Próby wtopienia Ewangelii w jakikolwiek ustrój za każdym razem kończą się niepowodzeniem. Życie Ewangelią możliwe jest jednak zawsze, niezależnie od sytuacji i układów. Przez stulecia historii Kościoła oznaczało to zgodę na ryzyko prześladowań i męczeńskiej śmierci. Czy taka będzie również przyszłość wyznawców Chrystusa?   Z ks. prof. Edwardem Stańkiem rozmawia ks. Piotr Prusakiewicz CSMA

Astronauci Thomas Stafford i Eugene Cernan 22 maja 1969 r., przelatując statkiem kosmicznym „Apollo 10” w odległości kilkunastu kilometrów od powierzchni Księżyca, odmówili Psalm 8. Gdy w lipcu tego samego roku Neil Armstrong i Edwin Aldrin po raz pierwszy wylądowali na Księżycu, umieścili na nim tekst tego Psalmu, podarowany im przez papieża Pawła VI.

Jezus mówił: „zmień swój umysł”. Jak to się zatem dzieje, że Jego naśladowcy tak często stają się bastionami niezmienności? Pewnie wszyscy widzieliśmy satyryczne obrazki z rozgniewanym brodatym mężczyzną, który chodzi w kółko, trzymając transparent z napisem: „Nawróć się!”. Gdyby transparent był wystarczająco długi, to mógłby zmieścić na nim cały werset biblijny: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 4,17).

Pan Bóg wciąż mówi, podobnie jak nie przestaje działać w tym świecie. Jego słowa nie można bowiem oddzielić od działania. Rzekł Bóg… i stało się – powtarza się jak refren w pierwszym rozdziale Księgi Rodzaju. To słowo – jak zapewnia autor Listu do Hebrajczyków – pozostaje nadal żywe, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca (Hbr 4,12).

Jair cierpiał, gdyż jego córka była bliska śmierci. Z pewnością słyszał wcześniej o Jezusie. W synagodze wśród uczonych w Piśmie i faryzeuszów zachowanie Mistrza z Nazaretu było szeroko komentowane. Wbrew uprzedzeniom i lękom mężczyzna upadł na kolana przed Chrystusem i ze łzami w oczach prosił Go o pomoc. Chociaż doświadczał rozpaczy, wypełniała go pokora. Dostrzegał, że wszystko, na czym się dotychczas opierał, było nieskuteczne i zrodziło bezradność. Takie sytuacje otwierają na wiarę i osobiste spotkanie z Jezusem, który jest życiem.

Pierwsze religie były prawdopo­dobnie politeistyczne, a mono­teizm jest stosunkowo nowym wynalazkiem. Nawet badacze Sta­rego Testamentu argumentują, że dopiero w pewnym momencie staje się on konsekwentnie mono­teistyczny. Kiedy w Biblii Bóg mówi: „Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!” (Wj 20, 3), to On naprawdę odnosi się do innych bogów, którzy mieli istnieć, lecz nie zasługiwali na cześć ze strony Izraela.   z Paulem Bloomem rozmawia Krzysztof Kornas 

W dzisiejszej Ewangelii według Świętego Jana Jezus przemawia do tłumu w synagodze w Kafarnaum, przedstawiając słuchającym symbolikę swojego ciała i krwi jako źródła życia wiecznego. To jedno z najbardziej mistycznych i głębokich nauczań Jezusa, wymaga ono od zebranych szczególnego zrozumienia. Jezus w swojej wypowiedzi wskazuje drogę do wieczności. Tę drogę ma umożliwiać spożywanie Jego ciała i picie Jego krwi. Dla ówczesnych Żydów słuchanie takiej wypowiedzi było szokujące i niezrozumiałe, a dla niektórych – nawet oburzające.

Przeżywać chrześcijaństwo to mieć wewnętrzne doświadczenie Chrystusa i wierzyć Mu. Dać się poruszyć świadectwu o Przyjacielu połamańców (por. Mk 2,17), zabitym i podniesionym ze śmierci oraz nowinie o Jego realnej obecności tu i teraz (por. Ap 3,20). Zaryzykować zaufanie wobec świadectwa, nowiny i Osoby. Na bazie tego zaufania wejść w subtelną interakcję z Ukrytym, mówiącym do mnie rozbłyskami intuicji i refleksji, impulsami sumienia. 

Są takie chwile w życiu, kiedy szczególnie pragniemy ciszy i wewnętrznego pokoju. Oznacza to, że wbrew pozorom nie potrafimy się odnaleźć jedynie w zewnętrznej aktywności. Chcemy przenikać przez ”powierzchnię rzeczy” i wychodzić poza ramy codzienności, rutyny i obowiązków. Tęsknimy za głębią. Pragniemy kontaktu z rzeczywistością, z sobą, z Bogiem w najbardziej fundamentalny sposób – poprzez kontemplację.

Dopełnieniem naszego udziału w ofierze Chrystusa jest Komunia Święta, prawdziwe Ciało Chrystusa, Chleb na życie wieczne. To o niej mówił Pan Jezus, kiedy po cudownym rozmnożeniu chleba zapowiadał dar Eucharystii: „Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”.