W XIX w. Ars było małą miejscowością, liczącą zaledwie 230 mieszkańców. Do znajdują¬cego się na obrzeżach małego kościółka przychodziło kilka osób, dlatego nie było tam nawet parafii. Młody kapłan Jan został tam mianowany proboszczem po trzech latach spędzonych w oddalonym ok. 30 km Ecully. Zapewne nie spodziewał się, że w tym miejscu spędzi 41 lat swojego życia.

Niedziela zasługuje ze wszech miar na wielką uwagę w ramach odnowy liturgicznej, a także, w jeszcze szerszym, duszpasterskim kontekście budowy wspólnot chrześcijańskich. Jeśli Kościół jest znakiem zbawienia pośród ludzi, aby mógł spełnić swoją misję, powinien ukazywać na zewnątrz życie, które ma wewnątrz. W świetle tej elementarnej zasady należy zapytać samych siebie, w jaki sposób nasze wspólnoty chrześcijańskie stanowią dziś przestrzeń, w której chrześcijanie, ubogaceni przez doświadczenie wiary i miłości w coniedzielnym spotkaniu z Panem, dają świadectwo swej wiary wobec pozostałych ludzi.

Oczekujemy przyjścia Pana Jezusa, ale także jako Tego, który ponownie przyjdzie, kiedy świat zostanie przeobrażony. Wtedy urzeczywistni się to, o czym mówi św. Jan w swoich ostatnich rozdziałach Apokalipsy: nowe niebo i nowa ziemia! Im bardziej zbliżamy się do Jezusa w Komunii Świętej, tym bardziej zauważamy, że nie jesteśmy tego godni.

Sakrament pojednania to przede wszystkim rzeczywistość teologiczna. Istotne jest tu działanie Boga. W tym konkretnym przypadku odpuszczenie grzechów i przywrócenie łaski uświęcającej. Wszystko, co jest ludzkie, psychologiczne, co wynika z interakcji dwóch osób, ma drugorzędne znaczenie.   Z Tomaszem Grabowskim OP rozmawia Agata Adaszyńska-Blacha

Dopełnieniem naszego udziału w ofierze Chrystusa jest Komunia Święta, prawdziwe Ciało Chrystusa, Chleb na życie wieczne. To o niej mówił Pan Jezus, kiedy po cudownym rozmnożeniu chleba zapowiadał dar Eucharystii: „Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”.

Dialog z Nikodemem zawiera najważniejsze wypowiedzi na temat nawrócenia, wiary i zbawienia. Jest to tekst, który pokazuje wyraźnie, co ma zrobić człowiek i co robi Bóg w sprawie naszego zbawienia. Jezus wypowiedział te słowa do znawcy Prawa, członka Wysokiej Rady – osoby kompetentnej, wpływowej i wykształconej. Trudno byłoby go podejrzewać o faryzejską obłudę i dwulicowość, mimo że należał do stronnictwa faryzeuszów... Dialog z Nikodemem pokazuje wyraźnie, co ma zrobić człowiek i co robi Bóg w sprawie naszego zbawienia.

Przyjmując chrzest święty, zostajemy włączeni do rodziny Boga, stając się Jego umiłowanymi dziećmi. Na skutek grzechu pierworodnego dalej pozostaje w nas jednak grzeszna natura. Chrzest gładzi grzech pierworodny, ale nie wymazuje jego skutków. W obliczu naszej słabości jesteśmy zatem narażeni na upadek każdego dnia. Nie jest jednak ważne, ile razy upadniemy, lecz ile razy powstaniemy – przyjmując pomocną dłoń Zbawiciela. Tą pomocną dłonią Boga jest sakrament pokuty i pojednania, w którym Chrystus oczyszcza nasze rany, uzdalniając nas do życia na sposób duchowy i święty.

„Bierzmowanie – matura czy inicjacja chrześcijańska?” – takie prowokacyjne pytanie postawili organizatorzy IV Ogólnopolskiego Kongresu Nowej Ewangelizacji, który odbył się [kilka lat temu] na Jasnej Górze. Bierzmowanie należy do „sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego” – podkreśla Katechizm Kościoła Katolickiego. Ale zdaje się, że mało kto z nas myśli o bierzmowaniu jako sakramencie inicjacji, a zdecydowanie częściej uważamy je za „sakrament dojrzałości chrześcijańskiej”, chociaż takie określenie w KKK pojawia się tylko raz…

W naszej polskiej tradycji przyjmowaniu sakramentów towarzyszą spotkania w gronie rodziny. Z okazji chrztu świętego, Pierwszej Komunii Świętej, bierzmowania czy też zawarcia sakramentu małżeństwa obok świętowania liturgicznego pojawia się świętowanie w gronie rodziny i przyjaciół. Spotykamy się więc najpierw przy ołtarzu w trakcie Eucharystii, by następnie zgromadzić się wokół stołu w domu (lub w restauracji). Jak sprawić, by te dwie rzeczywistości przenikały się i by to, co zewnętrzne, było wyjątkowym dodatkiem do świętowania, a nie celem samym w sobie?

Przy poświęceniu ołtarza kapłan wypowiada następującą modlitwę: „Boże, niebieski Ojcze, Twój Syn, który zamieszkał pośród nas, wydał się za nas na ołtarzu krzyża”. We wprowadzeniu do Mszału znaczenie ołtarza jest przedstawione w następujący sposób: „Ołtarz, na którym pod sakramentalnymi znakami jest uobecniana ofiara krzyżowa, jest także stołem Pańskim, przy którym ma udział lud Boży uczestniczący wspólnie we mszy świętej. On jest zarazem centralnym miejscem dziękczynienia, które w sprawowaniu Eucharystii jest punktem kulminacyjnym”.