logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
o. Dariusz W. Andrzejewski CSSp
85-lecie Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce
materiał własny
 


85-lecie obecności Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce
 
(1921–2006)
 
Rok 2006 to dla Prowincji Polskiej Zgromadzenia Ducha Świętego rok jubileuszu 85-lecia obecności ojców i braci – Misjonarzy Ducha Świętego – w Polsce oraz 30-lecie istnienia Wyższego Misyjnego Seminarium Duchownego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy (1976–2006).
 
To właśnie 85 lat temu, na początku 1921 roku, ojciec ppłk Zygmunt Rydlewski CSSp, kapelan i dziekan w Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera, zorganizował w Bydgoszczy przy ul. Śniadeckich, na polecenie władz zakonnych, Dom Świętego Józefa dla Synów Obrońców Ojczyzny im. gen. Józefa Hallera i ta data jest oficjalnym początkiem pobytu Zgromadzenia Ducha Świętego na terenie Polski.
 
Rys historyczny Zgromadzenia Ducha Świętego
 
W 2003 roku Zgromadzenie Ducha Świętego obchodziło jubileusz 300-lecia istnienia. W październiku 1701 roku przyszły założyciel zgromadzenia Klaudiusz Franciszek Poullart des Places poprosił o przyjęcie do paryskiego kolegium Ojców Jezuitów pod wezwaniem Luis le Grand. Za radą swych nauczycieli i kierowników duchowych po 2 latach, w dzień Zesłania Ducha Świętego, 27 maja 1703 roku, 24-letni kandydat do stanu duchownego Poullart des Places, wraz z 12 przyjaciółmi, stworzył w Paryżu seminarium i wspólnotę poświęconą Duchowi Świętemu i Najświętszej Maryi Pannie.
 
Dnia 17 grudnia 1707 roku Klaudiusz Franciszek Poullart des Places otrzymał święcenia kapłańskie. Odtąd bez reszty poświęcił się swym studentom i zajął się ich formacją. Rozpoczęte nowe dzieło, liczyło w 1708 roku aż 70 studentów. Ksiądz Klaudiusz Franciszek Poullart des Places umarł w młodym wieku, dnia 2 października 1709 roku, mając niespełna 31 lat. Na własną prośbę został pochowany wśród ubogich na paryskim cmentarzu św. Szczepana.
 
Jedyne, co pozostało po założycielu Seminarium Ducha Świętego, to Regulaminy, które obowiązywały w seminarium ks. Poullart des Places, a które stały się później podstawą Reguł życia Zgromadzenia Ducha Świętego.
 
Na początku XVIII wieku misjonarze Ducha Świętego zaczęli współpracować z paryskim Seminarium Misji Zagranicznych, które ewangelizowało wówczas olbrzymie tereny na Dalekim Wschodzie i w Kanadzie. Za jego pośrednictwem kapłani z Seminarium Ducha Świętego w Paryżu wyjechali między innymi do Kambodży, Chin, Indii i do Kanady, gdzie pierwsi misjonarze dotarli w 1732 roku. W ciągu pierwszych dwudziestu lat do prowincji Quebec wyjechało aż 55 misjonarzy. W 1765 roku utworzono oddzielną Prefekturę Apostolską i powierzono ją misjonarzom ze Zgromadzenia Ducha Świętego – było to pierwsze terytorium misyjne bezpośrednio obsługiwane przez zgromadzenie, gdzie ojcowie pracują po dzień dzisiejszy. W 1764 roku Zgromadzeniu Ducha Świętego powierzono także misję w Gujanie Francuskiej.
 
Wraz z umocnieniem życia zakonnego, dnia 7 lutego 1824 roku, reguła zgromadzenia otrzymała oficjalne zatwierdzenie papieskie. Jednak już w lipcu 1830 roku Paryżem wstrząsnęła kolejna rewolucja. Seminarium Ducha Świętego zostało ponownie zniszczone, a klerycy, ratując życie, rozproszyli się. Przełożeni Zgromadzenia Ducha Świętego postanowili więc zacieśnić współpracę z pokrewnym w swych regułach, założonym przez ojca Franciszka Marię Libermanna, Stowarzyszeniem Niepokalanego Serca Maryi. Dnia 10 czerwca 1848 roku przedstawiciele obydwu zgromadzeń na czele z księdzem Monnet i ojcem Libermannem dokonali ich połączenia. Uprawomocnił to specjalny dekret papieża Piusa IX z dnia 10 września 1848 roku, w którym czytamy: „Zjednoczenie dokona się w ten sposób, że Stowarzyszenie Serca Maryi przestanie istnieć, a członkowie jego zostaną wcieleni do Zgromadzenia Ducha Świętego”. Postanowiono także wprowadzić zmianę w nazwie: Zgromadzenie Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi (Congregatio Sancti Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Beatissimae Virginis Mariae – CSSp). Nie zmieniono Reguły, dodano do niej tylko Konstytucje, które uzupełniały ją. Wzmocnione i odmłodzone zgromadzenie szybko scementowało się i weszło w nowy etap swej działalności, a za swą dewizę zakonną przyjęło słowa Cor unum et anima una – „Jedno serce i jedna dusza”.
 
Ojciec Franciszek Maria Libermann, jako przełożony generalny, kierował zjednoczonym i odnowionym zgromadzeniem ponad cztery lata. Dnia 2 lutego 1852 roku ojciec Franciszek Maria Paweł Libermann CSSp umarł w opinii świętości, a jego proces beatyfikacyjny toczy się obecnie w Watykanie. Po 1860 roku Zgromadzenie Ducha Świętego rozwijało się szybko i prężnie także poza Francją. Utworzone zostały nowe prowincje zakonne w Irlandii, Portugalii, Stanach Zjednoczonych i w Niemczech. Z początkiem XX wieku powstały nowe domy zakonne w Belgii, Holandii, Szwajcarii i ponownie w Kanadzie.
 
Historia Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce
 
Pierwsi misjonarze Ducha Świętego dotarli do odrodzonej Polski po pierwszej wojnie światowej z Francji wraz z Błękitną Armią gen. Józefa Hallera. Byli to misjonarze polskiego pochodzenia, którzy wcześniej wstąpili do zgromadzenia albo we Francji, albo w USA. Wśród nich byli m.in.: ojciec Jan Dekowski, ojciec Józef Jaworski i ojciec ppłk Zygmunt Rydlewski. Ten ostatni, po demobilizacji z Armii Polskiej, pozostał na polecenie przełożonego generalnego w Ojczyźnie. W styczniu 1921 roku ojciec Zygmunt Rydlewski, z poparciem księdza kardynała Edmunda Dalbora, Prymasa Polski, założył Sierociniec dla Synów Obrońców Ojczyzny po Zmarłych Hallerczykach w Bydgoszczy na Wilczaku. Dnia 18 października 1922 roku zgromadzenie zakupiło dom w Bydgoszczy przy ul. Śniadeckich z przeznaczeniem na Niższe Seminarium Duchowne, gdzie przeniesiono siedzibę z ul. Jary. Zamieszkali w nim ojcowie wraz z pięćdziesięcioma sierotami i kilkoma kandydatami na misjonarzy. Uroczystego poświęcenia domu dokonał ksiądz kardynał Edmund Dalbor w obecności gen. Józefa Hallera, przedstawicieli miejscowego duchowieństwa i władz miejskich w Bydgoszczy dnia 5 grudnia 1922 roku.
 
Przełożony Generalny Zgromadzenia Ducha Świętego ksiądz arcybiskup Aleksander Le Roy postanowił udzielić nowemu dziełu zgromadzenia w Polsce silniejszego i oficjalnego poparcia. Dlatego dnia 25 marca 1925 roku została ustanowiona wiceprowincja zakonna, a jej przełożonym został ojciec Zygmunt Rydlewski, pierwszym asystentem został ojciec Michał Retka, a drugim asystentem ojciec Paweł Barański. Po koniec 1925 roku zakupiono nowy dom przy ul. Kujawskiej (obecnie Aleje Jana Pawła II), który dzisiaj jest domem głównym prowincji. Powstało także Niższe Seminarium Duchowne, zwane Internatem Ducha Świętego. W połowie lat trzydziestych uczyło się tam nawet 70 młodych ludzi. Z każdym rokiem przybywało kandydatów, a poziom nauczania i edukacji znacznie przewyższał inne szkoły miejskie i zdobywał renomę oraz dobrą sławę w Bydgoszczy i okolicy. Przełożonym domu i rektorem Internatu Ducha Świętego w maju 1926 roku został ojciec Michał Retka, były profesor Uniwersytetu Duquesne w Stanach Zjednoczonych Ameryki.
 
Już w 1930 roku Zgromadzenie Ducha Świętego zaczęło wydawać w Polsce kwartalnik, później dwumiesięcznik poświęcony Duchowi Świętemu i misjom afrykańskim, pod redakcją ojca dr. Stanisława Kolipińskiego CSSp. Ukazywał się on do sierpnia 1939 roku. Wybuch II wojny światowej i okupacja hitlerowska całkowicie sparaliżowały działalność duszpasterską, misyjną i wydawniczą zgromadzenia. Po wojnie nastały trudne czasy komunistyczne, prześladowania i uwięzienia zakonników, co utrudniło rozwój zgromadzenia i wydawanie misyjnego pisma. Dopiero w 1994 roku wskrzeszono drukowanie periodyku zakonnego „Posłaniec Ducha Świętego”, który ukazuje się dzisiaj jako dwumiesięcznik.
 
W 1932 roku przybył do Polski ksiądz arcybiskup Le Hunsec, Przełożony Generalny Zgromadzenia Ducha Świętego, w towarzystwie ojca Daniela Brottier, dyrektora sierocińca w Auteuil we Francji (późniejszego błogosławionego i wyniesionego na ołtarze przez Papieża Jana Pawła II 24 listopada 1984 roku). Ojcowie zostali przyjęci między innymi przez księdza kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski. Odwiedzili i wizytowali domy zakonne oraz zapoznali się z pracą i dotychczasowymi osiągnięciami ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce. Wysoko ocenili dorobek powstałej i rozwijającej się wiceprowincji polskiej Zgromadzenia Ducha Świętego.
 
Sześćdziesiąt lat temu, dnia 1 października 1946 roku ksiądz kardynał August Hlond, Prymas Polski, kanonicznie erygował prowadzoną przez misjonarzy parafię pod wezwaniem Ducha Świętego przy ul. Kujawskiej w Bydgoszczy. Posługę duszpasterską sprawowano już wcześniej w kaplicy zakonnej wybudowanej i poświęconej w 1932 roku. Pierwszym proboszczem został ojciec Stanisław Janiuk (1946–1960), w późniejszych latach tę funkcję pełnili między innymi: ojciec Jan Obarski, ojciec Stefan Smolarek, ojciec Leon Zaremba, ojciec Tadeusz Michalski i ojciec Andrzej Różański. W latach 1949–1950, z powodu aresztowania proboszcza parafii przez władze komunistyczne, duszpasterstwo sprawowali kapłani sąsiedniej parafii pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Szwederowie.
 
Od 1989 roku nabożeństwa parafialne przeniesiono do nowej kaplicy przy ulicy Glinki, gdzie w 1992 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła parafialnego. Przy ul. Kujawskiej (obecnie Aleje Jana Pawła II) pozostał kościół rektorski. W 1998 roku, zgodnie z decyzją księdza arcybiskupa Henryka Muszyńskiego, oficjalnie przeniesiono siedzibę parafii na ul. Glinki i zmieniono jej granice. Na os. Wyżyny przy ul. Glinki znajduje się tymczasowa kaplica, biuro parafialne i kościół parafialny w budowie pod wezwaniem Niepokalanego Serca NMP. Dnia 30 października 1999 roku przy ul. Glinki utworzono i kanonicznie erygowano drugi dom zakonny zgromadzenia na terenie miasta Bydgoszczy. Dom ten nosi imię Sługi Bożego Ojca Pawła Barańskiego CSSp.
 
Główne instytucje Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce mieszczą się w Bydgoszczy przy Alejach Jana Pawła II. Należą do nich: Dom Prowincjalny, Wyższe Misyjne Seminarium Duchowne (od 1976 roku), Biblioteka Seminaryjna, Archiwum Prowincjalne, Redakcja „Posłańca Ducha Świętego” i Kościół Rektorski pw. Ducha Świętego.
 
Założenie seminarium duchownego w Bydgoszczy w 1976 roku
 
Od czasu przybycia do Ojczyzny w 1921 roku ojcowie ze Zgromadzenia Ducha Świętego pochodzący z Polski swoją formację seminaryjną odbywali w Chevilly pod Paryżem we Francji. Po II wojnie światowej alumni studiowali w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej w Poznaniu. Seminarzyści mieszkali wówczas w domu zakonnym w Puszczykowie i codziennie dojeżdżali na wykłady do Poznania. Przez prawie 30 lat po wojnie było mało powołań do pracy misyjnej, wobec czego ojcowie, na czele z ówczesnym przełożonym ojcem Józefem Kolaśnym, podjęli decyzję stworzenia własnego ośrodka formacyjnego. Zwrócono się do księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski, o wydanie zgody na założenie własnego seminarium zakonnego. Prymas Tysiąclecia ustanowił i, ze względu na sytuację polityczną w PRL-u, ustnie zaaprobował powstanie nowego seminarium – Studia Domestica – na terenie archidiecezji gnieźnieńskiej w Bydgoszczy.
 
Pierwszy rok studiów filozoficznych rozpoczęto w październiku 1976 roku w nowo powstałym seminarium zakonnym Zgromadzenia Ducha Świętego. Pierwszym rektorem seminarium został mianowany ojciec mgr Tadeusz Michalski. W połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku w Wyższym Misyjnym Seminarium Duchownym Zgromadzenia Ducha Świętego im. bł. Ojca Jakuba Lavala CSSp studiowało jednocześnie ponad czterdziestu seminarzystów. Były to lata świetności tej młodej uczelni i pierwszego seminarium duchownego na terenie Bydgoszczy. Warto także zaznaczyć, iż obok własnych wykładowców – ojców ze zgromadzenia – do grona profesorskiego należeli kapłani z różnych diecezji: z Gniezna, Poznania, Pelplina, Włocławka i Gdańska. Wykładowcami seminarium misyjnego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy byli także późniejsi księża biskupi: ksiądz arcybiskup Edmund Piszcz, ksiądz arcybiskup Marian Gołębiewski, ksiądz biskup Bogdan Wojtuś, ksiądz biskup Zbigniew Kiernikowski i ksiądz biskup Wojciech Polak.
 
Biblioteka seminaryjna w Bydgoszczy
 
Powstanie i rozwój ośrodka seminaryjnego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy było i pozostaje nadal ściśle związane z istnieniem biblioteki seminaryjnej. Przed II wojną światową nosiła ona nazwę Biblioteki Ojców Zgromadzenia Ducha Świętego i była jedną z najlepiej zaopatrzonych bibliotek na terenie miasta Bydgoszczy i regionu. Korzystali z niej nie tylko członkowie Zgromadzenia Ducha Świętego i miejscowi kapłani diecezjalni, ale także liczni świeccy czytelnicy. Zawierucha wojenna i powojenny okres stalinowski przyczyniły się do zniszczenia prawie 70% księgozbioru bibliotecznego. W latach 60. ówcześni przełożeni, a przede wszystkim ojciec Stanisław Foryś, podjęli próbę odtworzenia i odrestaurowania dawnej biblioteki.
 
W księgozbiorze biblioteki seminaryjnej zwracają uwagę tak charakterystyczne działy przedmiotowe, jak pneumatologia, czyli nauka o Duchu Świętym, i misjologia. Zbiór woluminów z zakresu pneumatologii jest darem w całości ofiarowanym bibliotece przez ojca Wacława Brzozowskiego. Zbiór ten jest bardzo cenny i chyba jedyny w Polsce.
 
Domy zakonne w Polsce
 
Polska Prowincja Zgromadzenia Ducha Świętego posiada dzisiaj siedem domów zakonnych: omówione wyżej dwa domy w Bydgoszczy oraz domy w Puszczykowie koło Poznania, w Chełmszczonce k. Fordonu, w Cielądzu k. Rawy Mazowieckiej, w Chojnicach i w Zbyszycach k. Nowego Sącza.
 
Dom zakonny i parafia w Puszczykowie
W grudniu 1932 roku Zgromadzenie Ducha Świętego zakupiło w miejscowości Puszczykowo działkę o powierzchni ponad 2 ha. Pierwszymi ojcami, którzy w dniu 28 stycznia 1933 roku zamieszkali w nowo nabytym domu zakonnym, byli: ojciec Zygmunt Rydlewski i ojciec Władysław Alachniewicz. Dostosowali oni dom do potrzeb życia zakonnego i w tym samym roku przenieśli z Bydgoszczy nowicjat braci zakonnych. Kandydaci do kapłaństwa nadal odbywali całą swoją formację seminaryjną we Francji. Gdy wojna rozproszyła wspólnotę zakonną w Bydgoszczy, część ojców i braci schroniło się w Puszczykowie. Jednak i tutaj w połowie września 1939 roku pojawili się hitlerowcy, którzy zajęli dom, internując 28 duchownych, i uczynili z niego obóz przejściowy dla księży, który istniał do wiosny 1940 roku. Więziono tu kapłanów z różnych diecezji polskich i czeskich. Zgromadzenie Ducha Świętego odzyskało swój dom w Puszczykowie dopiero w grudniu 1947 roku.
 
Pierwszym przełożonym po wojnie został ojciec Wacław Brzozowski. Wraz z nim przybyli czterej seminarzyści: Hieronim Lewandowski, Kazimierz Nowak, Józef Rodzik i Stefan Smolarek. Od 1948 roku pieczę nad seminarzystami przejął ojciec Franciszek Mientki, który po wojnie i ukończonych studiach uniwersyteckich we Fryburgu w Szwajcarii powrócił do Polski. Latem 1950 roku przybył do Puszczykowa ojciec Jan Obarski, mianowany przez księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego prowincjałem zgromadzenia. Do 1960 roku dom puszczykowski był siedzibą zarządu prowincji, a do 1971 roku był równocześnie domem formacyjnym.
 
W 1960 roku przy domu zakonnym w Puszczykowie, decyzją księdza arcybiskupa Antoniego Baraniaka, utworzono przy ul. Dworcowej samodzielny ośrodek duszpasterski z kaplicą publiczną pod wezwaniem Świętego Józefa. Rozpoczęto starania o budowę kościoła, uzyskując pozwolenie dnia 22 czerwca 1979 roku. W maju 1981 roku przebywający w Polsce ksiądz biskup Atanazy Bala CSSp, ordynariusz diecezji Bafia w Kamerunie, poświęcił teren pod budowę nowego kościoła. Prace trwały aż do 2000 roku, na jesień (1 października) kościół parafialny został uroczyście konsekrowany przez księdza arcybiskupa Juliusza Paetza.
 
Od 1976 roku, czyli od 30 lat, misjonarze Ducha Świętego sprawują również posługę duszpasterską w szpitalu, który wybudowano na terenie Puszczykowa. Istnieje w nim kaplica szpitalna pod wezwaniem Świętego Maksymiliana Kolbego, którą urządził i wyposażył pierwszy kapelan szpitala ojciec Władysław Budziak.
 
Dom nowicjatu i parafia we Włókach
Dom nowicjatu Zgromadzenia Ducha Świętego mieści się we wsi Włóki-Chełmszczonka oddalonej ok. 15 kilometrów od Bydgoszczy. Dnia 17 października 1937 roku zgromadzenie zakupiło młyn wodny i ponad 25-hektarowe gospodarstwo we wsi Włóki, zwaną Chełmszczonką. Ojciec Paweł Barański, który został pierwszym przełożonym nowego domu zakonnego, zamieszkał tu z początkiem 1938 roku. Wraz z nim przybyli bracia zakonni Zefiryn Zapolski i Paweł Garlewski. Zaraz na początku II wojny światowej, w listopadzie 1939 roku, ojciec Paweł Barański został aresztowany przez hitlerowców i osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie zmarł 16 lipca 1942 roku w opinii świętości, i dzisiaj toczy się jego proces beatyfikacyjny. W czasie okupacji zgromadzenie zostało zmuszone do opuszczenia domu w Chełmszczonce. Powróciło tu w połowie 1945 roku. Rok później komunistyczne władze PRL-u odebrały zgromadzeniu ziemię i upaństwowiły młyn, a w połowie lat pięćdziesiątych próbowały zmusić współbraci do całkowitego opuszczenia domu. Dopiero w latach sześćdziesiątych odzyskano część terenu, który został przywrócony zgromadzeniu.
W 1982 roku do Chełmszczonki przybył ojciec Stefan Smolarek. Dnia 1 września 1983 roku otworzono w Chełmszczonce Dom Nowicjatu Zgromadzenia Ducha Świętego, a ojciec Smolarek został pierwszym mistrzem nowicjatu. Po nim tę odpowiedzialną funkcję sprawowali między innymi: ojciec Hieronim Lewandowski, ojciec Marek Walkusz i ojciec Bogusław Wojtko.
 
We wsi Włóki ojcowie ze Zgromadzenia Ducha Świętego prowadzą od końca lutego 2004 roku parafię. Na terenie parafii leżą trzy kościoły i kaplica: kościół główny we Włókach pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski, drewniany kościółek pod wezwaniem Świętej Marii Magdaleny, kościół w Kozielcu pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP oraz kaplica w Domu Nowicjatu pod wezwaniem Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Chełmszczonce.
 
Dom zakonny i parafia w Cielądzu
Na terenie diecezji łowickiej, w dekanacie rawskim, znajduje się kolejny dom zakonny zgromadzenia i parafia w Cielądzu, w której pracują ojcowie i bracia ze Zgromadzenia Ducha Świętego już od 35 lat. Dnia 2 kwietnia 1971 roku ojciec Jan Obarski z woli Prymasa Tysiąclecia księdza Stefana kardynała Wyszyńskiego pierwszy przybył do parafii Cielądz. Zapoczątkował on działalność Zgromadzenia Ducha Świętego na tym terenie. Po jego śmierci w 1973 roku przybył do Cielądza ojciec Leon Zaremba, ojciec Franciszek Mientki i brat Gabriel Durajewski, a później ojciec Piotr Pilarski i ojciec Grzegorz Kosielski. Od tego czasu można uznać istnienie wspólnoty zakonnej w Cielądzu. W ostatnich latach pracę duszpasterską ofiarnie podejmował ojciec Tadeusz Michalski i ojciec Andrzej Różański we współpracy z siostrami nazaretankami z pobliskich Żdżar.
 
Dom zakonny i parafia w Chojnicach
Najbardziej na północy Polski położony jest dom w Chojnicach. Pierwszym zakonnikiem ze Zgromadzenia Ducha Świętego, który przybył do tego miasta, był ojciec Hieronim Lewandowski. W 1977 roku zamieszkał w wynajętym mieszkaniu i tutaj urządził kaplicę domową, do której zaczęli przychodzić na Msze Święte najbliżsi sąsiedzi. Jeszcze w tym samym roku zgromadzenie zakupiło dom przy ulicy Marchlewskiego (dziś ul. Ducha Świętego). Do ojca Hieronima Lewandowskiego dołączyli brat Piotr Lipiec i ojciec Kazimierz Nowak i oficjalnie została erygowana wspólnota zakonna w Chojnicach. Ojcowie zajmowali się między innymi duszpasterstwem powołaniowym, pracą rekolekcyjną, prowadzili misje ludowe i pomagali w okolicznych parafiach.
 
Od 1 września 1983 roku, dzięki zaangażowaniu i ofiarności wiernych w ciągu dwóch lat zbudowano nową kaplicę i dom zakonny. W 1985 roku ukończono prace budowlane. W tym czasie Papież Jan Paweł II wyniósł na ołtarze i ogłosił błogosławionym ojca Daniela Brottier – misjonarza ze Zgromadzenia Ducha Świętego, który stał się patronem kaplicy zakonnej. Dnia 1 lipca 1988 roku ówczesny ordynariusz chełmiński ksiądz biskup Marian Przykucki kanonicznie erygował przy kaplicy zakonnej parafię pod wezwaniem Chrystusa Króla i bł. Daniela Brottier. Natomiast dnia 14 grudnia 1994 roku ksiądz biskup Jan Bernard Szlaga ustanowił w tym miejscu sanktuarium diecezjalne ku czci bł. Daniela Brottier CSSp.
 
Dom zakonny i parafia w Zbyszycach
Siódmy dom zakonny oraz parafia pod wezwaniem Świętego Bartłomieja prowadzona przez ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego znajduje się w Zbyszycach k. Nowego Sącza, w diecezji tarnowskiej. Parafia ta sięga swymi początkami połowy XIII wieku. Mimo swej długiej historii Zbyszyce są „najmłodszą” placówką prowadzoną przez ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego. Początek ich działalności przypada na kwiecień 1991 roku. Ówczesny prowincjał ojciec Tadeusz Michalski wystąpił z prośbą do ordynariusza tarnowskiego o umożliwienie pracy na terenie diecezji. Z dniem 25 czerwca 1991 roku utworzono nowy dom zakonny, a ojciec Jan Popa objął obowiązki proboszcza parafii w Zbyszycach. Do głównych zadań ojców należy duszpasterstwo w parafii, opieka nad Domem Pomocy Społecznej, rekolekcje i akcje powołaniowe oraz opieka nad grupami oazowymi.
 
Prowincja Polska Zgromadzenia Ducha Świętego rozwija się dzisiaj powoli, ale skutecznie i owocnie, pozostając wierną charyzmatowi zgromadzenia. Na potrzebę rozwijania wyjątkowej pobożności do Ducha Świętego zwrócił uwagę Papież Jan Paweł II w orędziu do Rady Generalnej Misjonarzy Ducha Świętego w 2002 roku. Ojciec Święty podkreślił znaczenie pracy formacyjnej rodziny zakonnej Zgromadzenia Ducha Świętego, której przed laty powierzono Papieskie Seminarium Francuskie w Rzymie. Zaapelował również do misjonarzy Ducha Świętego o przygotowywanie wiernych świadków Ewangelii, którzy będą dla wierzących znakiem poprzez swe słowa, a także autentyczność życia. Papież Jan Paweł II w liście do ojca Pierre'a Schouvera, ówczesnego Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Ducha Świętego, napisał między innymi: „Dziękując Bogu za to znaczące dzieło wypełniane przez wasze zgromadzenie od trzech wieków […], zachęcam was do pozostania wiernymi podwójnemu dziedzictwu waszych założycieli: niesienia pomocy ubogim i wszystkim osobom odrzuconym lub uciskanym oraz służbie misyjnej […]. Dbajcie o wspomaganie seminarzystów w przygotowaniu ich do posługi poprzez formację ludzką, intelektualną, duchową i duszpasterską”.
 
Sam ojciec Pierre Schouver, były przełożony generalny zgromadzenia, wypowiedział także wymowne słowa, które dzisiaj możemy odnieść do rocznicy 85-lecia obecności misjonarzy Ducha Świętego w Polsce: „Każdy jubileusz jest czasem sprzyjającym doświadczaniu w życiu niezawodnej miłości Boga i jeszcze większego zawierzenia. Na pytanie, jaka jest dzisiaj nasza wiara – odpowiadamy – czasami odnosimy wrażenie, że tracimy grunt pod nogami, żyjąc w świecie, w którym zmiany zachodzą w tak błyskawicznym tempie. (...) Nie skończyliśmy jeszcze z podejmowaniem kolejnych wyzwań współczesności. Owoce Ducha Świętego są namacalne – obecność duchaczy wśród ludzi, braterskie życie w poszanowaniu różnic kulturowych, poczucie odpowiedzialności i troski o odnowę duchową. Dziękujemy Bogu za nasze zgromadzenie. Za to, czego dokonało w Kościele, za wszystkich współbraci, za to, czym są i czym byli dla nas. […] Misyjnym powołaniem nie jest wycofanie się ze świata, ale pokochanie go, by żyć w nim, realizując plan Bożej miłości. Wymaga to od nas również tego, byśmy umieli usłyszeć w odpowiednim momencie apel nakazujący nam odosobnienie z Chrystusem”.
 
Zgromadzenie Ducha Świętego w Polsce, oprócz działalności duszpasterskiej, formacyjnej i wydawniczej, prowadzi rekolekcje i misje ludowe na terenie całego kraju. Zakonnicy dbają także o szerzenie kultu Trzeciej Osoby Boskiej – Ducha Świętego. Ojcowie od 1928 roku organizują jedyne w kraju Arcybractwo Ducha Świętego. Spora część polskich misjonarzy Ducha Świętego pracuje dzisiaj na misjach w różnych krajach świata, między innymi na Mauritiusie, Madagaskarze, w Meksyku, Kamerunie, Senegalu, RPA, Paragwaju, Kanadzie, Francji, Niemczech, Chorwacji i Belgii. Zgromadzenie cały czas przedkłada pierwszą ewangelizację nad inne prace apostolskie. Poza budowaniem Kościoła tam, gdzie on jeszcze nie istnieje, ojcowie i bracia poświęcają się szkolnictwu, zajmują się losem emigrantów, a także duszpasterstwem i pracą rekolekcyjną. Obecnie jest ponad osiemdziesięciu polskich misjonarzy, z czego w Polsce pracuje ponad pięćdziesięciu zakonników. Na świecie pracę misyjną prowadzi dzisiaj około 3000 duchaczy różnych narodowości w ponad sześćdziesięciu krajach. Wypełniają oni w ten sposób fundamentalną regułę zgromadzenia, w której czytamy: „Posyła się ich wszędzie tam, gdzie nikt inny nie chce już pracować”.
 
o. Dariusz W. Andrzejewski CSSp