannością, łączy elementy dawne i nowe. Śpiew chóralny, czterogłosowy, melodie inspirowane tradycją Kościołów wschodnich, świece, kadzidło, mnisi i mniszki po obu stronach ołtarza, w białych habitach – wszystko tworzy przestrzeń oddechu i odpoczynku, pomaga otworzyć się na spotkanie z Bogiem.

Rodzina Wspólnot Jerozolimskich


Jerozolimskie Wspólnoty Monastyczne skupiają siostry i braci, którzy składają śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, obietnicę zmiany obyczajów i dążenie do nieustannej modlitwy. Mnisi i mniszki mieszkają oddzielnie, mają osobne zarządy, posiłki i rytm życia. Żyją według tej samej reguły i spotykają się na liturgii. Nie mają klauzury, poza miejscem pracy noszą habit. Pracują na pół etatu w swoim zawodzie, resztę czasu dzieląc między modlitwę, zajęcia domowe oraz spotkania z ludźmi. Wokół nich gromadzą się Wspólnoty Laickie, których członkowie żyją według reguły „Księgi Życia”, jej punkty zachowując zależnie od indywidualnych możliwości.


Życie we Wspólnotach Jerozolimskich jest jedną z wielu dróg, jaką mogą wybrać ci, którzy chcą żyć w pełni, którzy na pytanie Jezusa: Kim jestem dla ciebie? – chcą odpowiedzieć tak, jak ujął to brat Roger z Taizé: „Jezu Chryste, Ty jesteś tym, który mnie miłuje i teraz, i w wieczności. Ty otwierasz przede mną drogę ryzyka. Nie oczekujesz ode mnie jakiś resztek, lecz całego życia”.

rytm dnia:


5.30 Pobudka
6.00 Modlitwa osobista w kościele przed Najświętszym Sakramentem
7.00 Jutrznia
7.30 Śniadanie
8.00 Praca
12.30 Modlitwa południowa
13.00 Obiad
14.00 Modlitwa w celach (w tym godzina lectio divina, czasem wcześniej rekreacja)
17.00 Modlitwa osobista w kościele przed Najświętszym Sakramentem
18.00 Nieszpory
18.30 Eucharystia
19.30 Kolacja
20.00 Wielka cisza (czasem wcześniej kapituła czy próba śpiewu, kompleta)

 

kontakt:
Kościół Matki Bożej Jerozolimskiej
Monastyczne Wspólnoty Jerozolimskie
ul. Łazienkowska 14
00–449 Warszawa
tel. braci: 22 627 22 37
tel. sióstr : 22 627 22 36
http://jerusalem.cef.fr/pl


Urszula Maria Wosicka
Przewodnik Katolicki 1/2015